Έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε και το βάρος που νιώθουμε από την μετάδοση της νόσου του νέου κορωνοϊού. Μοιάζει σταδιακά σαν να έχουμε εγκολπώσει πια στην καθημερινότητά μας αυτήν την αίσθηση αδιεξόδου, αυτό το αίσθημα που αφήνει η μακρά περίοδος του χρόνου που διανύσαμε από τον Μάρτιο ως σήμερα.
Η κατάσταση μοιάζει να εμπεριέχει και θετικά και αρνητικά στοιχεία, όσο κι αν αυτό φαίνεται εκ πρώτης άποψης απρόσμενο. Υπάρχουν θετικά σημεία σε μία τόσο αγχώδη συνθήκη; Κι όμως υπάρχουν. Τουλάχιστον δύο.
Το πρώτο είναι η επίγνωση πια που έχουμε επί των δεδομένων. Υπάρχουν οι αριθμοί, υπάρχουν οι ασθενείς, η νοσηλεία τους, οι ιατρικές προβλέψεις. Πρόκειται για γεγονότα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Και μας αφορούν όλους πια. Με όλη αυτή τη διασπορά της νόσου, ο ιός είναι εδώ, στις πόλεις μας, κοντά μας. Κι αυτό είναι ένα θα έλεγε κανείς απαραίτητο βήμα, προς το επόμενο επίπεδο. Που δεν είναι πια τα επίπεδα ασφαλείας κα λήψης μέτρων από το 1-4 που μπήκαν στη ζωή μας και χτες προκάλεσαν ανησυχία και στην πόλη μας.
Είναι εκείνο το επίπεδο γνώσης και ωριμότητας που σε γειώνει στην πραγματικότητα και δεν σε αφήνει να χαθείς μέσα στην παραπληροφόρηση, τα ευχολόγια και τα μεγάλα λόγια, τις μαγικές λύσεις και όλα αυτά τα υπερβατικά που ακούγαμε από την αρχή της ιστορίας αυτής. Κι αυτό είναι το δεύτερο θετικό στοιχείο.
Τα μέτρα που εφαρμόζονται στην πόλη μας θα συνεχιστούν και θα επαναξιολογηθεί το Σάββατο αν επαρκούν ή πρέπει να πάμε στο επόμενο επίπεδο που είναι μία μορφή τοπικού lockdowvn.
Φαίνεται ότι η εφαρμογή τους είναι σε ένα τέτοιο σημείο που δείχνει μία εύθραυστη ισορροπία. Ίσως ψυχολογικά για κάποιους να προσφέρει επιπλέον ασφάλεια το κλείσιμο της αγοράς, αλλά δεν είναι λύσεις αυτές,. Διαλύουν την οικονομία, διαλύουν την κοινωνική συνοχή στην πόλη. Με αυτά τα μέτρα που διαθέτουμε, πρέπει να πέσει ο αριθμός των κρουσμάτων τις επόμενες ημέρες. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος.
Με το ερώτημα πόσο θα αλλάξουμε
Είναι φανερό το τίμημα του αυτοπεριορισμού και της εφαρμογής των μέτρων απόστασης: Η απόσταση μεγεθύνεται. Το ερώτημα είχε τεθεί και αρχικά, το αν και κατά πόσο δηλαδή οι επιπτώσεις της πανδημίας θα είναι παροδικές. Ήδη διαφαίνεται ότι η τήρηση των μέτρων θα μας ακολουθεί ως και τα επόμενα δύο χρόνια. Γιατί και ο εμβολιασμός να έρθει το 2021 δεν θα γενικευθεί άμεσα σε όλον τον κόσμο και θα εμποδίζει για παράδειγμα τα ταξίδια σε όλον τον πλανήτη. Το ξέρουμε άλλωστε και από την απλή γρίπη που δεν τη φοβόμαστε ακριβώς γιατί αντιμετωπίζεται. Αντιμετωπίζεται, αλλά κολλάει.
Ακόμα όμως και αν περάσουμε πιο γρήγορα σε κανονικούς ρυθμούς ζωής, ενδέχεται να έχει αλλάξει η νοοτροπία μας, η αντίληψη για τους άλλους. Αν σήμερα φοβόμαστε τον άλλο και τον ξένο, αν στιγματίζουμε με ευκολία τον φορέα μίας ασθένειας, όπως έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν με άλλες μεταδοτικές αρρώστιες, η μνήμη της απόστασης και της διαφορετικότητας παραμένει, Λογικά, επειδή είμαστε πιο προηγμένοι, θα έπρεπε να έχουμε και καλύτερη στάση, αλλά δεν είναι πάντα τόσο προοδευτική η συμπεριφορά των ανθρώπων. Και ο φόβος αφήνει βαθύτερα σημάδια από ό,τι νομίζουμε.
Ισως πάλι, ο ωραίος καιρός της Μεσογείου που ζούμε και αυτή η αίσθηση της ματαιότητας που νιώθουν όσοι βιώνουν το λιώσιμο του χρόνου κάτω από ένα διαρκές φως, να επιτρέπει και τη γρήγορη ανασύνταξή μας. Έχει παρατηρηθεί και μετά από πολέμους αυτή η λαχτάρα για το βίωμα της ζωής και η χαρά της ύπαρξης. Μακάρι να το κάνουμε αυτό κάτι δημιουργικό όταν επιστρέψουμε εκεί έξω.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
