Γιατί η δίκη των μελών της Χρυσής Αυγής χαρακτηρίστηκε ήδη από τους πιο έγκυρους αναλυτές παγκοσμίως, ως «ιστορικών διαστάσεων»; Γιατί ένα κόμμα χαρακτηρίζεται ως οργάνωση, μέσα από την οποία προκαλούνται παράνομες και βίαιες ενέργειες. Αν αφαιρέσουμε όλους τους χαρακτηρισμούς, όλες τις αναλύσεις, όλες τις λεπτομέρειες, όλα όσα βιώσαμε όχι μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια της δίκης, αλλά και όσα προηγήθηκαν, το καταστάλαγμα είναι αυτό, ένα κόμμα μανδύας μίας οργάνωσης. Δεν υπάρχει αντίστοιχο στην Ελλάδα, δεν υπάρχει αντίστοιχη περίπτωση διεθνώς.
Με αυτό ως δεδομένο δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της θεωρητικής και μόνο προσέγγισης της πραγματικότητας, ούτε στην ηθικολογία περί κακού και καλού. Δεν βοηθά σε τίποτα η θεωρία των δύο άκρων που ανασύρουν και επίσημα χείλη, σύμφωνα με την οποία υπάρχει μία κακή άκρα αριστερά και μία κακή άκρα δεξιά, και στη μέση ο κανονικός πολιτικός κόσμος. Αυτό που συνέβη κατ’ αρχάς έχει πρόσημο και είναι ακροδεξιό, άρα δεν μιλάμε γενικώς και αορίστως. Και αυτό που έδειξε το δικαστήριο ήταν ότι οι πράξεις και οι ενέργειες γίνονταν με έναν οργανωμένο τρόπο, με ιεραρχία, ηγεσίες, μέλη.
Αν θέλουμε συνεπώς να διδαχθούμε κάτι από την πολύ σημαντική αυτή δίκη, είναι ακριβώς να μελετήσουμε το σκεπτικό της, το αποδεικτικό υλικό που παρουσιάστηκε, το βούλευμα με το οποίο ξεκίνησαν όλα, την προσέγγιση των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής, μέρος της οποίας έχει εκδοθεί ήδη. Υπάρχει μπροστά μας ένα σώμα, ένα υλικό διδαχής, μία πατριδογνωσία θα τη λέγαμε για το τι πρέπει να αποφύγουμε, πώς να προστατευτούμε και να προστατεύσουμε τη δημοκρατία μας. Η δημοκρατία μας που δεν είναι δεδομένη αλλά χρειάζεται μία συνεχή αναθεώρηση και αναστοχασμό ώστε να μην δίνει τη δυνατότητα σε όσους θέλουν να την καταλύσουν να το κάνουν. Και αντίθετα να δίνει τη δύναμη στους δημοκράτες να την προστατεύουν. Αυτή η δίκη όπως και η δίκη των πρωταιτίων της χούντας, θα μπορούσαν να γίνουν το σύγχρονο μάθημα πολιτικής αγωγής στα σχολεία μας και στην κοινωνία μας.
Η πόλη γίνεται άξενη
Δυσκολεύει πολύ η σχέση μας με την πόλη. Μην την υποτιμάμε αυτή τη σχέση γιατί αν δεν υπάρχει, αν μειώνεται, χάνεται και η αστική αντίληψη, η αντίληψη για την πόλη. Και η μεγάλη δυσκολία πια, το εμπόδιο, είναι τα περιοριστικά μέτρα και οι καραντίνες. Απαραίτητες προφανώς για να μειώσουμε τη μετάδοση της νόσου, όμως σαφώς μας κρατάνε μακριά και από τους ανθρώπους και από την πόλη.
Υπάρχει μία αίσθηση οικειότητας όταν τα πράγματα λειτουργούν ομαλά, Νιώθουμε την πόλη σαν το σπίτι μας. Οι δρόμοι της μας είναι γνωστοί από την παιδική μας ηλικία, υπάρχουν γωνιές που δεν έχουν αλλάξει και γίνονται σημεία αναφοράς, κι ακόμα κι εκεί που έχουν επέλθει μεγάλες αλλαγές είναι η μνήμη της απουσίας που πάλι μας δένει με τον τόπο.
Τώρα όμως με τις αποστάσεις και κυρίως με τον φόβο της συνάντησης και της επαφής, η πόλη γίνεται άξενη, μας φοβίζει, νιώθουμε ότι είμαστε σε κίνδυνο. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να κρατήσει πολύ. Δεν γίνεται τουλάχιστον να διατηρηθεί χωρίς να αφήσει ίχνη πάνω μας. Όσο παρατείνεται, αναγκαστικά μας μαθαίνει και να ζούμε με αποστάσεις. Και ίσως να το συνηθίσουμε και να μην μπορούμε να επιστρέψουμε στην παλιά κανονικότητα όπως θέλουμε να λέμε εκείνη την περίοδο που αναγνωρίζαμε τον άνθρωπο από μακριά, χωρίς μάσκα και με το χέρι μπροστά, έτοιμο για έναν χαιρετισμό.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
