Κινούμαστε πια σε μία κατάσταση μετέωρη και αντιφατική. Προσέχουμε πολύ, οι περισσότεροι τουλάχιστον ώστε να μην εκτεθούμε στον ιό, ξέροντας πια ότι είναι και θέμα τύχης για να βγούμε αλώβητοι. Ανησυχούμε πολύ για τους κοντινούς μας ανθρώπους και η ανησυχία μας μεγεθύνεται γιατί δεν μπορούμε να βρεθούμε από κοντά. Κατανοούμε ότι είναι λογικός ο περιορισμός μας και η νέα καραντίνα γιατί γνωρίζουμε ότι ιστορικά δεν υπήρξε άλλος πιο αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης της πανδημίας. Νιώθουμε το βάρος των μέτρων που μας εμποδίζουν να έχουμε μία κανονική ζωή, μας αυξάνεται το άγχος και η πίεση να προσαρμοστούμε σε μία κατάσταση που μοιάζει και είναι αφύσικη. Θυμώνουμε με τους κρατούντες που αναγγέλλουν κάθε τόσο τα τέλεια μέτρα και αυτοανακηρύσσονται σε τέλειους ηγέτες διεθνούς εμβέλειας. Κατανοούμε πόσο δύσκολο είναι για τον κρατικό μηχανισμό να ελέγξει την κατάσταση και να ανταποκριθεί σε τόσο μεγάλες και πρωτόγνωρες ανάγκες. Θαυμάζουμε όσους δίνουν τη μάχη στο μέτωπο της περίθαλψης και της υγείας και δεν σκεφτόμαστε καν να ήμασταν στη θέση τους ειδικά με αυτές τις ελλείψεις που διαχρονικά έχει το σύστημα Υγείας.
Ας σταματήσουμε όμως εδώ. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις σκέψεις μας και τις προσεγγίσεις μας σε όσα μας συμβαίνουν. Είναι βέβαιο ότι λίγο πολύ όλα αυτά έχουν περάσει από το μυαλό και τις καρδιές μας όλους αυτούς τους μήνες. Και όσο και αντιφατικά και αντιθετικά να είναι μεταξύ τους έχουμε μάθει να λειτουργούμε μέσα στις αντιθέσεις, να προσαρμοζόμαστε σε έναν τρόπο ζωής που μοιάζει να διαχειρίζεται διαρκώς και νέα «ναρκοπέδια».
Παρ’ όλα αυτά δεν είναι εύκολη η κατάσταση. Κάθε άλλο. Γιατί πλέον συσσωρεύεται πάνω μας κι ο χρόνος, η κόπωση. Και νιώθουμε σε μεγάλο βαθμό ενίοτε, πληττόμενοι, άδικα χτυπημένοι από συνθήκες που δεν τις ελέγχουμε, εκνευρισμένοι, εκτεθειμένοι. Σε σχέση με την άνοιξη είναι πολύ μεγαλύτερη η αναστάτωση μέσα στην κοινωνία, η αναταραχή και μία αίσθηση ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και γιατί δεν αντιμετωπίζονται σωστά. Κι αυτή η κατάσταση των αντιφάσεων και της αναστάτωσης, θέλει ίσως μεγαλύτερη προσοχή. Γιατί μπορεί να κυοφορεί μεταβολές που θα τις δούμε πολύ αργότερα.
Έχουμε επίγνωση της ευθύνης
Οι νέοι περιορισμοί είναι πάλι πολλοί, ανάλογοι της άνοιξης, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Όμως αυτή τη φορά είμαστε πιο έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε. Τους έχουμε εκλογικεύσουμε και ξέρουμε πόσο μερίδιο ευθυνών μας ανήκει. Έχουμε επίγνωση της ευθύνης μας να προστατευθούμε και να προστατεύσουμε και τους άλλους. Κι έτσι ξέρουμε και πόση ευθύνη μένει και για τους υπόλοιπους, για το κράτος, την πολιτική ηγεσία, τους αρμόδιους. Τουλάχιστον καταφέραμε μέσα στο πρώτο αυτό εξάμηνο να κάνουμε τον καταμερισμό των ευθυνών. Γι’ αυτό και δεν πολυακούμε πια και την επιχειρηματολογία των υπουργών, ειδικά όταν μας κουνάνε το δάχτυλο με τον ίδιο μονότονο τρόπο.
Να αναγνωρίσουμε πάντως ότι δεν είναι όλοι έτσι. Είμαστε οι περισσότεροι που αναλαμβάνουμε τις ευθύνες αλλά υπάρχουν και κάμποσες, ισχυρές μειοψηφίες που μια χαρά συνεχίζουν τον βίο της αμεριμνησίας. Και δεν είναι τόσο οι «ψεκασμένοι» που είπε κι ο πρωθυπουργός παίζοντας με το γνωστό πια στερεότυπο που μοιάζει να δικαιολογεί τα πάντα. Είναι κυρίως όσοι ποντάρουν μόνο στη δική τους βόλεψη. Όσοι έχουν εντυπώσει μέσα τους τόσο πολύ τον ατομικισμό που τον θεωρούν αυτονόητο. Δεν έχουν καν επίγνωση πόσο προβληματικό είναι κάτι τέτοιο για την ανοιχτή δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή. Αλλά δεν μας συνέβη πρώτη φορά να διαπιστώσουμε τέτοιες συμπεριφορές.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
