Όλη αυτή η συζήτηση περί της «βάσης του 10» και ανάλογων προτάσεων για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια, παρακάμπτει το αληθινό ζητούμενο που είναι η άνοδος του επιπέδου των βασικών σπουδών.
Δίνει δε τεχνητές λύσεις στην επιλογή που κάνει η κυβέρνηση για μείωση του αριθμού των εισακτέων- γιατί αυτό είναι στο βάθος αυτής της συζήτησης. Προφανώς βάζοντας ένα κάτω όριο βαθμολογίας και στενό ανώτατο όριο εισακτέων θα επιτύχεις να έχεις επιτυχόντες με έναν μέσο όρο βαθμολογίας ας πούμε στην κλίμακα 13-19. Ως προς το περιεχόμενο όμως των σπουδών σε Λύκειο και Γυμνάσιο, τι επίπτωση έχει μία τέτοια επιλογή; Καμία.
Η συζήτηση για την ποιότητα των σπουδών στη βασική εκπαίδευση ως και το Λύκειο έρχεται πάντα σε δεύτερη μοίρα. Παρά το γεγονός ότι όλοι ενδιαφέρονται ή δείχνουν να ενδιαφέρονται πολύ για τα σχολεία και την εκπαίδευση των μαθητών. Τις περισσότερες φορές καταλήγουμε όλοι μας να κρίνουμε την κατάσταση από τις επιδόσεις και μόνο, ίσως γιατί μοιάζει να είναι και το μόνο «αντικειμενικό» δεδομένο.
Όσο όμως και να το αποφεύγουμε κάποτε πρέπει να συζητήσουμε επί της ουσίας και ουσία είναι η γνώση και η παιδεία που αποκομίζουν οι μαθητές στο σχολείο. Και ο δείκτης για να κρίνουμε το σύστημα είναι η αξία χρήσης αυτής της εκπαίδευσης, πώς βοηθά στη ζωή του τον απόφοιτο του Λυκείου.
Είναι λογικό όμως ότι όσο δεν ασχολούμαστε με επιμέρους και συγκεκριμένους δείκτες, αναγκαστικά θα γενικεύουμε και θα καταλήγουμε σε τόσο ευρεία συμπεράσματα που δεν θα μας δίνουν και την αληθινή εικόνα. Είναι καλύτερο πάντως από τη λογιστική του πόσοι περνάνε τη βάση και πόσοι θα πρέπει να μπουν στα πανεπιστήμια ώστε να χωράνε στις υπάρχουσες υποδομές ή πόσοι θα βρουν απασχόληση στο μέλλον.
Αυτό που πρέπει να συμφωνήσουμε είναι πώς να προσεγγίζουμε το επίπεδο γνώσης των παιδιών, όχι για να τα αποκλείσουμε από τις επόμενες βαθμίδες, αλλά για να αυξήσουμε τις γνώσεις και να βελτιώσουμε τη μόρφωσή τους. Πρέπει να δούμε τους ποιοτικούς δείκτες και μετά τους ποσοτικούς. Αλλά αυτός είναι ένας δύσκολος δρόμος που έτσι κι αλλιώς δεν τον παίρνουμε και σε άλλα πεδία της ζωής στη χώρα μας, οπότε δεν έχουμε μάθει και να τον ακολουθούμε.
Σημασία έχει να πείθεις
Για να καταλάβουμε τα μέτρα για τις γιορτές, μπορείς να πας το πρωί να μεταλάβεις με άλλους 50 σε κλειστό χώρο, στην εκκλησία, αλλά το μεσημέρι στο τραπέζι δεν μπορείς να πιεις κρασί από το ίδιο ποτήρι ή να φιληθείς με ένα αγαπημένο σου πρόσωπο- και να μην αλλάζουμε μεταξύ μας τα πιρούνια, μας συμβούλεψαν ακόμα.
Προφανώς και τέτοια μέτρα δημιουργούν παρεξηγήσεις.
Η κυβέρνηση μπορούσε να παραδεχθεί ότι συμβιβάστηκε με την Εκκλησία γιατί κανείς δεν μπορεί να αποκόψει έναν άνθρωπο από τα θρησκευτικά του πιστεύω- αν και τα χτεσινά μέτρα επιβάλλουν πάλι σκληρές απαγορεύσεις σε κάποιες περιοχές για λίγες ημέρες.
Δεν είναι κακό να συμβιβάζεσαι όμως, το αντίθετο. Κερδίζεις τη συναίνεση περισσότερων για τον μεγαλύτερο στόχο που είναι στην προκειμένη περίπτωση να τηρούνται τα μέτρα απόστασης συνολικά και επί μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αλλά δεν χρειάζεται όλη αυτή η ένταση και η περιπτωσιολογία με δεκάδες μέτρα και λεπτομέρειες συνεχείς και αλλεπάλληλες που προσπαθούν να καταστείλουν την ανθρώπινη δραστηριότητα. Μία απλή εξήγηση και παρότρυνση αρκεί: Μην έρχεστε σε επαφή με κανέναν αν δεν είναι απαραίτητο, πάρτε όλες τις προφυλάξεις.
Γι’ αυτό έπρεπε και πρέπει να πειστούν οι Έλληνες τόσους μήνες και όχι αν κολλάει εδώ ή δεν κολλάει παραπέρα.
Αλλά το να πείθεις είναι και μία τέχνη του να αποδεικνύεις ότι έχεις και συγκροτημένη πολιτική και στρατηγική.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
