Τον θυμάσαι;

Τριγύριζε στα πρακτορεία λεωφορείων, στους δρόμους της πόλης μας.

Φώναζε: Εφημερίδέεεεες , μοίραζε εφημερίδες στα μαγαζιά, τα σπίτια, … 

Κόντευαν Χριστούγεννα, το σπίτι δεν είχε δραχμή!

Ο πατέρας είχε ταξιδέψει για τον ουρανό, η μάνα δεν δούλευε και αυτός κάθε πρωί 

πουλούσε και μοίραζε ντόπιες εφημερίδες. 

Στα πρακτορεία λεωφορείων, η κίνηση κάθε μέρα πιο μεγάλη και πολύς

κόσμος, να φεύγει να έρχεται. Προσπαθούσε να πουλήσει εφημερίδες.

Ο γιατρός  Ι.Π. αγόρασε, όπως κάθε πρωί την εφημερίδα και του έδωσε ένα τάλιρο. 

Έβγαλε να του έδωσε τα ρέστα. Ο γιατρός του είπε να τα κρατήσει! Ο εφημεριδοπώλης τον ήξερε, δεν έφερε αντίρρηση μα πέταξε από την χαρά του.

Πήγε δυο φορές στα γραφεία της εφημερίδας και πήρε και άλλες εφημερίδες να πουλήσει. Την τρίτη φορά ο Χ.Κ. και ο Γ.Μ. του χάρισαν εφημερίδες. 

Τις πούλησε, του έμειναν τα χρήματα. Άργησε να πάει σχολείο, μα είχε χρήματα!

Το απόγευμα πήρε το καροτσάκι και πήγε στον ΔΣ, να αγοράσει, ένα τσουβάλι κάρβουνα. Αυτός  του έκανε μεγάλη έκπτωση στην τιμή!

Τα πήγε σπίτι. Η μάνα του τον ρώτησε, πως κατάφερε να τα αγοράσει. Της εξήγησε. Θα είχαν ζεστό δωμάτιο.

Ήταν η αγάπη των ανθρώπων, που θα το ζέσταινε, η βοήθειά τους στις δύσκολες στιγμές! 

Φέτος τα Χριστούγεννα, θα έχουν όλοι, ζεστό δωμάτιο;  

Ακούω την κραυγή αγωνίας των ανθρώπων του…. της…, του 

Δεν μου αρέσει, η ολική αποσύνδεση "κάποιου", από την κοινωνία. Η ολοκληρωτική έλλειψη στοιχειώδους συναισθηματικής προσέγγισής του, και κατανόησης όσων συντελούνται και αφορούν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων! 

Δεν μου αρέσει να επιβάλλονται απόψεις!

Στεναχωριέμαι όταν κάποιοι, δε θυμούνται όσους έχουν ανάγκες. Θυμάμαι όσους πεινάνε.   

Μου αρέσει το χαρούμενο βλέμμα του κάθε άλλου, μα πιο πολύ, το δικό σου.

Μου αρέσει η αγάπη του κάθε άλλου και ιδιαίτερα η δική σου.

Κάθε χαρά, είναι πηγή ζωής. 

Κάθε θλίψη έχει σαν συνέχεια μιαν ανάσταση και ένα τραγούδι χαράς. Μα για την ώρα μάθε ν' αγαπάς.

Μείνε μ' αυτούς που στη ζωή τους, στολίζουν και πλουτίζουν τη Γη.

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα για όλους μας.

Γιώργος Μακρίδης