Η μεγαλύτερη δυσκολία αυτή τη στιγμή που συναντάμε όλοι μας, είναι ο ορίζοντας, πώς θα δούμε το μέλλον μας, τις προοπτικές μας. Κι αυτό γιατί το παρόν σηκώνει συνέχεια αναχώματα που εμποδίζουν το βλέμμα μας να δει μακριά. Και μας αναγκάζει συνέχεια να ασχολούμαστε με το τώρα, με το σήμερα.

Η μισή Ελλάδα ανησυχεί τι θα γίνει με τα σχολεία, με το πώς θα πάνε τα παιδιά, με τις μετακινήσεις των φοιτητών και πώς θα επηρεαστεί η πορεία της πανδημίας. Ακόμα κι αν είναι υπερβολικοί οι φόβοι και πολλές οι ενστάσεις, δεν παύει να είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να ξεπεραστεί με τις καλύτερες προϋποθέσεις και το μέγιστο αριθμό των λύσεων. Σε όλη την Ευρώπη και αλλού ασχολούνται αυτή τη στιγμή με το άνοιγμα των σχολείων και αντιμετωπίζουν ακριβώς τις ίδιες προκλήσεις με εμάς. Κι αυτό δείχνει και τον ουσιαστικό και τον συμβολικό ρόλο που παίζει το θέμα.

Μετά μας φαίνεται μεγάλο το διάστημα του χειμώνα μέσα στο οποίο ελπίζουμε ότι θα υπάρξει η λύση του εμβολίου. Μας φαίνεται πολύς ο χρόνος που θα χρειαστεί να αντέξουμε, έχοντας και τις επιβαρύνσεις του καιρού, το ότι θα είμαστε κλεισμένοι μέσα κλπ.

Και είναι και το ζήτημα της οικονομίας. Πολύς κόσμος ήδη στην ανεργία, μειωμένη κίνηση στην αγορά και ένα κράτημα του κόσμου που εμποδίζει την κατανάλωση και τις επενδύσεις. Είναι και θέμα ψυχολογίας γιατί ο άνθρωπος που φοβάται δεν κινείται κιόλας κι αυτό επηρεάζει την οικονομία.

Ανεξάρτητα το τι λέει ή τι σκέφτεται ο καθένας μας, ανεξάρτητα ακόμα και των πολιτικών επιλογών των κομμάτων, αλλά ακριβώς με πνεύμα σύνθεσης, η κυβέρνηση οφείλει κατά πρώτο να ακούσει αυτό το κύμα ανησυχίας της κοινωνίας και να βρει τρόπους να απαντήσει. Έχει πολύ μεγάλη σημασία σε αυτή τη φάση, η κοινωνία να νιώσει ότι η Πολιτεία βρίσκεται δίπλα της. 

Μυκήνες, η ιστορία στο ξερόχωμα

Στις Μυκήνες δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα. Ανεβαίνεις την ανηφόρα κάτω από έναν ισοπεδωτικό ήλιο, η Πύλη των Λεόντων ίσως να είναι η μόνη ένδειξη των μεγεθών, τα τείχη, χώμα, ξερότοπος, μία απίστευτη πεδιάδα στα πόδια σου. Όλα υπονοούνται, πιο πολύ αισθάνεσαι, παρά «βλέπεις», νιώθεις την ισχύ των ανθρώπων να αλλάζουν τον κόσμο, αρχίζεις και μετράς μέσα σου το χρόνο σε χιλιάδες και πιο πέρα ακόμα, αργότερα όταν περάσεις την είσοδο του τάφου, ίσως να αρχίσεις να συνειδητοποιείς και τα ανθρώπινα μεγέθη, άλλης εμβέλειας όμως από όσα θεωρείς οικεία σήμερα, το δέος ενός πολιτισμού που αναμετρήθηκε με τον τόπο, τον χρόνο, την εξουσία, τη θεϊκή δύναμη, τα ανθρώπινα όρια, μέσα σε μία ιστορία κατάβαθη, άπειρη, τόσο μακρινή από εσένα σήμερα, αλλά και τόσο γήινη όσο η αναπνοή σου που βγαίνει κομμένη από τα χείλια σου. 

Περπατάς ώρα με κομμένη την ανάσα, ξεχνάς πού είσαι, για λίγες στιγμές δεν είσαι επισκέπτης, δεν έχεις όνομα, σύγχρονες ιδιότητες, είσαι αυτό που αφουγκράζεσαι κάτω από τα πόδια σου, είσαι αυτό που βλέπεις με τα μάτια εκείνων που έβλεπαν από την ίδια θέση που στέκεσαι κι εσύ σήμερα, μετράς μέσα σου στίχους από τραγωδίες και ιστορίες που έγραψαν οι επόμενοι, το Άργος, οι βασιλιάδες, οι έρωτες και τα δράματα, οι πόλεμοι, ο θάνατος, κυρίως ο θάνατος, η δόξα για όσους χάραξαν το όνομά τους στους μύθους των επιγόνων, η ματαιότητα, ο λαμπρός ήλιος και το χώμα, χώμα, ξερόχωμα… Πολύτιμο χώμα, άμαυρο…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr