Βρισκόμαστε σε μία κατάσταση αμηχανίας, ένα σημείο ακινησίας μεταξύ δύο καταστάσεων που δείχνουν ότι δεν είναι εύκολο να προκύψει κίνηση προς μία καθαρή κατεύθυνση.

Η μία κατεύθυνση είναι η προφανής, αυτή που όλο και πιο πολλοί την καταλαβαίνουν ως προσωπική υπόθεση πια, κοντινή τους. Είναι η πολύ μεγάλη διασπορά του ιού, η μετάδοσή του μέσα στην κοινότητα, στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Όλο και περισσότεροι ξέρουν μία ιστορία λοίμωξης ή επαφής με κρούσμα κι αυτό δείχνει πόσο εύρος έχει η μετάδοση της νόσου.

Η δεύτερη κατάσταση είναι η έλλειψη διεξόδου και λύσεις. Γιατί η λύση θα έρθει μόνο με τα εμβόλια και τη γενική ανοσία, αλλά όσο καλές και να είναι οι ειδήσεις από αυτό το μέτωπο, τέτοια προοπτική δεν υπάρχει για τους επόμενους μήνες. 

Είναι αξιοσημείωτη αυτή η κατάσταση να μην μπορείς να δώσεις λύση σε κάτι τόσο βαρύ. Δεν είχαμε συνηθίσει σε τέτοιες περιπτώσεις, πιστεύαμε ότι για όλα τα προβλήματα υπάρχουν λύσεις.

Μέσα σε ένα τέτοιο δίπολο, η κεντρική πρόταση που ενέχει και στοιχεία λύσης είναι να περιοριστούμε τόσο ώστε  να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Πρόκειται επίσης για κάτι πρωτόγνωρο. Εκεί που καλούμασταν στο παρελθόν να δράσουμε, τώρα αναδεικνύεται ως λύση, η μείωση των δράσεων. Στην πραγματικότητα, όμως και τώρα καλούμαστε να πάρουμε πρωτοβουλίες, και μάλιστα ακόμα πιο σημαντικές από εκείνες που παίρναμε παλιότερα, αφού πρέπει να δράσουμε έτσι, με τέτοιον τρόπο, που η κίνησή μας να μοιάζει με ακινησία, περιορισμό, προφύλαξη και αποκλεισμό. Αποδεικνύεται πιο δύσκολο από όσο νομίζαμε.

Το κρίσιμο όμως παραμένει να μπορέσουμε να απαντήσουμε με έναν συλλογικό τρόπο. Γιατί όπως φαίνεται, κανείς δεν μπορεί να αποφύγει μόνος του την κατάσταση. Ακόμα και κλειδωμένος να μείνει όλο το χρόνο στο σπίτι του, θα εξαρτάται από τόσους άλλους ανθρώπους. Από τους γιατρούς, τους παραγωγούς, τους καταναλωτές, τους δημοσίους υπαλλήλους, από όλους όσοι σήμερα παλεύουν να κρατήσουν όρθια την κοινωνία και την οικονομία ώστε την επόμενη μέρα που όλοι θα βγουν έξω από τον περιορισμό τους να μη βρουν μία έρημη χώρα. Μένουμε προστατευμένοι, αλλά δρούμε μέσα στην κίνηση της ακινησίας που επιβάλλουν οι καιροί. Θα το μάθουμε κι αυτό.

«Χαρτογραφία» ανθρώπων μέσα κι έξω

Αυτές τις μέρες ξαναμένουμε μέσα. Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Αν περπατήσεις στο δρόμο θα καταλάβεις ότι έπεσε πολύ η κίνηση. Και ο κόσμος φοράει τη μάσκα του και παίρνει προφυλάξεις. 

Το τριήμερο είδα κόσμο.  Είδα τα νέα παιδιά να γυρνάνε από το κέντρο το Σάββατο το βράδυ, 12 παρά, με τις μάσκες τους, σαν μικρά πουλιά που μαζεύονται και τα λυπήθηκα λίγο κι ας κοιτάξουν όσοι παίρνουν τις αποφάσεις να φτιάξουν ένα καλύτερο κόσμο για αυτά τα παιδιά που τόσο στοχοποιούνται αυτές τις μέρες.

Όπως είδα και κάτι λίγους πενηντάρηδες χωρίς μάσκες, από αυτούς τους μάγκες της νύχτας που πάντα έχουν άποψη για τα πάντα και κυρίως για τη βόλεψή τους. Όπως βλέπω και μερικούς ακόμα μεγαλύτερους, όλες τις μέρες, κυρίως από αυτούς της πιάτσας που λένε, που πάντα έχουν μερικές δουλειές να κάνουν και πάντα με υποχρεώσεις και το «η μάσκα μας μάρανε» στο στόμα. Ποτέ δεν τους μαραίνει κάτι δημόσιο και συλλογικό κάτι τέτοιους, κι αυτοί ατομικιστές, σαν «μεροκαματιάρηδες» καμώνονται, αλλά ελάχιστοι ως πολίτες, μαραίνονται κι αυτοί στην ασημαντότητά τους όσο περνάνε τα χρόνια τους.

Αλλά ο περισσότερος κόσμος είναι σπίτι, δουλειά και πάλι πίσω και έχει μεγεθυνθεί πολύ ο χρόνος του και δυσκολεύεται να τον αντιμετωπίσει. Και ήταν κι ασυνήθιστος ο άνθρωπος να έχει τόσο χρόνο με τον εαυτό του, είτε είναι μόνος στο σπίτι είτε με άλλους τρεις και τέσσερις και καλείται να διαχειριστεί το χρόνο που τρέχει λογιζόμενος άχρηστος, αλλά αυτή τη ζωή έχουμε κι αυτά μας έτυχαν και κανένας χρόνος δεν είναι άχρηστος.