Αν θέλουμε να διαλέξουμε, αν μπορούσαμε να διαλέξουμε, τη νέα καραντίνα θα την επιλέγαμε μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας. Μέρκελ και Μακρόν, με έναν συντονισμό που μοιάζει πολύ ενδεικτικός της κατάστασης σήμερα με τη μετάδοση του ιού, ανακοίνωσαν την Τετάρτη μέσα σε λίγες ώρες, την αύξηση των μέτρων στη χώρα τους σε τέτοιο βαθμό που μιλάμε πια για ένα δεύτερο lockdown. Η διαφορά είναι ότι στη Γερμανία μένει ανοιχτό ένα μεγαλύτερο τμήμα της αγοράς και το εμπόριο ενώ στη Γαλλία το κλείσιμο είναι πολύ μεγαλύτερο.

Η Ελλάδα, όπως φαίνεται από τα στοιχεία κυρίως του ρυθμού μετάδοσης ή των θετικών στα μαζικά τεστ, έχει ένα περιθώριο χρόνου, σπεύδει όμως ήδη να προσαρμοστεί και να διευρύνει τα μέτρα, με ένα δικό της τρόπο για τη νέα καραντίνα, που πάντως δεν διαφέρει πολύ από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα σχολεία μένουν ακόμα ανοιχτά σε όλες τις χώρες με τους μαθητές στη Γαλλία να υποχρεώνονται σε μάσκα όλες τις ώρες. Μοιάζει η κατάσταση να γίνεται τόσο επιτακτική ώστε όλα τα διλήμματα που τέθηκαν το καλοκαίρι να μπαίνουν στην άκρη. Πλέον όλα κινούνται υπό το άγχος να προλάβουμε, να διασώσουμε την κοινωνία από έναν ιό που δείχνει να επιτίθεται με δύναμη σε αυτό το δεύτερο κύμα.

Στόχος όλων είναι να διατηρηθεί επαρκές και ισχυρό το σύστημα Υγείας ώστε να αντιμετωπίσει με επιτυχία όσους κινδυνεύσουν. Δεύτερος στόχος, ομολογημένος επίσης, είναι να διατηρηθεί όσο γίνεται υψηλότερα και η οικονομία. Θα έλεγε κανείς ότι η καραντίνα δεν ταιριάζει με την αγορά, ότι η κατάσταση είναι αντιφατική. Αυτή είναι όμως, και με αυτούς τους στόχους αντιμετωπίζεται. Έρχονται στιγμές που δεν υπάρχουν περιθώρια επιλογής.

Αλλά είναι οι ίδιες αυτές οι στιγμές που δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Όταν προασπίζεις τη ζωή, δεν μπορεί παρά να συνεχίζεις, να δρας, να ανοίγεις το δρόμο. Με την αισιοδοξία ότι τίποτα δεν είναι αδιέξοδος για τον άνθρωπο.

Τι θα μας συμβεί

Και ήρθε λέει η επόμενη μέρα και τα κρούσματα έχουν μηδενιστεί και τα εμβόλια σηκώνουν τείχη και η νόσος αποχαιρετά την καθημερινότητά μας. Πώς θα είμαστε άραγε; Τι θα σκεφτόμαστε, πώς θα μας έχει αλλάξει όλο αυτό που ζήσαμε;

Δύο νομίζω θα είναι οι κυρίαρχες αλλαγές. Η πρώτη θα είναι ίσως μία αίσθηση ότι πλέον μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, ότι δικαιούμαστε τα πάντα. Μπορεί να μας βγει το ανικανοποίητο, μια επιτακτική ανάγκη να βιώσουμε όσο μπορούμε αυτά που καταπιέζαμε ή τα βάζαμε παλιότερα σε δεύτερη μοίρα. Παρατηρείται κάτι τέτοιο όταν ερχόμαστε μπροστά σε μία υπαρξιακή κρίση.

Η δεύτερη τάση μπορεί να είναι ένα πισωγύρισμα, ένα αίσθημα φόβου, μία συντηρητική τάση για ασφάλεια. Βιώνοντας κάτι τόσο πολύ ακραίο μπορεί να μας μείνει η ανασφάλεια και να παγιωθεί μέσα μας ο δισταγμός, η ανάγκη να είμαστε συνέχεια «μέσα», προστατευμένοι.

Μπορεί πάλι να μη συμβούν έτσι τα πράγματα. Μπορεί να τα βιώσουμε όλα αυτά ταυτόχρονα και σε διάφορες δόσεις, μπορεί να γυρίσουμε στις παλιές μας ζωές σαν μην συνέβη τίποτα, μπορεί να μην καταλάβουμε καν τι άλλαξε. Μπορεί.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr