Δεν πέρασε παρά μία ημέρα από την ιστορικής σημασίας ανακοίνωση για την έγκριση από την ΕΕ του εμβολίου και ένα αίσθημα κατήφειας και αμηχανίας έχει αντικαταστήσει την προσμονή των προηγούμενων εβδομάδων.

Η ανακοίνωση των αριθμών των εμβολίων της Pfizer που θα πάρει η χώρα ως τον Μάρτιο, προκάλεσε απογοήτευση για έναν λόγο: Γιατί η κυβέρνηση αποκάλυψε μόλις τη Δευτέρα ότι μέχρι τον Μάρτιο θα έχει 1,2 εκατ. δόσεις από αυτήν την εταιρία. Όλο το προηγούμενο διάστημα πρόβαλε το σχέδιο για τα 2,1 εκατ. εμβόλια τον μήνα που θα κάνει. 

Επίσης δεν ανακοινώνει πόσα εμβόλια θα πάρει από τις δύο άλλες εταιρίες αν πάρουν την έγκριση τον Ιανουάριο. 

Αλλά δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Σε όλη την Ευρώπη υπάρχει προβληματισμός για την πορεία του εμβολιασμού και τη διαθεσιμότητα των εμβολίων.

Και το πρόβλημα έχει δύο όψεις. Αφενός διαφαίνεται μία τάση για καλλιέργεια κλίματος αισιοδοξίας χωρίς να υπάρχει επαρκής βάση για αυτή, αφετέρου, υπάρχει ένα ζήτημα ενημέρωσης της κοινής γνώμης. Γιατί όπως γνωρίζουμε πια, μόνο η σωστά ενημερωμένη κοινωνία υποστηρίζει και τις πολιτικές περιορισμού της πανδημίας και τηρεί τα μέτρα.

Κανείς δεν ευθύνεται που ο αριθμός των εμβολίων είναι προσωρινά μικρός. Αντίθετα όλοι αναγνωρίζουν το πόσο μεγάλες προσπάθειες έγιναν ώστε να υπάρχει ένα εμβόλιο δέκα μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Όμως, η παροχή ειδήσεων πρέπει να γίνεται πάνω σε συγκεκριμένα στοιχεία και τέτοια ακούστηκαν δημόσια μόλις προχτές ενώ όλες τις προηγούμενες ημέρες πλειοψηφούσαν οι αναφορές στα 2 εκατ. εμβολιασμούς που θα γίνονταν κάθε μέρα.

Κατά τη γνώμη μου, η έλευση και νέων εμβολίων τον Ιανουάριο από τις άλλες εταιρίες, αν πάνε όλα καλά, θα δώσει πολύ μεγάλη ώθηση στον εμβολιασμό. Πιστεύω στο αισιόδοξο σενάριο ότι οι εξελίξεις θα είναι πολύ γρήγορες και ο εμβολιασμός θα πάει καλά σε όλη την Ευρώπη μέσα στους επόμενους μήνες και ίσως από τον Φεβρουάριο να καλυφθεί το κενό που διαφάνηκε.

Οι κυβερνήσεις όμως της ΕΕ θα πρέπει να έρθουν πολύ πιο κοντά στις αγωνίες των ανθρώπων, να βρίσκονται κοντά τους και να τους τροφοδοτούν μόνο με δεδομένα και όχι με υποθέσεις ή υποσχέσεις και να περιορίζονται στη διαχείριση του προβλήματος. Γιατί σήμερα μείζονα πολιτική είναι ακριβώς η σωστή διαχείριση.

Κατά τα άλλα, αισιοδοξία και πίστη στον άνθρωπο και τις προσπάθειές του. Οι ημέρες που έρχονται χρειάζονται αυτήν την πίστη. 

Προτάσεις από τον κόσμο της λογοτεχνίας

Δεύτερη λίστα με όσα διάβασα φέτος και προτείνω, αυτή τη φορά από τη λογοτεχνία, με βιβλία που δεν είναι κατ΄ ανάγκη και της φετινής παραγωγής. Άλλωστε και αρκετά φετινά, αναμένεται να διαβαστούν με τη νέα χρονιά, που ας ελπίσουμε να έχουμε… λιγότερο χρόνο καραντίνας.

1. Η χώρα όπως είναι, του Ρίτσαρντ Φορντ (Πατάκης 2010)

2. Φοβού τα βρέφη, του Γιάννη Πάσχου (Περισπωμένη)

3. Ενδοχώρα, του Ανδρέα Εμπειρίκου (Άγρα 2008)

4. Μικτή τεχνική, της Μαρίας Λαϊνά (Πατάκης 2012)

5. Πατρίδα, του Φερνάντο Αραμπούρου (Πατάκης 2019)

6. Σώματα πτερέοντα της Ευθυμίας Γιώσα (Σοκόλη 2016)

7. Ποιήματα του Georg Trackl (Περισπωμένη 2014)

8. Διονύσιος Σολωμός Ποιήματα και Πεζά, επιμέλεια Γιώργος Βελούδης (Πατάκης 2016, β’ έκδοση)

9. Μερική Ηλιοφάνεια της Κωστούλας Μάκη (ποιείν 2017)

10. Πύλη εισόδου της Μάρως Δούκα (Πατάκης 2019)

11. Ποιήματα, Μαύρο Δάσος Ι, Μάρκος Μέσκος (Γαβριηλίδης 2011)

12. Μείζονα ποιητικά, Μιχάλης Κατσαρός (Τόπος 2018)

13. Το μυστικό, Η αληθινή ιστορία της απαγωγής του Άλντο Μόρο, του Αντόνιο Φεράρι, (Κέδρος 2019)

14. Ο ανθρώπινος παράγοντας, του Γκράχαμ Γκρην (Πόλις 2020)A