Στον προϋπολογισμό για το 2021 υπάρχει έστω ένα μεγάλο έργο που να αφορά αποκλειστικά την Ήπειρο; Δεν υπάρχει. Κι αυτό ίσως γιατί η Ήπειρος έπιασε όλους τους στόχους της κοινωνικής συνοχής και της αναπτυξιακής σύγκλισης με τις άλλες περιφέρειες της χώρας και της ΕΕ και δεν έχει ανάγκη από άλλες υποδομές και δομές. Δεν ισχύει φυσικά κάτι τέτοιο.

Μία από τις φτωχότερες περιοχές της Ευρώπης περνάει τράνζιτ από τον σχεδιασμό της χώρας και της Ευρώπης σε αυτή τη φάση, απλώς γιατί οι προτεραιότητες της κυβέρνησης είναι άλλες.

Κάποια έργα θα γίνουν προφανώς στην Ήπειρο. Και αναμένεται και η τύχη της επέκτασης της Ιόνιας στην Κακαβιά που συνδυάζεται με το Ταμείο Ανάκαμψης, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε στην ώρα του γιατί υπάρχουν κι εκεί πολλοί αστερίσκοι.

Όταν μιλάμε για μεγάλα έργα, εννοούμε όχι μόνο έργα μεγάλου κόστους, αλλά έργα που να αλλάζουν την περιοχή και να εντάσσονται σε έναν κεντρικό σχεδιασμό. Και τέτοια φέτος δεν υπάρχουν. Υπάρχουν έργα που «ακουμπάνε» την Ήπειρο όπως η ολοκλήρωση του άξονα Άκτιο- Αμβρακία ή το βόρειο τμήμα του Ε65, αλλά μέχρις εκεί.

Είναι χαρακτηριστική η απουσία πρόβλεψης για την ενεργειακή οχύρωση της Ηπείρου. Κάποια γενικόλογα σχέδια για βυτιοφόρα που στο μακρινό μέλλον θα φέρνουν συμπιεσμένο φυσικό αέριο, δεν μπορούν να θεωρηθούν στρατηγικό έργο για μία περιοχή που είναι καταδικασμένη να προσφεύγει μονίμως στο πετρέλαιο, χωρίς άλλη εναλλακτική για τις επιχειρήσεις της και τα νοικοκυριά της, στο επίπεδο των άλλων περιφερειών της χώρας. Δεν αποτελεί κάτι τέτοιο στρατηγικό μειονέκτημα για την Ήπειρο που δεν μπορεί να καλυφθεί καν την επόμενη δεκαετία;

Κι ας μη μιλήσουμε για οραματικά έργα όπως η σύνδεση στο σιδηροδρομικό δίκτυο. Ή τα μέσα σταθερής τροχιάς στην πόλη. Όλα αυτά αντιμετωπίζονται σαν ρομαντικά σχέδια, πολύ ακριβά και ποτέ δεν μπαίνουν σε κανένα προγραμματισμό.

Και δεν περιμέναμε φυσικά να μπουν στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά δεν φαίνεται και τίποτα άλλο που να τα χωρά. Για το κράτος, η Ήπειρος μετά την Εγνατία, την Ιόνια και το Αεροδρόμιο των Ιωαννίνων, μοιάζει να μην χρειάζεται τίποτα άλλο.

—

Η λαϊκή μυθιστορία του Τζον Λε Καρέ

Στις αρχές του '90 τα βιβλία του Τζον Λε Καρέ με τον Σμάιλι τα έβρισκα στα παλαιοβιβλιοπωλεία της Θεσσαλονίκης και στέκια με μεταχειρισμένα Bell. Αργότερα ανανεώθηκε το ενδιαφέρον για τον ωραίο αυτό στυλίστα του κατασκοπευτικού θρίλερ, ο οποίος αν και έγραφε για τον Ψυχρό Πόλεμο, περιέγραφε κι έναν κόσμο που είχαν ακόμα νόημα κάποιες σταθερές.

Ήταν ένας παλιός, ανδρικός κόσμος βέβαια, με πολλά στερεότυπα, είχε όμως μια καθαρή ματιά στον κυνισμό της εξουσίας και ένα ενδιαφέρον για την τύχη των ανθρώπων μέσα σε αυτές τις μεγάλες κρεατομηχανές της πολιτικής και του άτυπου πολέμου που ζούσε ο κόσμος μετά το '40. Πριν από μερικές μέρες, κάνοντας μία ακόμα προσπάθεια να βρω χώρο στα ράφια σκέφτηκα να μεταφέρω τα βιβλία του στο υπόγειο, αλλά μετάνιωσα. Αποφάσισα ότι θέλω να τα βλέπω μπροστά μου.

Η λαϊκή μυθιστορία του Λε Καρέ εκτός από το να μας συνδέει με τον φιλαναγνώστη εαυτό μας, μας θυμίζει ότι τα βιβλία γράφονται για να διαβάζονται… Και η απώλεια του συγγραφέα τόσων και τόσων ζωντανών και καλογραμμένων θρίλερ έρχεται να μας θυμίσει ότι το διάβασμα είναι πρωτίστως απόλαυση. Κι ένα παράθυρο στο κόσμο. Ας τον αποχαιρετίσουμε συνεπώς διαβάζοντας ένα  βιβλίο του.