Δύο συμπεράσματα από την ένταση που προκλήθηκε κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου με την εμφανή και γενικευμένη στάση της αστυνομίας να μην επιτρέπει καμία σχεδόν πολιτική έκφραση και να δηλώνει παρών ακόμα και σε μία καθιστική διαμαρτυρία βουλευτών που τηρούσαν τα μέτρα απόστασης.
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση μετέτρεψε την κατάσταση σε ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης με την αντιπολίτευση και κοινωνικούς φορείς και αναβάθμισε το επίπεδο προστασίας από τη μετάδοση της νόσου σε θέμα ασφάλειας και προστασίας του νόμου και της τάξης γενικώς.
Αυτό έγινε με την αποδοχή της απόφασης της Αστυνομίας να απαγορεύσει κάθε είδους συνάθροιση άνω των τριών ατόμων, αλλά και με επαναλαμβανόμενες δηλώσεις υπουργών και στελεχών που ήθελαν να υποδείξουν στα κόμματα, τις οργανώσεις και τους πολίτες πώς θα εκφραστούν πολιτικά για μία πολύ σημαντική ιστορική στιγμή της δημοκρατίας. Και μάλιστα το έκαναν προληπτικά πριν καν δουν το πώς θα εκδηλωθεί αυτή η έκφραση.
Έτσι εκτέθηκαν όταν είδαν πώς τα περισσότερα κόμματα της Βουλής εκφράστηκαν με πολύ προσεκτικό τρόπο, αναντίστοιχο με την κινητοποίηση της Αστυνομίας.
Το δεύτερο είναι ότι οι διαδηλωτές και όσοι κινητοποιήθηκαν αντιμετωπίστηκαν περίπου σαν αρνητές της νόσου που διαπράττουν ένα ατομικό αδίκημα που χρήζει προστίμου και περιορισμού ενώ ήταν κατά πλειοψηφία πολιτικά υποκείμενα που είχαν συλλογική δράση. Σε αυτές τις περιπτώσεις αν νομίζεις ότι τελείται ένα αδίκημα καλείς τον πρόεδρο του κόμματος και του αποδίδεις την ευθύνη και τις συνέπειες της.
Τι δεν έγινε συνολικά και είχαμε αυτές τις δύο καταλήξεις; Δεν έγινε διάλογος, επαρκής, γόνιμος, επίμονος ώστε να καταλήξει και σε αποτελέσματα. Αν είχε γίνει αυτός ο διάλογος θα γνώριζε ίσως η κυβέρνηση ότι η αξιωματική αντιπολίτευση θα έκανε μία συμβολική ενέργεια στο ΕΑΤ ΕΣΑ, οπότε θα μειωνόταν και η ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης., Γιατί δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι σκοπός ήταν η πολιτική αντιπαράθεση και η στοχοποίηση της αντιπολίτευσης.
Ό,τι κι αν ήταν πάντως ο στόχος, δεν επιτεύχθηκε, αφού και οι εκδηλώσεις έγιναν και η κυβέρνηση δεν βρήκε τα ακροατήρια που περίμενε αφού για την κοινή γνώμη ακόμα, τα πολιτικά ζητήματα πρέπει να λύνονται με πολιτικό τρόπο και όχι με την κινητοποίηση της Αστυνομίας.
Τα θέλουμε όλα ως εικόνες και οπτικές εμπειρίες
Γιατί δεν μπορούμε πια να ακούσουμε ραδιόφωνο; Κυρίως γιατί έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής μας και υπάρχουν και άλλα μέσα και τρόποι ψυχαγωγίας.
Η κύρια αλλαγή του τρόπου ζωής είναι ότι ακόμα κι έχουμε ελεύθερο χρόνο δεν τον περνάμε γύρω από ένα σταθερό ραδιόφωνο στο σπίτι, αλλά γύρω από μία τηλεόραση και με το ίντερνετ σε κινητές συσκευές.
Έτσι μένει χρόνος περισσότερο στο αυτοκίνητο για αυτό και οι εκπομπές προσανατολίζονται σε πρωινό πρόγραμμα με ενημέρωση ώστε να πιάνουν τους οδηγούς.
Έχει αναπτυχθεί πάντως το διαδικτυακό ραδιόφωνο κυρίως σε web εκδοχές των κανονικών σταθμών και σε ένα βαθμό και αυτόνομα δικτυακών, αλλά προσανατολίζονται σε μουσική ψυχαγωγία κυρίως.
Τελευταία ανεβαίνουν και τα podcast, σφήνες ήχου συνήθως σε μία μεγαλύτερη ιστοσελίδα ενημέρωσης με αυτόνομη δημιουργία με μουσικά κομμάτια, αλλά και αφηγήσεις και συνεντεύξεις.
Προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πιο βασικό και μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας που είναι ότι τα θέλουμε όλα ως εικόνες και σαν οπτικές εμπειρίες και λιγότερο ακουστικές. Κι αυτή είναι όντως μία σημαντική πρόκληση. Να μάθουμε και να ακούμε.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
