Μέσα σε κλίμα μελαγχολίας και ρεαλιστικής αποδοχής έγινε η υποδοχή των ανακοινώσεων για την επέκταση των μέτρων περιορισμού ως τις 7 Ιανουαρίου. Ήταν αναμενόμενο από τα τέλη Νοεμβρίου ότι δεν θα υπάρχουν εκείνα τα δεδομένα από το μέτωπο της μετάδοσης που θα επιτρέψουν τη χαλάρωση. Ειδικά, μετά τη διατήρηση σε υψηλά επίπεδα των επιδημιολογικών στοιχείων στη Βόρεια Ελλάδα και κάποιες άλλες περιοχές, φάνηκε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη διατήρηση του lockdown και υπό τον φόβο πισωγυρισμάτων κατά τις γιορτές.

Το ότι έχουν λογική οι αποφάσεις, δεν σημαίνει ότι δεν είναι και βαριά τα μέτρα, ότι δεν επιβαρύνουν τους ανθρώπους. Πόσο να αντέξει αποκλεισμένη μία κοινωνία; Μπορεί η οικονομική δραστηριότητα να μην έχει μειωθεί πολύ όσο λειτουργούν οι επιχειρήσεις και οι υπηρεσίες, μπορεί και οι πολίτες να έχουν επιδείξει μεγάλη δύναμη προσαρμοστικότητας και μπορεί ακόμα να πρέπει να αποδεχτούμε ότι το κόστος από την έλλειψη της δυνατότητας για μία έξοδο δεν είναι μεγάλο σε σχέση με το κέρδος της υγείας μας. Όμως, όλοι αυτοί οι περιορισμού οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι είναι αφύσικοι.

Οι μακροχρόνιας λύσεις δεν ευδοκιμούν στην ελληνική κοινωνία σύμφωνα με μία ανάγνωση της ιστορικής εμπειρίας και ίσως για αυτό να προτιμήθηκε εδώ να ανακοινωθεί πρώτα μία περίοδος μέτρων τριών εβδομάδων και μετά η παράτασή τους. Αντίθετα σε άλλες χώρες ανακοινώθηκε η μακρά περίοδος εφαρμογής ειδικών μέτρων ως και τη νέα χρονιά και στη συνέχεια οι εξαιρέσεις και η μερική άρση. Παρ’όλα αυτά δεν υπάρχουν πολλές ιδιαιτερότητες στην ελληνική περίπτωση σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές. Ίσως η τάση της κυβέρνησης να αυτοπροβάλλεται για την επιτυχία της πρώτης καραντίνας να την έκανε πιο αμήχανη μπροστά στις επιπτώσεις του δεύτερου κύματος.

Αυτό όμως που συμβαίνει τώρα είναι ότι εξαντλούνται οι αντοχές των ανθρώπων. Η τήρηση των μέτρων γίνεται πια με μεγάλο κόστος, ψυχικό και σωματικό και μέσα σε ένα δυσοίωνο κλίμα που δημιουργεί η εργασιακή ανασφάλεια, τα λουκέτα στο εμπόριο και η έλλειψη προοπτικής στα επενδυτικά σχέδια.

Λογικά θα είναι σύντομο αυτό το διάστημα, λιγότερο από δύο μήνες πια. Οι πρώτοι εμβολιασμοί θα φέρουν και αισιοδοξία. Είναι άγνωστο όμως πόσο θα επηρεάσει αυτό το σημερινό βάρος, τις μετέπειτα εξελίξεις. 

Άλλο είναι η αυθεντική αναθεώρηση

Γιατί ένας άνθρωπος καταλήγει να μισεί τον παλιό του εαυτό; Ειδικά τον παλιό αριστερό εαυτό του; Γιατί τα τελευταία χρόνια, ειδικά με τα μνημόνια, το βλέπουμε αυτό το φαινόμενο να μετακινούνται άνθρωποι πολιτικά από το αριστερό στο δεξιό φάσμα, αλλά και παράλληλα να είναι εριστικοί με την παλιά τους ιδεολογία και τους συντρόφους τους.

Αν είναι κάποιο είδος επιφοίτησης ή επίγνωσης, δεν μπορεί να εκφράζεται με τόσο μίσος για τους άλλους αριστερούς και την αριστερά. Ο άνθρωπος με επίγνωση, αυτός που λέει ότι έχει βρει τον εαυτό του, δεν μισεί. Μπορεί να παίρνει αποστάσεις, αλλά κατανοεί, τουλάχιστον προσπαθεί να δείξει τι κατάφερε ο ίδιος. 

Σκέφτομαι συνεπώς, ότι εκείνος που μισεί την παλιότερη προοδευτική του στράτευση, ίσως και να μην διακατέχεται και τόσο από αισθήματα περιφρόνησης ή από σκέψεις αναθεώρησης. Απλώς δεν του βγήκε, όπως θα ήθελε. Ήταν στην προοδευτική παράταξη γιατί κυνηγούσε την εξουσία και την ισχύ και όταν είδε ότι δεν του κάνει πια, μετακόμισε απέναντι, στην δεξιά πολυκατοικία ώστε να εισπράττει από εκεί ενοίκια ισχύος και εξουσίας. 

Μην ψάχνουμε και πολύ, τα βαθύτερα αίτια. Ο άνθρωπος που αναστοχάζεται και αναθεωρεί στα αλήθεια, δεν περιφέρεται ποτέ στην αγορά διαλαλώντας την νέα του ιδιότητα. Και γιατί έχει καλύτερα πράγματα να κάνει…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr