Μία φράση ακούς μονότονα τις τελευταίες ημέρες από πολλές πλευρές: «Πώς θα περάσει αυτός ο χειμώνας». Γιατί ακόμα δεν μπήκε ο Οκτώβριος και μας φαίνεται πολύ μεγάλο το διάστημα μέχρι την άνοιξη, όταν κλεισμένοι μέσα και με την απειλή όλων των άλλων ιώσεων, θα περιμένουμε πότε τα εμβόλια θα δώσουν έστω μία ψυχολογική διέξοδο αρχικά και λύση του προβλήματος σταδιακά.

Το γεγονός ότι φοβόμαστε τον χρόνο μπροστά μας σημαίνει ότι έχει μεγαλώσει μέσα μας η ανασφάλεια κι ότι έχουμε αρχίσει να ανησυχούμε. Κάτι που με τη σειρά του αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε καθησυχαστεί για την οργανωμένη προσπάθεια της Πολιτείας να αναχαιτίσει την έξαρση της νόσου. Κι επιπλέον σημαίνει ότι μας καταβάλλει μία αίσθηση ψυχολογικής κόπωσης. Νιώθουμε άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο ένα βαρύ αίσθημα, μία γενική ανησυχία με μία γεύση απαισιοδοξίας. 

Οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι και μπροστά σε κοινές καταστάσεις βιώνουν διαφορετικά αισθήματα και έχουν διαφορετικές συμπεριφορές. Για να υπάρχουν όμως θετικές καταστάσεις με γενικευμένο χαρακτήρα, πρέπει να δρα και να αφήνει ισχυρό αποτύπωμα η οργανωμένη κοινωνία, οι Αρχές, οι θεσμικοί φορείς. Κι εδώ είναι ένα κρίσιμο σημείο.

Δεν έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους οι Έλληνες στους ειδικούς, ούτε μειώθηκε η πίστη στα λεγόμενα του επιτελείου για την πορεία του κορωνοϊού. Γενικότερα άλλωστε εμπιστεύονται τους γιατρούς. Θέλουν όμως να ξέρουν ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα, ένα σύστημα, ένα οργανωμένο πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορέσουν να κινηθούν. Δεν τους αρκεί απλώς μία καραντίνα και μία ηθική επίκληση στην τήρηση των μέτρων για να αποδεχτούν ότι δουλεύει για το συμφέρον τους το κράτος. Κατά συνέπεια, οι κρατικοί φορείς το επόμενο διάστημα πρέπει να έρθουν κοντά στους πολίτες, να τους εξηγήσουν τι γίνεται, να ακούσουν τις δυσκολίες τους,  να ανταποκριθούν στις αγωνίες τους και να βρουν λύσεις. Αν προστεθεί και η ενίσχυση των τοπικών Αρχών που είναι πιο γειωμένες,  μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένα πλέγμα δράσεων και παρεμβάσεων και να μείνει μόνο ανοιχτό ένα ποσοστό που έχει να κάνει πια με την τύχη και την ατυχία. Άνθρωποι είμαστε ευάλωτοι στις τροπές που παίρνει η τύχη και σε όσα μας υπερβαίνουν. Αλλά υπάρχουν και πολλά που μπορούμε να ελέγξουμε. 

Βόλτα ανάμεσα σε πολυκατοικίες

Τώρα που περπατάμε πολύ, βλέπεις και πιο εύκολα το περιβάλλον γύρω σου και τις αλλαγές του μέσα στο χρόνο.

Σε μία από τις παρατηρήσεις αυτές, μου κάνει εντύπωση η πρόοδος της αρχιτεκτονικής στις πολυκατοικίες της πόλης.

Υπάρχουν ολόκληρες γειτονιές με πολυκατοικίες που δεν έχουν πάνω τους κανένα ενδιαφέρον στοιχείο και αναδίδουν την αίσθηση ότι έγιναν γρήγορα, για να ανταποκριθούν στις μεγάλες στεγαστικές ανάγκες του κόσμου.

Η έντονη αστικοποίηση και οι μεγάλες μετακινήσεις από την ύπαιθρο προς τις πόλεις, δημιούργησαν τέτοιες επιτακτικές ανάγκες για νέα σπίτια. Και ήταν λογικό, αρχικά, σε πολλές περιπτώσεις, το σημαντικό σε μία οικοδομή να ήταν οι χώροι για δωμάτια κι όχι τα μεγάλα μπαλκόνια ή οι κοινόχρηστοι χώροι. Όταν προχώρησαν οι κατασκευαστικές λύσεις και υπήρχαν και διαθέσιμοι πόροι για κάτι καλύτεροι, άρχισαν να γίνονται ακόμα πιο ωραίες πολυκατοικίες και σπίτια. Λογικό…

Αυτό που ματαιώθηκε όμως μάλλον οριστικά, ήταν το όνειρο ενός φτωχότερου για μία άνετη ζωή μονο από την είσπραξη ενοικίων. Η επένδυση στα ακίνητα μπορεί να είναι ασφαλής οικονομικά αποδίδει όμως μόνο για όσους διαθέτουν από ένα κρίσιμο μέγεθος επένδυσης και πάνω. Τα ένα δυό μικρά διαμερίσματα («ένα για μας κι ένα για το παιδί) άντε και ένα μαγαζί στο ισόγειο που τώρα πια μένει ανοίκιαστο, ήρθαν και τα κατάπιαν οι φόροι ο ΕΝΦΙΑ που αυτές τις μέρες φτάνει πάλι με τις ειδοποιήσεις του. Για να αποδειχτεί ότι για όσους έχουν λίγα, δεν υπάρχει μέλλον με πολλά, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr