Παρασκευή και Σάββατο γέμισαν κόσμο τα χωριά ανά την Ελλάδα. Όχι όμως με τον παλιό τρόπο. Η εικόνα ήταν αντιφατική. Από τη μία, τα σπίτια άνοιξαν, ήρθαν από την Αθήνα και την πόλη οι οικογένειες των παιδιών, κάμποσοι μετανάστες από τη Γερμανία και τις άλλες χώρες. Βγήκε ο κόσμος στις πλατείες την παραμονή και ανήμερα της μεγάλης γιορτής. Όμως πολλοί ηλικιωμένοι έμειναν σπίτι γιατί συνεχίζουν να προσέχουν ενώ και οι νέοι που ήταν έξω ήταν πολύ συγκρατημένοι. Προφανώς και θα υπήρξαν και εξαιρέσεις, όπως εξαιρέσεις έχουμε από την αρχή της πανδημίας. Όμως ο κανόνας είναι η συγκρατημένη συμπεριφορά.  

Όλη αυτή η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με την αύξηση των κρουσμάτων, μοιάζει λίγο και με το πώς βλέπεις ένα ποτήρι με νερό. Εκείνοι που έχουν την τάση να το βλέπουν μισογεμάτο, δίνουν μεγάλη σημασία στους αυξημένους αριθμούς, ενώ όσοι το βλέπουν μισοάδειο, δείχνουν κατανόηση σε ένα φαινόμενο που αναγκαστικά θα συνόδευε το άνοιγμα της αγοράς και του τουρισμού.

Είναι φανερό πια σε όλους μας, ότι η κυβέρνηση δεν σχεδιάζει καμία εκδοχή νέας γενικής καραντίνας. Πέρα από το κόστος στην οικονομία που ήδη δείχνει πόσο έχει πληγωθεί, μοιάζει ότι δεν επιθυμεί να πληρώσει και το κόστος ενός νέου κύκλου με εργαζομένους στο σπίτι που θα φυλάνε τα παιδιά ή κλειστά μαγαζιά και τους υπαλλήλους σε αναστολή. Το μήνυμα ότι τα σχολεία θα ανοίξουν κανονικά, στέλνεται ακριβώς προς όσους θα ήθελαν να κλείσει και η αγορά και οι υπηρεσίες.

προφανώς όλα θα κριθούν από την πορεία της νόσου, γιατί καμία κυβέρνηση και κανένας ειδικός δεν θα μπορέσει να κρατήσει ανοιχτή την αγορά όταν θα ξεπεράσουν τα όρια τα νέα κρούσματα- αυτό θα κριθεί άλλωστε τέλος Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου. Όμως το μήνυμα ότι δεν είναι επιλογή η νέα καραντίνα, είναι σαφές.

Και κατά τη γνώμη μου είναι σωστή αυτή η κατεύθυνση. Προφανώς το κράτος πρέπει να οργανωθεί καλύτερα, να αυξηθούν οι έλεγχοι και τα τεστ, να δυναμώσει το σύστημα υγείας. Αλλά και η κοινωνία, έχοντας κατοχυρωμένη την κρατική βοήθεια και με τη συνεργασία των ειδικών επιστημόνων, πρέπει να βρει τον τρόπο της, να σταθεί όρθια, να αυτοπροστατευτεί και να παλέψει για την πρόοδο και την ανόρθωση της οικονομίας. Η ανόρθωση της οικονομίας εν μέσω αυτής της πρωτοφανούς κρίσης, είναι πλέον ένα εθνικό στοίχημα. 

Δεν βοηθάνε οι γενικεύσεις περί νέων

Πολλοί έχουν εντοπίσει ήδη τις αναλογίες. Στη μεγάλη οικονομική κρίση ακούγαμε από επίσημα χείλη ότι ευθυνόταν η πολυτελής και ανεύθυνη ζωή των νεοελλήνων. Σήμερα ακούμε ότι για την αύξηση των κρουσμάτων φταίει η ανευθυνότητα των νέων παιδιών που πηγαίνουν σε πάρτι. 

Όπως και τότε όμως, που η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων ήταν μισθοσυντήρητοι και συντηρούνταν με λίγα, έτσι και σήμερα η πλειοψηφία των νέων είναι μέσα στα σπίτια και παλεύει με την ανασφάλεια, με τα πενιχρά οικονομικά και την ανεργία ή τα ανεκπλήρωτα όνειρα.

Είναι εύκολο να στοχοποιείς κοινωνικές ομάδες και να τις βάζεις να αντιπαλεύουν η μία με την άλλη. Όμως είναι πολύ δύσκολο να ξεμπλέξεις αν ανοίξεις μικρούς εμφυλίους. Αν οι ηλικιωμένοι κατηγορήσουν άνευ δεύτερης σκέψης τους νέους που θέλουν να βγουν εκεί έξω, οι νέοι μπορεί να τους αντιγυρίσουν ότι τους άφησαν μία χώρα βυθισμένη ως το λαιμό στα χρέη. 

Το πρόβλημα όμως με τις γενικεύσεις είναι ότι δεν θεραπεύεις τις πραγματικές αδυναμίες.  Τι κάνεις με τα νέα παιδιά που έχουν βυθιστεί στον ατομικισμό και στον τρόπο ζωής που βλέπει μόνο το χρήμα και την εξουσία χωρίς άλλο περιεχόμενο και αξίες; 

Αλλά μήπως μόνο αυτοί οι νέοι ζουν έτσι; Μήπως δεν είναι και οι γονείς τους και πολλοί άλλοι μεγαλύτεροι, αδιάφοροι για το κοινωνικό καλό και την κοινωνική συνοχή;

Οπότε, να μπροστά πάλι το τείχος της γενικής ευθύνης. Εκεί που χρειάζεται να μιλάς καθαρά, χωρίς να αποδίδεις όλα το φταίξιμο και την ευθύνη στον απέναντι. Όμως στη χώρα μας δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε με σεβασμό και ευθύνη για όσα υποχρεωνόμαστε να κάνουμε σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά ήδη ανοίξαμε άλλη μεγάλη συζήτηση…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr