Δε θυμόμαστε πόσος καιρός έχει περάσει, που αισθανθήκαμε μία συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας…

Ίσως είναι υπερβολικό, αλλά κάπως έτσι το νιώσαμε σε δύο συνεχόμενα βράδια, που βρεθήκαμε στο θέατρο της ΕΗΜ, για δύο θεατρικές παραστάσεις…

Και η αισιοδοξία μας πηγάζει από μερικές παραμέτρους, που προέκυψαν, ξαφνικά και αναπάντεχα…

Η καλοκαιρινή παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ, σε σκηνοθεσία Πλασκοβίτη, μας χαροποίησε ιδιαίτερα για δύο λόγους…

Γιατί αφενός είναι μία αξιόλογη προσπάθεια, με εξαιρετικές ερμηνείες από τέσσερα νέα παιδιά και αφετέρου, γιατί είδαμε πολύ νέο κόσμο στις κερκίδες του θεάτρου…

Και αυτό δεν είναι και τόσο συνηθισμένο, για παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ, για να λέμε την αλήθεια. Και από… περιέργεια να βρέθηκαν εκεί, κέρδος είναι.

Το «Καλιφόρνια Ντρίμιν» μπορεί να σταθεί ως παραγωγή, παντού, αλλά με μία ένσταση…

Όπως θα λέγαμε το ίδιο εάν είχαμε να κάνουμε με ένα «βαρύ» θεατρικό, το ίδιο λέμε και τώρα, ότι το λεξιλόγιο του Κατσικονούρη, ακούγεται σύγχρονο και φυσικό στην πόλη…

Δεν είμαστε και τόσο σίγουροι, ότι θα ακουστεί το ίδιο και στους κατοίκους που θα το δουν στους Λογγάδες, τη Μάζια, την Καστρίτσα ή τις Καρυές, και σε κάθε άλλο χωριό, όπου θα παρουσιαστεί… Το σημειώνουμε αυτό…

Η «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία του Μουμουλίδη επίσης, την επόμενη μέρα, ήταν αναμφίβολα από τις καλύτερες παραστάσεις αρχαίου δράματος που έχουμε παρακολουθήσει…

Έξι νέοι ηθοποιοί στη σκηνή, στους ρόλους του δράματος, «καλύπτοντας» και τον Χορό, να δίνουν μαθήματα υποκριτικής, βασισμένοι όμως εκτός από τη σκηνοθετική επιμέλεια, σε μία εξαιρετική μετάφραση του κειμένου από την Παναγιώτα Πανταζή και στη μουσική του Σταύρου Γασπαράτου…

Την παράσταση θα την παρακολουθούσαμε ευχαρίστως ξανά και ξανά!

Καλά, θα αναρωτηθεί κάποιος και που κολλάει η αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας, επειδή έτυχε να δεις δύο καλές θεατρικές παραγωγές;

Ακριβώς γι’ αυτό γράψαμε και τον όρο «υπερβολή» στην αρχή, όμως ας μας επιτραπεί, να πούμε, ότι δεν το είδαμε έτσι…

Θα σταθούμε στα νέα παιδιά, που πρωταγωνιστούν και στις δύο παραστάσεις και έδειξαν και να το ζουν και να το απολαμβάνουν, αλλά και στον μεγάλο αριθμό νέων παιδιών, που βρέθηκαν στις κερκίδες…

Και που πήγαν στο θέατρο για να δουν την κάθε παράσταση και όχι για να κάνουν πλάκα ή για να περάσουν την ώρα τους…

Όταν υπάρχει τόσος νέος κόσμος που αγαπά και παρακολουθεί θέατρο, έχουμε κάθε λόγο να ελπίζουμε πως ο κόσμος μας μπορεί να γίνει λίγο καλύτερος…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ