Μία κύρια αντίφαση διατρέχει την κυβερνητική πολιτική για την ανάπτυξη της χώρας και τις δημόσιες επενδύσεις. Πρόκειται για τη διαθεσιμότητα των κρατικών πόρων και την κατεύθυνση που πρέπει να έχουν τα επενδυτικά κεφάλαια του δημοσίου.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα. 

Η κυβέρνηση βλέπει θετικά την ένταξη του οδικού άξονα στο νέο Ταμείο Ανάπτυξης όπως προέκυψε μέσα από τη συνδιάσκεψη με τους περιφερειάρχες- και καλώς πράττει- όμως δεν προχωρά σε ανακοινώσεις για επενδύσεις σε νέα κτίρια για σχολεία ή για δομές Υγείας.

Η κυβέρνηση γνωρίζει επίσης από τον Ιούνιο ότι η νέα σχολική χρονιά θα έχει ειδικές συνθήκες για την προστασία από τον κορωνοϊό, αλλά δεν προχώρησε σε επένδυση για περισσότερους χώρους και περισσότερο προσωπικό. Μέχρι δε και την τελευταία στιγμή δεν ήταν καν σίγουρο αν θα έδινε δωρεάν μερικές μάσκες.

Επίσης ενώ δεν κάνει τίποτα για την αύξηση των εισοδημάτων των εργαζομένων που έχουν κολλήσει στα μνημονιακά επίπεδα του 2010-2012, προχωρά στην ανακοίνωση για τα αναδρομικά των συνταξιούχων- και επίσης καλώς πράττει.

Δεν μοιάζει πιο λογικό όμως να έχει ανακοινωθεί από τον Μάιο ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που να προβλέπει την ενίσχυση των νοικοκυριών, των εργαζομένων, των ανέργων και των συνταξιούχων ώστε να αντέξουν τις συνέπειες της πανδημίας στην οικονομία;

Δεν θα ήταν πιο λογικό να έχουν ανακοινωθεί ήδη μεγάλες επενδύσεις σε δημόσια έργα, από τα οδικά και τα αντιπλημμυρικά ως την πρόνοια και την Υγεία με παράλληλη ενίσχυση με το αναγκαίο προσωπικό;

Θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος ότι η χώρα έχει περιορισμένους πόρους λόγω της μεγάλης κρίσης. Κονδύλια πάντως για το ρεκόρ των μετακλητών κάποιους μήνες, υπήρξαν.

Άλλωστε η ανακοίνωση ενός συνεκτικού κοινωνικού προγράμματος που θα έφερνε και αύξηση των εισοδημάτων των νοικοκυριών μαζί με μεγαλύτερη πρόσβαση σε Παιδεία και Υγεία, θα είχε και προτεραιότητες στις επενδύσεις και θα έδινε και ένα στίγμα για το πώς θα κινηθεί και το περίφημο Ταμείο Ανάκαμψης.

Όσο όμως η κυβέρνηση αποφεύγει την πρόκληση της κοινωνικής ανάταξης και την αναβάθμισης της εργασίας και της μικρής επιχειρηματικότητας, τόσο πιο θολή θα γίνεται η κατεύθυνση που παίρνει η ελληνική οικονομία και τα κονδύλια από την ΕΕ που θα εισρεύσουν.  

Μέσα από την θέση του άλλου

Ένα ωραίο των ημερών είναι που ανησυχούμε αν ασθενεί ο άλλος, αλλά όχι εμείς. Εξετάζουμε εξονυχιστικά τις «επαφές» του απέναντι για να δούμε μήπως κόλλησε τίποτα, αλλά δεν ασχολούμαστε με το τι κάναμε εμείς και ποιους συναντήσαμε.

Είναι σαν το σωσίβιο με το παιδάκι στο Αντίρριο. Όλοι έχουν μία άποψη για τους γονείς του, αλλά ξεχνάμε τι ένιωσαν όταν έχασαν από τα μάτια τους για λίγο σε κάποια πλατεία το δικό τους παιδί.

Όμως τελικά είναι πολύ δύσκολη υπόθεση η ενσυσυναίσθηση, να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου και να κατανοείς τις δικές του ενέργειες. Η εγωιστική στάση, το πρόταγμα του εγώ και η αυτοπροστασία είναι πιο εύκολες επιλογές, σχεδόν αυτόματες. Γι’ αυτό όμως τελικά δεν πάμε και πολύ μακριά όσο κλεινόμαστε στο εγώ μας. Πόσο να αποδώσει πια και αυτή η προστασία του ατομικού σύμπαντος κόντρα σε όλους τους άλλους;

Οι πραγματικά έξυπνοι άνθρωποι είναι όσοι κατανοούν τους άλλους και αθόρυβα κινούνται έτσι ώστε να υπάρχει ισορροπία στις σχέσεις, ώστε να κυλάνε όλα ήσυχα, ανώδυνα και δημιουργικά. Τόσο ώστε ο άλλος να μην καταλαβαίνει καν ότι συμμετέχει και ο ίδιος, ότι αλλάζει, ότι αναλαμβάνει την ευθύνη.

Αλλά αυτό προϋποθέτει μια ισχυρή αυτογνωσία και αυτοέλεγχο, πράγμα όντως δύσκολο. Θέλει αγώνα η συνύπαρξη.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr