Τι εβδομάδα και αυτή! Αλλά και η προηγούμενη ήταν τρομερή. Όχι γιατί συνέβη κάτι που δεν το περιμέναμε, όσο γιατί επιβεβαίωσε αυτό που μάλλον περιμέναμε, την επιδείνωση της πανδημίας. Και αυτό είναι που αλλάζει τη ζωή μας και όχι κάτι μεταφυσικό ή κάτι που δεν γνωρίζουμε. Είναι τα αυστηρά μέτρα που πρέπει να τηρήσουμε, αυτό είναι το επίπεδο 4, αυτό είναι το «κόκκινο» στο χάρτη. Και μία αίσθηση ότι θα μας πάρει καιρό η έξοδος, η ανακούφιση έστω.  

Αυτά καθ’ αυτά τα μέτρα δεν είναι τρομακτικά με την έννοια ότι ήδη τηρούμε αυστηρά μέτρα τις τελευταίες εβδομάδες και βέβαια έχουμε και την εμπειρία της καραντίνας- ναι, τότε ήταν πολύ δύσκολα και η αίσθηση του κινδύνου πολύ μεγαλύτερη γιατί είχαμε  μπροστά μας το άγνωστο.

Αλλά τώρα, με την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει, με τις γνώσεις που αποκτήσαμε, είμαστε πιο έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Είμαστε όμως και πιο κουρασμένοι, πιο μποκαρισμένοι θα λέγαμε κάτι που μας δημιουργεί ένα αίσθημα αδιεξόδου.

Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί πολύ περισσότερο είναι η επιβάρυνση των νοσοκομείων με πολλά περιστατικά και πολλές ευθύνες. Είναι πολλοί οι ασθενείς στις μονάδες λοιμωδών και το σύστημα αγγίζει τα όριά του. Έχει απολύτη σημασία, προτεραιότητα να στηριχθεί αυτό το σύστημα, τα νοσοκομεία και το προσωπικά ώστε να κερδηθεί χρόνος, να σπρώξουμε τον χρόνο προς τα μπροστά και να υπάρχουν τα περιθώρια να αντιμετωπιστούν τα νέα κρούσματα με καλύτερες συνθήκες.

Αν πρέπει κάτι να μας ανησυχεί είναι ακριβώς πώς θα κρατήσουμε όριο το σύστημα υγείας.

Από εκεί και πέρα, προφανώς και ο καθένας μας θα κάνει ό,τι μπορεί καλύτερο για να προστατευτεί και να προστατεύσει τους άλλους. Αλλά με όσα μάθαμε και ξέρουμε πια, είναι και η ευκαιρία, ο κατάλληλος χρόνος να κάνουμε και κάτι όλοι μαζί, συλλογικά, με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και συλλογικής αντίληψης. 

Η σπάνια ιστορική στιγμή 

Αναρωτιόμαστε συχνά τα τελευταία χρόνια αν θα έπρεπε να γιορτάζουμε τη νίκη και το τέλος του πολέμου και όχι την αρχή του στην Ελλάδα, κατά το πρότυπο και των άλλων χωρών στην Ευρώπη. Η πιο ταιριαστή απάντηση όμως θα ήταν ότι καλώς γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου και ας κοιτάξουμε να δυναμώσουμε τον εορτασμό της νίκης των Συμμάχων τον Μάιο του 1945.

Η 28η Οκτωβρίου συγκινούσε τον κόσμο ήδη από τα χρόνια της Κατοχής με τους Έλληνες να το θεωρούν μία μεγάλη ιστορική στιγμή. Γιατί ήταν νίκη και όχι ήττα, αληθινή νίκη που προκάλεσε και την αντίστροφη μέτρηση προς την ήττα του πανίσχυρου φασιστικού στρατού του Μουσολίνι που ολοκληρώθηκε το 1943. Αλλά ήταν και μία σπάνια στιγμή έξαρσης και πάθους για την ελευθερία, μία μοναδική ιστορική στιγμή που ακόμα και σήμερα συγκινεί και συνεπαίρνει.

Τώρα, η επέτειος του 1945 μπορεί να γίνει μία καλή ευκαιρία για να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα και τη θέση της Ελλάδας στο ευρύτερο πλαίσιο που άνοιξε με τη συμμαχία κατά του ναζισμού. Δεν είναι μικρό θέμα αυτή η ανοιχτή ματιά και δίνει πολλά διδάγματα για τις μέρες μας.