Η απόφαση για αναβολή όλων των εκδηλώσεων στην Ήπειρο, είναι ας μην γελιόμαστε, ένα ισχυρό, οριζόντιο μέτρο. Περιορίζει την κίνηση των ανθρώπων που έχουν λιγότερες επιλογές για την έξοδό τους, περιορίζει τις μετακινήσεις και τις συγκεντρώσεις. Αυτός είναι κι ο σκοπός άλλωστε. Μπορεί κανείς να μην νιώθει καλά με τον περιορισμό, αλλά αποδείχτηκε τις ημέρες του Αυγούστου, ότι η μετακίνηση, η κίνηση είναι αυτή που έφερε και τις εξάρσεις της πανδημίας.

Σε αυτή τη φάση όλα τα μέτρα που λαμβάνονται στοχεύουν στο να οδηγήσουν σε τείχη ανάσχεσης του ιού. Οι μάσκες είναι πλέον πολύ βασικό όπλο και είναι ελπιδοφόρο ότι πολύς κόσμος υιοθετεί το μέτρο χωρίς πίεση και το ενσωματώνει στον τρόπο ζωής του. Βλέπεις αρκετούς ακόμα και σε δημόσιους χώρους χωρίς συνωστισμό που δεν χρειάζεται, αλλά έτσι δημιουργείται ένα θετικό παράδειγμα και για όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα.

Είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι τη μάσκα τη φοράμε σαν να είμαστε εμείς εν δυνάμει πηγή μετάδοσης και όχι μόνο για να προστατευτούμε από τους άλλους. Αλλά όλοι μαθαίνουμε…

Ο περιορισμός των συγκεντρώσεων έχει  μικρό ορίζοντα προς το παρόν. Θα βοηθήσει ως το τέλος του μήνα, μέχρι να επιστρέψουν μαζικά και όσοι ήταν σε διακοπές σε μακρινά μέρη και επιβαρυμένες περιοχές. Μετά δεν θα είναι εύκολο να κρατηθεί ένα τέτοιο μέτρο, όπως θα είναι δύσκολη και η μάσκα σε κλειστούς εργασιακούς χώρους. Όμως ελπίζουμε ότι τα «τείχη» που δημιουργούνται θα μειώσουν τον αριθμό των κρουσμάτων και θα πάρουμε μία ανάσα τον Σεπτέμβριο.

Πάντως με όλα αυτά δεν περιγράφουμε μία εικόνα του σήμερα μόνο, αλλά και κάτι από το μέλλον. Γιατί το μέλλον είναι εδώ, τουλάχιστον το πιο κοντινό. Ακόμα και οι μισοί Έλληνες να εμβολιαστούν ως το επόμενο καλοκαίρι, οι αποστάσεις, η προσοχή στις συναθροίσεις και η απολύμανση θα παίζουν κύριο ρόλο στην προσπάθεια να εξαφανιστεί ο ιός. Τώρα, αν αυτό θα είναι και μία πιο μόνιμη μεταβολή του τρόπου ζωής μας, θα δείξει…

Όταν αναθέτεις για να κρύψεις την αδιαφορία σου

Όλες αυτές οι απαγορεύσεις, οι αποκλεισμοί, οι περιορισμοί έχουν και κάτι ελκυστικό. Για κάποιους έστω, και υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Η γοητεία τους είναι ότι μεταφέρουν την ευθύνη μακριά από εμάς, την αναθέτουν σε άλλους, σε απρόσωπα όργανα και υπηρεσίες. Και είναι πολύ ανακουφιστικό να μην έχεις την ευθύνη, να περιμένεις από κάποιον άλλο να σου ορίσει κανόνες, να έχεις τη δυνατότητα να ασκήσεις και κριτική ανέξοδα, να γίνεις εσύ ελεγκτής των κανονισμών που σου επιβάλλονται χωρίς να υποχρεώνεσαι και να τους εφαρμόσεις προσωπικά.

Εκεί άλλωστε είναι και το πρόβλημα με την ατομική ευθύνη που παρουσιάστηκε πρόσφατα. Αν μας μεταφέρουν την ευθύνη για την προστασία από τον ιό, χωρίς το κράτος να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα, τότε μας αφήνουν σε ένα χώρο αυθαιρεσίας, πολλαπλά απροστάτευτους αφού πέρα από τη νόσο πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τα κενά της δημόσιας διοίκησης και των πολιτικών πρόνοιας.

Αν πάλι, υπάρχουν κανόνες, λειτουργεί το σύστημα, αλλά εμείς αδυνατούμε να προσαρμοστούμε ή δεν θέλουμε, τότε, ναι, μπορεί να ανοίξει μια συζήτηση για τις ατομικές υποχρεώσεις σε εποχές μεγάλων συλλογικών αναγκών.

Η χειρότερη περίπτωση όμως είναι όσοι δεν πιστεύουν στο συλλογικό, όσοι δεν αισθάνονται την ανάγκη προστασίας της κοινότητας και δεν βλέπουν την υποχρέωση να συμβάλλουν και αναθέτουν απλώς στο κράτος ή τους «υπεύθυνους», τη ρύθμιση και το πλαίσιο για το ζωή τους. Αυτή η ανάθεση, υποδηλώνει μεγάλη αδιαφορία για το κοινό καλό και μία οκνηρία για τη συμμετοχή στον κοινό τρόπο ζωής. Ο αδιάφορος και ατομικιστής άνθρωπος είναι το αντίθετο από τα παραδείγματα που χρειαζόμαστε σήμερα.