Από τη στιγμή που αποδέχεται ο Νίκος Χαρδαλιάς, ότι υπήρξαν «αρρυθμίες» στην εφαρμογή των αποφάσεων για τη διέλευση από τα σύνορα με την Αλβανία, και ακολούθησαν διορθωτικές κινήσεις, αντιλαμβανόμαστε όλοι, ότι ήταν όντως δύσκολα διαχειρίσιμη η κατάσταση…

Δεν το λέμε για λόγους κομπορρημοσύνης, αλλά γιατί δικαιώνονται όλοι εκείνοι που και ανησυχούσαν και είχαν προβλέψει το χαμό που θα γινόταν…

Έχει δίκιο να λέει βέβαια ο κ. Χαρδαλιάς, ότι αν είχαν ανακοινωθεί νωρίτερα οι αποφάσεις, το ίδιο νωρίτερα θα δημιουργούνταν το πρόβλημα, αλλά την επόμενη φορά που μπορεί να υπάρξει ξανά παρόμοια ανάγκη, καλύτερα θα είναι, να ανακοινώνονται αποφάσεις, με ισχύ από… χθες.

Αφού πέρασαν λοιπόν οι μέρες και υπάρχει η πλήρης καταγραφή των γεγονότων, αξίζει, πιστεύουμε να σας μεταφέρουμε το περιεχόμενο συνομιλιών μας, τις δύσκολες εκείνες ημέρες, με ομογενείς που βρισκόταν «εγκλωβισμένοι» στα σύνορα…

Το απόγευμα της Πέμπτης λοιπόν, επικοινωνεί μαζί μας μία κυρία, που βρισκόταν ήδη 12 ώρες σε απόσταση σχεδόν 5 χιλιομέτρων από την Κακαβιά και ζητούσε να προβάλλουμε την κατάσταση…

Το θέμα δεν είναι τι κάναμε εμείς, που όπως και άλλοι τοπικοί συνάδελφοι ασχοληθήκαμε με το θέμα, αλλά ποια ήταν η δική της προσέγγιση…

Μας είπε λοιπόν, ότι είναι ντροπή για την Ελλάδα να επιφυλάσσει τέτοια «υποδοχή» στους ομογενείς, ότι έπρεπε να επιτρέψει σε αυτούς να περάσουν τα σύνορα (αλλά προφανώς (;) όχι στους αλβανούς), ότι έπρεπε να το κάνει, γιατί αυτοί κρατούν ζωντανή τη φλόγα του ελληνικού στη Βορ. Ήπειρο…

Και πολλά άλλα ακόμη σε αντίστοιχο ύφος και περιεχόμενο…

Το ευτύχημα για την Ελλάδα, είναι πως με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισε τους ομογενείς και τους αλβανούς πολίτες. Όπως όφειλε να κάνει δηλαδή ένα οργανωμένο κράτος…

Αλλά η διαχείριση της πανδημίας δεν επιτρέπει ξεχωριστούς λογαριασμούς, του τύπου οι ομογενείς περνούν τα σύνορα χωρίς ελέγχους, οι δε αλβανοί, ας ταλαιπωρηθούν…

Και προφανώς δε μπορεί να μπει σε καμία ζυγαριά το πόσο έλληνας είναι ή αισθάνεται ο καθένας μπροστά στην προστασία της δημόσιας υγείας…

Αντιλαμβανόμαστε πλήρως τη δυσκολία που αντιμετώπισαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όμως να πούμε και τούτο…

Το ότι 15.000 πολίτες επέλεξαν να περάσουν τα σύνορα για να πάνε στην Αλβανία, που η πανδημία καλπάζει και «σκοτώθηκαν» να περάσουν (σχεδόν με τσαμπουκά) τα σύνορα για να επιστρέψουν, πριν ισχύσει η 7ήμερη καραντίνα και το αρνητικό τεστ, δεν το λες και επίδειξη υπευθυνότητας…

Και να πούμε και κάτι τελευταίο. Όλες αυτές τις ημέρες δεν ακούσαμε, ούτε διαβάσαμε κάποια διαμαρτυρία ομογενούς για την μεταχείριση που τους επιφύλαξε η αλβανική κυβέρνηση, που «εμφανίστηκε» το μεσημέρι του Σαββάτου, αφού σκοτώθηκε ο 10χρονος σε τροχαίο…

Γιατί, να τους κατεβάζουν από τα λεωφορεία στο Αργυρόκαστρο και να τους λένε, ότι πρέπει να φτάσουν με τα πόδια στην Κακαβιά δεν ήταν απόφαση της Ελλάδας…