Η μάχη αντιμετώπισης της πανδημίας βρίσκεται σε μία φάση καμπής, σε ένα μεταίχμιο που έχει να κάνει ακριβώς με την έξαρση της μετάδοσης της νόσου, αυτό που αποκαλούμε δεύτερο κύμα. Ιστορικά γνωρίζουμε ότι η πορεία της νόσου είναι ανάλογη και αντίστοιχη με την εμφάνιση και άλλων ιών που είχαν δραματικές συνέπειες και στη χώρα μας και σε όλον τον κόσμο. Από αυτήν την έννοια δεν εκπλήσσει η πορεία της ασθένειας και η μετάδοσή τους.
Ζούμε όμως σε έναν νέο κόσμο, που έχει προχωρήσει πολύ, παρά πολύ σε σχέση με εκείνον που αντιμετώπισε τις μεγάλες επιδημίες του 20ου αιώνα και των προηγούμενων αιώνων. Κι αυτό είναι ίσως που δημιουργεί και την έκπληξη που νιώθουν οι περισσότεροι για την κατάσταση που ζουν αλλά και τις προσδοκίες για γρήγορη έξοδο.
Μόλις πριν από λίγα χρόνια, στην ελληνική κοινωνία προκαλούσε μεγάλη συζήτηση το αν θα κάνουμε εμβόλιο για έναν ιό της γρίπης. Σήμερα, αναμένεται ο εμβολιασμός για τη γρίπη να φτάσει ως και τα 4 εκατ. άτομα. Δεν χρειάζεται συνεπώς να παραπέμψουμε στο ιστορικό παρελθόν για να δούμε τι έγινε αφού έχουμε νωπές μνήμες που μας επιτρέπουν να δούμε τι μπορεί να γίνει και σήμερα.
Η διαφορά ποια είναι; Είναι ότι είμαστε ας το πούμε ανέμελοι, γιατί είχαμε πειστεί ότι η επιστήμη μπορεί να λύσει τα πάντα. Είμαστε ιδιότυπα θύματα της επιστημονικής προόδου. Το σοκ που έχουν πάθει οι σύγχρονες κοινωνίες είναι ότι πλήττονται ταχύτατα από ένα ιό που σχεδόν δεν έχει ύλη, παρουσία. Ακόμα και όσοι αδιαφορούν για τα ιατρικά θέματα, βλέπουν πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής τους και αισθάνονται ότι κάτι διαφορετικό έχει συμβεί.
Γι’ αυτό και είναι τόσο μεγάλη η πίεση της κοινωνίας στις κυβερνήσεις και στις αρμόδιες Αρχές. Γιατί θα έπρεπε να είναι δεδομένη η προστασία του πληθυσμού από επιδημικές ασθένειες, σε μία εποχή που έχει συντελεστεί τέτοια πρόοδος. Αλλά και γιατί οι κυβερνήσεις και οι εξουσίες έχουν νομιμοποίηση και εντολή από τους λαούς, ώστε να τους προστατεύουν, ώστε να δρουν, να σχεδιάζουν και να υλοποιούν τα προγράμματα προστασίας και πρόνοιας.
Πρώτος στόχος, επιμένουμε, η μείωση των κρουσμάτων. Δεύτερος η προστασία της κοινωνίας με συγκεκριμένα μέτρα, από την πρόληψη ως τα εμβόλια. Εκεί θα κριθούν όλοι και όλα.
Μένοντας κολλημένοι στο παρελθόν
Είναι μάλλον μία ανθρώπινη αδυναμία η προσκόλληση σε στερεότυπα κα πάγιες θέσεις. Όπως και μία συνεχή αναδρομή σε ένα παρελθόν που φαντάζει σήμερα καλύτερο, σταθερό, ελπιδοφόρο. Οι άνθρωποι μοιάζουμε να μην αλλάζουμε μεγαλώνοντας αν και αλλάζουμε στην πράξη, αλλά αρνούμαστε συχνά να το ομολογήσουμε.
Περισσότερο μοιάζει να μην ωριμάζουμε κάτι που θα σήμαινε βέβαια ότι θα αποδεχόμαστε τις αλλαγές, θα προχωρούσαμε. Και είναι ένα θέμα να προχωράς, γιατί σημαίνει ότι έχεις μπροστά σου νέες δυσκολίες και νέες προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσεις. Γιατί να το κάνεις; Γιατί να ξεβολευτείς;
Είναι σαν την πρόωρη σύνταξη; Να βγεις από τον κόσμο της εργασίας, να αποσυρθείς έχοντας εξασφαλίσει ένα μόνιμο εισόδημα πιστεύοντας ότι θα παραμείνεις και εκτός των νέων προκλήσεων, ένας αιώνιος νέος, χωρίς διλήμματα, προβληματισμούς και έγνοιες σαν αυτές που θέτει η εργασία και η τριβή με τον πολύ κόσμο.
Αλλά στην πραγματικότητα λίγοι μπορούν να έχουν μία «πρόωρη» σύνταξη ακόμα και κυριολεκτικά αν μιλάμε για το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα, αλλά περισσότερο μεταφορικά. Όσο κι αν το θέλουμε, όσο κι αν προσπαθούμε, τελικά αλλάζουμε μεγαλώνοντας, και κερδίζουν μόνο όσοι το αποδέχονται και το μετατρέπουν σε ύλη για το μέλλον.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
