Για μία ακόμα φορά, ανεβαίνει το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης μεταξύ δημοτικής αρχής και αντιπολίτευσης. Το κύριο μέτωπο είναι μεταξύ του δημάρχου και του Θωμά Μπέγκα με τις δύο πλευρές να ανταλλάσουν και χαρακτηρισμούς με εκατέρωθεν δηλώσεις.

Κύρια πηγή αντιπαράθεσης είναι το δημοτικό έργο, αυτό της δημοτικής αρχής σήμερα και αυτό της προηγούμενης δημοτικής αρχής, με την κάθε πλευρά να υπερασπίζεται προφανώς τη θητεία της.

Αυτό ακριβώς και είναι το σημείο πάνω στοοποίο τέμνεται ο κύριος κορμός της ανάλυσης που πρέπει να γίνει σήμερα για τις εξελίξεις γύρω από τα δημοτικά μας πράγματα και το δημοτικό συμβούλιο.

Γιατί είναι φανερό ότι η κόντρα Ελισάφ- Μπέγκα δεν έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά, ούτε αυτά που αποκαλούμε συνήθως πολιτικά. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια ιδέα για τον σοσιαλισμό και την πρόοδο που τους διαχωρίζει, άλλωστε πολλά από τα μέλη των παρατάξεών τους κινούνται στον ίδιο ιδεολογικοπολιτικό χώρο, υπάρχει όμως μία όπως προκύπτει διαφορετική θεώρηση για τη διαχείριση του δήμου και την αποτελεσματικότητα της εκάστοτε δημοτικής αρχής σε έργα και σχεδιασμό.  

Αυτού του είδους η αντιπαράθεση είναι η πιο οικεία, η πιο γνωστή στους Δήμους ήδη από τον… 19ο αιώνα. Το αν είναι καλός ένας δήμαρχος έχει σχέση και με τη γνώμη που έχουν οι πολίτες για τα έργα του και τη στάση του. Και μάλλον, καλώς υπάρχει αυτή η προσέγγιση γιατί από ένα σημείο και πέρα, ο πολίτης νοιάζεται κυρίως για το αν μαζεύονται τα σκουπίδια, αν έχει λακκούβες ο δρόμος, αν τον εξυπηρετούν οι δημοτικές υπηρεσίες.

Μόνο που η πραγματικότητα των πόλεων έχει γίνει πολύ πιο πολύπλοκη πια και τα έργα και οι υπηρεσίες των δήμων, πρέπει να εμπεριέχουν μέσα τους και πολιτικές αντιλήψεις και ιδεολογικά στοιχεία που να κινούνται σε ένα νέο πεδίο με σύγχρονες αντιλήψεις. Αν φτιάχνεις πχ ένα πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης χωρίς άλλες πολιτικές βιώσιμης κινητικότητας, τότε αυξάνεις την κυκλοφορία στο κέντρο, δεσμεύεις τον δημόσιο χώρο και τελικά καθιστάς την πόλη ουραγό των νέων εξελίξεων στις μετακινήσεις. Τυχαίο το παράδειγμα, αλλά ενδεικτικό για το ότι πια δεν αρκεί να κάνεις έργα, αλλά πρέπει να έχεις και όραμα για το τι πόλη θέλεις. Κάπως έτσι απέτυχε άλλωστε και ο Δήμαρχος Αθηναίων με τον μεγάλο περίπατο που έμεινε στην επιφάνεια και όχι την ουσία.

Τι μπορεί να συμβεί αν συνεχιστεί με τον ίδιο χαρακτήρα και ύφος η κόντρα Ελισάφ – Μπέγκα; Να απογυμνωθεί η πολιτική τους από ιδέες και προτάγματα, να εξαντληθούν στην αντιπαράθεση, να απομειώσουν τη δυναμική και τον αγώνα για μία καλύτερη πόλη και να τον μετατρέψουν σε μία σύγκρουση επικοινωνιακών μηχανισμών ώστε στο τέλος να μην ακούει κανένας καμία από τις δύο πλευρές. Πρόκειται για μία αντιπαράθεση που αν συνεχιστεί στον ίδιο ρυθμό, το πιθανότερο είναι να φέρει την αδιαφορία της κοινής γνώμης και προς τις δύο πλευρές και να αποσυσπειρώσει και τον χώρο τους, καθιστώντας τον μη ελκυστικό για νέες ανθρώπους και φρέσκες ιδέες.

Τρυπώντας το 8ωρο 

Πάει να ανοίξει τώρα μια ιστορία με το 8ωρο ώστε να υπάρχουν τρόποι να μεταβάλλεται. Πέρα από την ιδεοληψία που δείχνει για τα κυβερνητικά στελέχη που πιστεύουν όπως φαίνεται ότι η προστασία της εργασίας είναι ένα διάτρητο κουτί που δεν πειράζει να έχει μεγαλύτερα ανοίγματα, στην πράξη τίποτα άλλο δεν συνηγορεί σε νέες νομοθετικές ρυθμίσεις. Η εργασία δεν χρειάζεται καμία άλλη ρύθμιση, έχει απορρυθμιστεί επαρκώς πια με την εφαρμογή των μνημονίων. Και το μισθολογικό κόστος δεν επηρεάζει πια την ανάπτυξη των επιχειρήσεων, είναι μετρημένο και αυτό.

Στην Ελλάδα λείπουν άλλα πράγματα πιο κύρια. Λείπει η εργασία και λείπει και η επιχειρηματικότητα. Το να ψάχνεις πώς να βγεις πέρα με μισή δουλειά και μισοεπιχειρηματικότητα, δεν είναι παρά η συνταγή ενός αποτυχημένου κράτους με οικονομία νεκρή. Η Ελλάδα θέλει γερές, καλοπληρωμένες δουλειές υψηλής παραγωγικότητας με ακριβά και ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες. Γιατί δεν μπαίνει ένα τέτοιο σχέδιο μπροστά; Ίσως γιατί οι πολιτικές δυνάμεις είναι δέσμιες ενός παρελθόντος που δεν έβλεπε παρά μόνο ημέτερους και κρατικοδίαιτη ανάπτυξη.

Ο κόσμος της εργασίας σήμερα είναι τόσο πτοημένος από την κατάσταση και τις συνθήκες μέσα στην οποία εργάζεται που μπορεί και να αδιαφορεί για τις νομοθετικές αλχημείες για το 8ωρο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει και να μην τον φοβάται η κυβέρνηση. Όποιος δεν έχει και πολλά να χάσει, εξεγείρεται και πιο εύκολα και εκφράζει πιο άνετα τη δυσαρέσκειά τους προς όσους τον υποτιμούν. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr