Βρισκόμαστε μέσα στη δίνη της πανδημίας και γυρνάμε γύρω γύρω με τη φυγόκεντρο δύναμη των εξελίξεων να μην μας επιτρέπει να έχουμε καν μία συνολική εικόνα, μία εποπτεία των αλλαγών που φέρνει στη ζωή μας και των κινδύνων που αναπτύσσονται. Στην πράξη νιώθουμε ότι τρέχουμε ασθμαίνοντας πίσω από τα γεγονότα.
Ειδικά στα Γιάννενα, η μεταβολή των αισθημάτων μας μέσα σε ένα άξονα τριών μηνών, είναι πολύ μεγάλη. Το καλοκαίρι νιώθαμε ότι είμαστε ασφαλείς μέσα στην κατευναστική ησυχία που έφερνε το άκουσμα μηδενικών ή ελάχιστων κρουσμάτων κάθε μέρα. Πλέον στις μέρες μας, αν ακούσουμε το απόγευμα ένα νούμερο κάτω από 20, νιώθουμε ανακουφισμένοι, σαν να παίρνουμε δύναμη που αποφύγαμε τα χειρότερα.
Περάσαμε αθόρυβα σχεδόν, γλυκά από τη μια κατάσταση στην άλλη. Χωρίς να συνειδητοποιούμε ούτε τον κίνδυνο, ούτε τις αλλαγές που συνέβαιναν με τη μετάδοση της νόσου. Κι αυτό οδήγησε πολλούς, ακόμα και σήμερα, να μην μπορούν να εξηγήσουν τι συνέβη. Γι’ αυτό και αναπτύχθηκε μία παραφιλολογία και διάφορες θεωρίες, μία κατάσταση που τροφοδοτούνταν από την έλλειψη αναλυτικής ενημέρωσης από τις κεντρικές αρμόδιες υπηρεσίες.
Αυτό που συνέβη όμως με την έξαρση των κρουσμάτων στα Γιάννενα δεν είναι ξεχωριστό από όσα συνέβησαν σε άλλες ελληνικές και ευρωπαϊκές πόλεις. Η πόλη μετά την καραντίνα, «άνοιξε». Άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία, ήρθαν κάποιοι επισκέπτες για βόλτα, ήρθαν οι φοιτητές, αλλά μετακινήθηκαν και οι Γιαννιώτες, μικροί και μεγάλοι προς άλλες περιοχές ή συναντήθηκαν εδώ στην πόλη με άλλους σε διάφορες μαζικές εκδηλώσεις. Και μετά αναπτύχθηκαν εστίες σε εργοστάσια, γηροκομεία, υπηρεσίες, δομές, ακριβώς όπως σε όλη την Ευρώπη κι από ένα σημείο και πέρα είχαμε πολλά διάσπαρτα κρούσματα σε όλο το εύρος της πόλης, γεωγραφικό και κοινωνικό.
Δεν υπήρξε κάποιο μυστικό για την αύξηση των κρουσμάτων στην πόλη, δεν είναι τόσο ξεχωριστή περίπτωση. Κι αυτό είναι το πρόβλημα, γιατί σημαίνει ότι και οι πολιτικές προστασίας και πρόληψης δεν είναι παρά γνωστές πια. Και πρέπει να εφαρμοστούν, όπως τις εφαρμόζουν και εκατομμύρια άλλοι Ευρωπαίοι.
Να μείνουν ανοιχτοί οι δίαυλοι
Όλη αυτή η κατάσταση με τα συνεχή μέτρα μας πιέζει υπέρμετρα. Και δεν είναι μόνο πια ο κίνδυνος να επιβαρυνθούμε ψυχικά κάτι που ήδη απασχολεί τους ειδικούς. Είναι ότι παγιδευόμαστε σε τρόπους ζωής που μας στενεύουν και μας δεσμεύουν υπέρμετρα, πολύ περισσότερο από όσο επιβάλλουν τα ίδια τα μέτρα.
Όταν ξεκίνησε το μεγάλο lockdown τον Μάρτιο, γυναικείες συλλογικότητες και οργανώσεις έθεσαν αμέσως το πρόβλημα της απειλής για τις γυναίκες που κλείνονται μέσα στο σπίτι, σε γάμους καις σχέσεις που περιλαμβάνουν την κακοποίηση είτε ως απειλή είτε ως γεγονός. Κατάλαβαν άμεσα ότι ο κίνδυνος για μία γυναίκα αυξάνει όταν βρίσκεται αποκλεισμένη μέσα σε έναν χώρο στον οποίο η ανδρική βία μπορεί να εκδηλωθεί πολύ πιο εύκολα.
Αυτή είναι μία μόνο πτυχή της σκοτεινής πλευράς του εγκλεισμού. Υπάρχουν και ελαφρύτερες, όπως το να αναγνωρίσει ένα ζευγάρι τα όριά του και να ανακαλύψει ότι δεν είναι τόσο εύκολη η συμβίωση. Ή, να αναφανεί έστω και ανεπαίσθητα η ερημιά του εσωτερικού βίου των ανθρώπων είτε μένουν μόνοι είτε μαζί με άλλους, αυτή η αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν σε έναν τόπο, όπως το σπίτι, που μετατρέπεται ξαφνικά σε απειλητικό πεδίο απομόνωσης χωρίς χαραμάδες διαφυγής.
Γι’ αυτό και έχει μεγάλη σημασία να μπορούμε να αναζητούμε διεξόδους επαφής έστω κι από μακριά με άλλους μέσα από την επικοινωνία, ή δημιουργικής απασχόλησης, αλλά και τη δυνατότητα ουσιαστικής επαφής με όσους επιλέξαμε να συμβιώνουμε. Είναι ζόρικα τα πράγματα, αλλά πρέπει να διατηρήσουμε ανοιχτούς τους δρόμους ώστε να προσέχουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους, όσο γίνεται καλύτερα.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
