Η συζήτηση για τους αθλητικούς χώρους της πόλης ξεκινάει στις αρχές του 2000 όταν η Πολιτεία έκοψε τα Γιάννενα και την Ήπειρο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις υποδομές που τους ακολουθούσαν. Με το επιχείρημα τότε ότι ήταν μακριά η περιοχή μας, δεν έγινε καν το αγώνισμα της Κωπηλασίας στη λίμνη, η οποία αποδείχτηκε μέσα στο χρόνο ότι παραμένει ένας διεθνής αθλητικός προορισμός. Αλλά και στη συνέχεια, σε άλλες περιοχές της χώρας με λιγότερους κατοίκους κατασκευάζονταν νέοι χώροι, ενώ τα Γιάννενα έμεναν με τους παλιούς.

Δημιουργήθηκε συνεπώς ένα αίσθημα αδικίας, που αυξάνονταν γιατί παράλληλα ο αθλητικός κόσμος της πόλης είχε διακρίσεις στο ανώτατο βαθμό σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο.

Δεν υπάρχει συνεπώς αμφιβολία ότι τα Γιάννενα χρειάζονται νέες αθλητικές υποδομές, τις οποίες και μπορούν να υποστηρίξουν πια.

Η μεταφορά ενός Κλειστού από το Ελληνικό με αφορμή την μετεγκατάσταση που επιβάλλει πια η διαφορετική χρήση του χώρου, μπορεί να είναι μία ευκαιρία. Αποτελεί άλλωστε και ένδειξη ηθικής αντίληψης η αξιοποίηση των ολυμπιακών ακινήτων. Σε συνδυασμό με την προφανή αδυναμία του κράτους να επενδύσει με κονδύλια της τάξης των 10 και 15 εκατ. ευρώ νέα γήπεδα λόγω της κρίσης, θα μπορούσε η μετεγκατάσταση να αποτελέσει μία λύση.

Το πρόβλημα όμως είναι μεγαλύτερο και έχει να κάνει με τη χωροθέτηση. Τα γήπεδα πλέον χρειάζονται μεγάλους χώρους που να καλύπτουν τις νέες ανάγκες των χιλιάδων θεατών με σύγχρονους και ασφαλείς τρόπους. Πάρκινγκ χιλιάδων θέσεων, κόμβοι στους οδικούς άξονες, πράσινο, τεχνολογία, πρόβλεψη για άλλες χρήσεις (όπως εκθέσεις, συναυλίες κλπ) μετατρέπουν τις αθλητικές εγκαταστάσεις σε πολύπλοκες κατασκευές που απαιτούν ειδικές χωροθετήσεις, ακριβώς γιατί αλλάζουν τη μορφή των πόλεων.

Γι’ αυτό και έχει γίνει κύριο ζήτημα η χωροθέτηση του Β’ Κλειστού. Κι εκεί είναι προφανώς που πρέπει να πέσει και το βάρος της τοπικής διαβούλευσης. 

Να εκφραστεί η κοινωνία

Υπάρχουν μέσα στην κοινωνία κάποιες ομάδες ή πρόσωπα που μπορούν και θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα; 

Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι από όσο νομίζει το κομματικό σύστημα ή τα ΜΜΕ. Όμως δεν συντονίζονται και δεν αυτοοργανώνονται ώστε να έχουν και επιρροή και δυνατή φωνή.

Η μετατροπή δε των μεγάλων κομμάτων σε έναν μηχανισμό επαγγελματικών στελεχών που αυτοαναφέρονται και αγωνίζονται για την ατομική τους καριέρα, δεν ευνοεί προφανώς και την κοινωνική συμμετοχή.

Με ένα κράτος που δεν προστατεύει οργανωμένα τα κοινωνικά συμφέροντα, αλλά ευνοεί μόνο τις ατομικές επιδιώξεις και την πρόοδο των ισχυρών, και με τα κόμματα απομονωμένα μέσα στο πλέγμα εξουσίας που αλληλοτροφοδοτούν, καταλήγουμε σε μία άναρχη κατάσταση ανισοτήτων και αυθαιρεσίας που αυξάνει υπέρμετρα την καθημερινή διακινδύνευση και όλο και περισσότερο γεμίζει τους ανθρώπους με απόγνωση, φόβους και διαρκή ανησυχία. Πάνω σε αυτό το έδαφος άλλωστε, ιστορικά γεννιώνται και τρέφονται τα τέρατα.

Και τελικά σήμερα είναι πολύ πιο αναγκαίο να βρεθούν τρόπου να εκφραστεί η κοινωνία και να εμπλουτιστεί η δημοκρατία μας, παρά το ποιο κόμμα θα κυβερνά και τι γίνεται στις εκλογές.