Αν θέλουμε να δούμε την αποτυχία του συστήματος της Απλής Αναλογικής, δεν έχουμε παρά να δούμε την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοτικές και τοπικές εκλογές. Το τότε κυβερνητικό κόμμα που υλοποίησε μια βασική αρχή της αριστεράς για αναλογικό εκλογικό σύστημα, στις τοπικές εκλογές υπέστη δεινή ήττα με τα σχήματά του να χάνουν δυνάμεις και να μην παίζουν κανένα ρυθμιστικό ρόλο. Κι αυτό παρά την κατεύθυνση για συμμαχίες που δεν υλοποιήθηκε στις περισσότερες περιπτώσεις.
Το πρόβλημα της απλής αναλογικής ειδικά όταν εφαρμόζεται τις πρώτες φορές μέχρι να τη συνηθίσουν τα κόμματα, είναι ότι προϋποθέτει εμπροσθοβαρείς κινήσεις από τους υποψηφίους. Προϋποθέτει να έχεις ξεκαθαρίσει στους ψηφοφόρους πριν από τις εκλογές δύο πράγματα: Αν προτίθεσαι να συμμετάσχεις στη νέα διακυβέρνηση του Δήμου ή της Περιφέρειας κατά πρώτον και κατά δεύτερον με ποιες άλλες δυνάμεις θα το κάνεις αυτό. Τότε, με αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί ο ψηφοφόρος να επιλέξει εσένα για την προσωπικότητα ή το πρόγραμμά σου κι αυτό συνήθως στις ευρωπαϊκές χώρες που εφαρμόζεται εδώ και πολλά χρόνια, σημαίνει συνήθως και όχι μεγάλα ποσοστά για τις παρατάξεις που υποχρεώνονται σε συμμαχίες. Αλλά συνήθως ο κόσμος ξέρει ποιος μπορεί να συνεργαστεί με ποιος και έχει εμμέσως ενισχύσει τις συμμαχίες που θέλει.
Η κυβέρνηση της ΝΔ πιστή στην αντίληψή της για ισχυρό και συγκεντρωτικό κράτος στοχεύει όχι απλώς στην κατάργηση της απλής αναλογικής, αλλά και στην εκλογή δημάρχων από τον πρώτο γύρο με 42%, με μειοψηφίες δηλαδή, κάτι που επίσης δεν είναι ασυνήθιστο σε εκλογικά συστήματα άλλων χωρών. Υπάρχει ποικιλία εκλογικών συστημάτων.
Αυτό που λείπει στην παράδοση των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και στις εθνικές εκλογές είναι δέσμευση πάνω στο πρόγραμμα και ξεκάθαρες στοχεύσεις ως προς την διακυβέρνηση. Και βέβαια παραμένει μικρή η σχέση με την κοινή γνώμη όλες τις υπόλοιπες περιόδους, με τις παρατάξεις και τα κόμματα να ξεχνάνε τους ψηφοφόρους τους μέχρι τις επόμενες εκλογές. Σε τέτοιο έδαφος βέβαια δεν μπορεί να φυτρώσει η αναλογικότητα της ψήφου.
Πώς θα αλλάξουν οι ζωές μας
Τώρα που κάπως άνοιξε για λίγο η αγορά ξεθαρρέψαμε και ζητάμε περισσότερο άνοιγμα και μεγαλύτερη άρση των μέτρων από πολλά πεδία και περιπτώσεις. Κι όλοι μοιάζουν να έχουν το δίκιο τους. Οι κυνηγοί και οι ψαράδες, οι φίλοι του σκι και του χιονιού, οι θεατρόφιλοι, οι εκδρομείς. Τι πειράζει να πάω μέχρι τη θάλασσα μόνος μου αναρωτιέται φίλος. Κι έχει δίκιο. Όπως έχει δίκιο κι ο κυνηγός που θα βγει μια βόλτα στο χωριό του ή ο ψαράς που θα καθίσει μόνος στην άκρη ενός ποταμιού επί ώρες.
Τι θα γίνει όμως αν όλοι αυτοί οι μόνοι άνθρωποι αρχίσουν και τρέχουν από εδώ και από εκεί όλοι μαζί; Τι θα γίνει αν μαζευτούμε κάμποσοι για να ασκήσουμε συλλογικά το ατομικό μας δικαίωμα σε ένα χόμπι; Αυτό είναι που φοβούνται οι ειδικοί και συνεχίζουν τα μέτρα και θα τα συνεχίζουν και τον Φεβρουάριο και ποιος ξέρει τι θα γίνει και τον Μάρτιο.
Κι ας μην νομίζουμε ότι το πρόβλημα είναι ένα χόμπι και μόνο. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν να δουν από το καλοκαίρι τους γονείς τους που μπορεί να μένουν σε ένα χωριό ενός μακρινού νομού της περιφέρειας. Και χιλιάδες νέα παιδιά για να δούμε ένα άλλο παράδειγμα, δεν κάνουν ένα εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο και έχουν 10 μήνες τώρα σε τηλεδιασκέψεις.
Αλλά αυτό είναι το έκτακτο της κατάστασης που ζούμε, αυτή είναι η νέα συνθήκη της πανδημίας. Κι αν θέλουμε να δούμε την αλλαγή, δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε εκεί που έχουμε ένα πλεονέκτημα: Τα εμβόλια σίγουρα που θα αλλάξουν την κατάσταση μόνο αν εμβολιαστούμε μαζικά, τα φάρμακα, τα καλύτερα συστήματα Υγείας. Εκεί μπορούμε να κερδίσουμε πίσω τις ζωές μας.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
