Μία τόσο δύσκολη μέρα η χτεσινή για τη χώρα. Οι μεγάλες φωτιές στην Αττική, και βέβαια η φωτιά στη Μόρια. Δεν υπάρχει καιρός να ησυχάσουμε όπως φαίνεται.

Το θέμα της Μόριας είναι πολύ σημαντικό.

Κλειστή δομή προσφύγων, σε καραντίνα, καίγεται από φωτιά. Είναι η τέλεια αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής, η τέλεια αποτυχία της πολιτικής της ΕΕ για σύνορα – "ασπίδα". 

Και μαζί η καταβαράθρωση κάθε έννοιας ανθρωπιστικών αξιών, σε μία χώρα που περηφανεύεται ότι γέννησε τη δημοκρατία και μία Ευρώπη που πιστεύει ότι στηρίζεται στον Διαφωτισμό. 

Κι ας μην κλειστούμε μέσα στα κομματικά σύνορα. Η Μόρια είναι μία τραγωδία από τη στιγμή που φτιάχτηκε, είναι μία σκιά όλων των κυβερνήσεων.

Είναι βέβαιο ότι ένα νέο κύμα ξενοφοβίας θα ενσκήψει στη χώρα. Η ακροδεξιά πάντα εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες και τα προβλήματα για να δημιουργεί σύγχυση και να αποδιαρθρώνει τον κοινωνικό ιστό.

Γι’  αυτό και πρέπει να πάρουμε άλλο δρόμο τώρα.

Τώρα θα μπορούσε να είναι η αφορμή για την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη να περάσουν από την πολιτική του "φρουρίου" στην πολιτική της ένταξης των προσφύγων, αλλά και της ειρήνευσης στα πεδία πολέμου που γεννάνε την προσφυγιά. Τώρα είναι η ευκαιρία για ρεαλιστικές λύσεις μέσα από τις οποίες όλες οι πλευρές θα καταλάβουν ότι μόνη λύση είναι η συμβίωση.

Αλλά δεν θα το κάνουν οι ισχυροί όπως φαίνευαι… Μόνη ελπίδα να τους εξαναγκάσει σε αλλαγή πολιτικής η αποτυχία τους. Και ίσως να πρέπει να τους αφήσουμε ανοιχτό τον δρόμο του ρεαλισμού, κόντρα στα τείχη που σηκώνουν οι εθνικιστές, οι ακροδεξιοί και οι μισάνθρωποι. 

Ζητάμε από την κυβέρνηση να μην απομονωθεί προσπαθώντας να διαχειριστεί την αποτυχία και απολογούμενη στον σκληρό, αντιδημοκρατικό και αντιευρωπαϊκό πυρήνα της ξενοφοβίας και του απομονωτισμού. Η πλειοψηφία των Ελλήνων, έχει το πρόσωπο της καλοσύνης και της ανοχής που χρειάζεται αυτές τις ώρες ώστε να αλλάξει η διαδρομή. Η χειρονομία της αγάπης, η αποδοχή, η κατανόηση και η συνύπαρξη είναι θεμέλια του πολιτισμού μας που μπορούν να μετατραπούν σε μία πολιτική ένταξης… Ας μη χαθεί η ευκαιρία.

Κι αν γίνει συνήθεια η απόσταση;

Έχουμε αρχίσει ήδη να συνηθίζουμε στον περιορισμό. Όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, είμαστε συγκρατήμενοι, κλεινόμαστε περισσότερο από ποτέ στο σπίτι, κάνουμε συγκεκριμένες διαδρομές, δουλειά, σπίτι, σούπερ μάρκετ το πολύ. Και φοβόμαστε τους αγνώστους, μας ταράζει αν πρέπει να βρεθούμε σε έναν χώρο με πολύ κόσμο.

Κι ας προσθέσουμε και τον φόβο της επαφής, που εμποδίζει πια τις ερωτικές σχέσεις πολλών ανθρώπων, αλλά και την εκδήλωση συναισθημάτων και ενός τρόπου και χειρονομίες που τις θεωρούσαμε δεδομένες.

Ήδη, οι ειδικοί προτείνουν  να κινούμαστε σε κλειστούς κύκλους με συγκεκριμένες παρέες και γνωστούς. Κι αυτό όχι μόνο για την περίοδο της έξαρσης των κρουσμάτων, αλλά και μετά το εμβόλιο, μέχρι να εξαφανιστεί ο ιός από όλον τον πλανήτη., Γίνεται αυτό; Και για πόσο; Εδώ ένα καλοκαίρι περάσαμε χωρίς να πάμε διακοπές, χωρίς πανηγύρια, μετρώντας με το μάτι την απόσταση στις παραλίες από τους άλλους. Χαμένο καλοκαίρι. Πόσο ακόμα;

Κι εκεί είναι ένα σημείο που πάει πιο βαθιά. Αν συνηθίσουμε την απόσταση, θα επιστρέψουμε; Αν μάθουμε να μην αγκαλιάζουμε, να μην φιλάμε, θα καταφέρουμε να ξαναβρούμε τις αγκαλιές και τα φιλιά όταν θα αισθανθούμε ασφαλείς;

Να κάτι που πρέπει να το στοχαστούμε από την αρχή…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr