Ο Εκείνος και ο Εκείνος είναι δύο άστεγοι και ανέστιοι, οπότε δυσκολεύονται με τη βροχή. Και οι πόλεις μας στις οποίες κάνουν τις βόλτες τους δεν έχουν πεζοδρόμια με στέγαστρα για να συνεχίσεις τη βόλτα σου στην καταιγίδα.
Είναι και ήρωες παράστασης πάνω στο κείμενο του Κώστα Μουρσελά που ανέβηκε την Τετάρτη το βράδυ στην ΕΗΜ σε σκηνοθεσία του Βασίλη Κονταξή.
Η παράσταση άντεξε κατά τα δύο τρίτα μέχρι να πιάσει δυνατή βροχή και να διακοπεί καταχειροκροτούμενη από το κοινό.
Ο ένας Εκείνος (Σόλων) Θοδωρής Γκόγκος και ο άλλος Εκείνος (Λουκάς) Θανάσης Μιχαηλίδης έχοντας μαζί τους τη Σεμέλη Παπαοικονόμου, είχαν πιάσει ήδη ρυθμό και ξέρουμε ότι θα ήταν το ίδιο καλοί ως το φινάλε.
Και καλοί σημαίνει ότι έβγαλαν από ένα έργο το οποίο σε παραξενεύει πολλές στιγμές το πόσο ζωντανό παραμένει από το ’70 που γράφτηκε, την ανθρωπιά που έχουν ανάγκη οι άνθρωποι για να συνεχίσουν να ζουν όρθιοι.
Η τηλεοπτική ομώνυμη εκπομπή έκανε οικείους τους δύο ήρωες που περιδιαβαίνουν την πόλη και φιλοσοφούν στα όρια μεταξύ του ρεαλισμού και της αλληγορίας, του πραγματικού και του φανταστικού. Το γεγονός ότι το κείμενο παραμένει επίκαιρο και αναγνωρίζεται από τους θεατές και σήμερα, δεν δηλώνει μόνο την δύναμη της πένας ένας σημαντικού συγγραφέα όπως ο Μουρσελάς, αλλά κυρίως ότι χτυπάει μία φλέβα που πάλλεται ακόμα.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε σύγχυση μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει συνέχεια, η σύγκρουση των επιθυμιών με τη ματαίωσή τους, η κυριαρχία του καταναλωτισμού ως όχημα για μία αλλοτρίωση που μπορεί να μοιάζει αρχικά επιθυμητή από τον άνθρωπο- καταναλωτή αφού φαίνεται να του ικανοποιεί τις ανάγκες του, αλλά αποδεικνύεται μία παγίδα που τον οδηγεί στη φενάκη της ψευδοευημερίας και παραβλέπει τις βαθύτερες ανάγκες του.
Ο Κ. Μουρσελάς δεν επιλέγει ούτε τον καταγγελτικό λόγο, ούτε το διδασκαλικό κούνημα του δακτύλου. Βάζει τη γλώσσα να αποκαλύπτει μέσα από το υπόστρωμά της, κάτω και πίσω από τις λέξεις, την αποξένωση, τη μοναξιά, την απορία των ηρώων μπροστά στο χρόνο που περνά και το χώρο που γεμίζει με τα αλλότρια.
Οι δύο ήρωες ευτυχούν στην παράσταση να εκφράζονται μέσα από τους δύο πρωταγωνιστές Θοδωρή Γκόγκο και Θανάση Μιχαηλίδη οι οποίοι έχουν δουλέψει πάνω στην ειρωνεία και τον σαρκασμό της γλώσσας του κειμένου και αξιοποιώντας και τη σωματικότητα της ερμηνείας τους, τα βλέμματα, τις κινήσεις μαζί με τις σιωπές, ανεβάζουν το έργο στο επίπεδο που χρειάζεται ώστε να το νιώσουν οι θεατές σαν κάτι που τους αφορά, σαν κάτι που τους καλεί να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις.
Δείτε το ανεπιφύλακτα την παράσταση όπου τη βρείτε να ανεβαίνει το καλοκαίρι, ανοιχτοί στην πρόκληση ενός λόγου που θα σας διαπεράσει ευθεία και καθαρά και θα φτάσει εκεί που αρχίζει το ερώτημα για το νόημα της ζωής, όταν εκλείπει κάθε περιεχόμενο από τη γλώσσα- κέλυφος.
Η Ελλάδα της κατανάλωσης, της επιτυχίας, του φαίνεσθαι και της απαξίωσης είναι στη σκηνή μαζί με τα φθαρμένα κοστούμια των ηρώων και τα τρύπια καπέλα τους. Κι ας ελπίσουμε, ότι υπάρχει ακόμα μία στέγη τρυφερότητας και ανθρωπιάς να στεγάζει τα όνειρα των Ελλήνων που αντέχουν και αντιστέκονται ως υπάρξεις.
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
