Αν δει κάποιος σε συνδυασμό την περιοδεία του πρωθυπουργού Παρασκευή και Σάββατο σε Τζουμέρκα και Κέρκυρα, θα μπορέσει τουλάχιστον να οριοθετήσει και το κυβερνητικό αφήγημα για την πράσινη ανάπτυξη.

Από την Ήπειρο ο Κυριάκος Μητσοτάκης περιέγραψε ένα κατεξοχήν οικολογικό μοντέλο ανάπτυξης. Ορεινοί όγκοι, πολιτιστική κληρονομιά, τοπικά προϊόντα και πρωτογενής παραγωγή συνθέτουν τον κορμό μίας «πράσινης» πρότασης με γείωση στον τόπο και τις τοπικές κοινότητες. Ακόμα και τις επιφυλάξεις για τα μεγάλα αιολικά πάρκα στα βουνά υιοθέτησε στα Πράμαντα ο πρωθυπουργός και θα περιμένουμε πώς θα μπορούσε και να νομοθετήσει επί αυτού η κυβέρνηση. Γιατί είναι η ίδια κυβέρνηση που με τον πρόσφατο νόμο για το περιβάλλον, αύξησε κατά πολύ τις παρεμβάσεις σε περιοχές με ιδιαίτερο περιβαλλοντικό πρόσημο, προκαλώντας ευρείες αντιδράσεις.

Στην Κέρκυρα είχε την ευκαιρία ο πρωθυπουργός να δείξει καλύτερα τις προθέσεις του, μέσα από ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα. Βρέθηκε στα εγκαίνια μίας μεγάλης τουριστικής επένδυσης σε μία περιοχή του νησιού ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, και με τους αντιδρώντες κατοίκους να σταματάνε τη διαδήλωσή τους από αστυνομικές δυνάμεις, λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα.

Μεγάλες επενδύσεις από τη μία, τοπική παραγωγή και ορεινοί όγκοι από την άλλη. Δεν υπάρχει κάποια αντίφαση; Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό όταν η Πολιτεία βάζει κανόνες και ρυθμίσεις το περιβάλλον προστατεύεται καλύτερα.

Αρκεί όμως αυτό για να έχουμε μία πράσινη ανάπτυξη; Προφανώς μία χώρα με τόσο ανεπτυγμένο τουρισμό θα πρέπει να αντιμετωπίζει και τις αναπτυξιακές προκλήσεις που παρουσιάζονται. Δεν μπορείς να σταματήσεις τις μεγάλες επενδύσεις. Πού βρίσκεται το όριο όμως; 

Είναι εντάξει, σε μεγάλους προορισμούς να υπάρχουν και μεγάλες επενδύσεις και σε περιοχές που είχαν «ξεχαστεί» αναπτυξιακά,  να δοκιμάζονται πιο εναλλακτικά μοντέλα σε μικρότερη κλίμακα;

Δύσκολη εξίσωση. Αρκεί απλώς να υπάρχει μία ρυθμιστική νομοθεσία ώστε να μην υπάρχουν και επιπτώσεις στο περιβάλλον μελλοντικά; Ή μήπως πρέπει να υπάρχει και κοινωνικός έλεγχος και κοινωνική συμμετοχή ως δικλείδα ασφαλείας; Η συζήτηση αυτή δεν έχει τελειώσει, αλλά μάλλον τώρα αρχίζει. 

Η λογική της χαλάρωσης

Μπορείς να κρατήσεις έναν νέο άνθρωπο να μη βγει έξω αυτές τις μέρες; Να μην πάει στη θάλασσας; Έχουν σκάσει και τα παιδιά από την καραντίνα και την απουσία κοινωνικής ζωής τόσους μήνες. Αυτό είναι το ένα πρόβλημα των ημερών με τα μέτρα πρόληψης.

Το άλλο είναι όλοι εκείνοι που κάνουν δεν ξέρουν ή πιστεύουν ότι δεν υπάρχει όντως κορωνοϊός. Ή έστω όσοι βολεύονται με την κατάσταση χαμηλής μεταδοτικότητας. Εκμεταλλεύονται και μία κατάσταση αδράνειας του κράτους που εντοπίζεται ενίοτε και χαλαρώνουν πολύ. Δεν είναι κατά βάση ότι δεν φοβούνται, αλλά ότι ξεθαρρεύουν και αυτό σημαίνει ότι δεν τους χτυπάει κανένα καμπανάκι.

Χωρίς μάσκες σε κλειστούς χώρους, χωρίς αποστάσεις, χωρίς αποφυγή της κατά πρόσωπο συνομιλίας, πώς να κρατηθεί ένα τείχος πρόληψης;

Αυτό ζούμε στις μέρες μας. Μία εύλογη τάση φυγής και μία απώθηση στα σκληρά μέτρα. Λογικά όλα αυτά. Αλλά αυτό θα κατανοήσει και ο ιός κάποια στιγμή που ούτε αυτιά ούτε μυαλό έχει, αλλά έχει αποδείξει ότι ξέρει να εκμεταλλεύεται καταστάσεις. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr