Τις τελευταίες ημέρες στην πόλη συζητάμε θέματα που έχουν να κάνουν στην ουσία με τις υποδομές. Η πλατεία και το μέλλον της, ένα μεγάλο κλειστό γυμναστήριο, ακόμα και οι ελλείψεις σε σχολικές αίθουσες  που προκύπτουν κάθε χρόνο.

Δεν είναι τα Γιάννενα η μόνη πόλη που έχει προβλήματα υποδομών. Σε όλη τη χώρα, διαπιστώνονται συνεχώς ελλείψεις οι οποίες έχουν διπλή όψη: Από τη μία παλιώνουν οι υποδομές από το παρελθόν και χρειάζονται συντηρήσεις, αλλά και αναβάθμιση κυρίως ενεργειακή και από την άλλη υπάρχουν, προκύπτουν συνέχεια νέες ανάγκες, ακριβώς γιατί ο κόσμος προχωράει και δημιουργεί ανάγκες και υπηρεσίες.

Είναι αυτονόητο να σημειωθεί, ότι οι υποδομές είναι συνάρτηση των οικονομικών διαθεσίμων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και αν δούμε ιστορικά την πορεία των μεγάλων έργων θα φανεί ότι αναπτύχθηκαν οι μεγάλες παρεμβάσεις στη χώρα, όταν αναπτύχθηκε πολύ η ελληνική οικονομία, μετά το ’80 και βέβαια όταν εισέρρευσαν οι ευρωπαϊκοί πόροι.

Σήμερα, μετά από δέκα χρόνια κρίσης, είμαστε σε ένα μεταίχμιο. Υποδομές του ’80 έχουν ηλικία ήδη 40 ετών, οι δημόσιοι πόροι δεν είναι επαρκείς και τα ευρωπαϊκά Ταμεία στοχεύουν πια λιγότερο στις υποδομές και περισσότερο στη δημιουργία ανταγωνιστικής αγοράς, άυλων επενδύσεων, νέες τεχνολογίες κλπ.

Τι μπορεί να κάνει συνεπώς μία πόλη μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό όπως διαμορφώνεται; Το κυριότερο που πρέπει να κάνει είναι να ιεραρχήσει με θάρρος τις προτεραιότητές της. Μία πόλη χρειάζεται σχολεία, αλλά αλλάζει συνέχεια και η οικιστική σύνθεση με μετακινήσεις που δεν προβλέπονται πάντα. Χρειάζεται δημόσιους χώρους, με γνώμονα όμως την ελεύθερη έκφραση των ανθρώπων και την ψυχική τους ανάταση και όχι την εμπορευματοποίηση και επέκταση της αγοράς (οι πλατείες είναι αίθρια εμπορικών κέντρων). Χρειάζεται πολιτιστικούς και αθλητικούς χώρους, αλλά και γραφεία υπηρεσιών, δρόμους, ψηφιακές λεωφόρος διασύνδεσης. Πολλά χρειάζεται η πόλη μας και δεν τα έχει. 

Αυτό που μπορεί να κάνει σίγουρα είναι να τα συζητήσει όλα αυτά, με τα δεδομένα και τις απόψεις όλων των πλευρών πάνω στο τραπέζι. Και μακριά από τους παλιούς τρόπους για το ποιος θα έχει μεγαλύτερη επιρροή ή τις καλύτερες διασυνδέσεις στην κεντρική εξουσία. Με κάτι τέτοια άλλωστε φτάσαμε και στην κρίση, μην το ξεχνάμε…

Πέρα από το άλμπουμ με τις φωτογραφίες

Κάνε το άλλο, κάλυψε εκείνη την υποχρέωση, ζήσε, βγάλε κακίες και μίση, γίνε συμπονετικός, δημιούργησε, κάνε ό,τι μπορείς τέλος πάντων. Ή μην κάνεις τίποτα, κάτσε αδρανής. Ο χρόνος που θα περάσει είναι ο ίδιος. Θα γίνεις 30 και 40 χρονών, σε μία ηλικία που εσύ ακόμα θα θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια και την παλιά σου γειτονιά, αλλά θα έχεις τα χρόνια των γονιών σου όταν νόμιζες ότι όλα κινούνται γύρω τους, είτε σαν έλξη, είτε σαν απώθηση.

Κι όσο μεγαλώνεις θα έχεις την αίσθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι εσύ με ευκολία θα μπορείς να γυρίζεις στα παιδικά σου χρόνια, όχι πάντα με ακρίβεια, αλλά με πολλές δόσεις φαντασίας και επίπλαστης επιθυμίας που τα κάνει λίγο παραπλανητικά όλα, με γκλίτερ πάνω πάνω να γυαλίζει η κατασκευή της ζωής μας πια και όχι η πραγματικότητα.

Αλλά που και που σπάει το περίβλημα που φτιάχνουμε και από το ρήγμα ξεπηδάει και η αναρώτηση. Έγιναν όντως όλα καλά αυτά τα χρόνια; Άξιζε το χαμόγελό μας, η μικροπρέπειά μας, οι φωτεινές και σκοτεινές σκέψεις που δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε;

Και το αποτύπωμα ποιο είναι; Υπάρχει ένα αποτύπωμα από όσα κάναμε τόσο καιρό, ή δεν είμαστε παρά εκείνες οι παιδικές φωτογραφίες στο παλιό άλμπουμ, εκείνη η συλλογή ενός τέλειου, περίκλειστου κόσμου που συνεχώς ανασύρουμε παρηγορητικά;  Κάποτε πρέπει να κάνουμε κι ένα ώριμο βήμα πιο μπροστά, γιατί αλλιώς θα χαθούμε μέσα στην πλήξη της νοσταλγίας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr