Η κατάσταση με την οποία αντιμετωπίζουμε την πανδημία και τα μέτρα περιορισμού έχει αρχίσει να παγιώνεται. Και πρόκειται για μια παγίωση που δεν έχει θετικό πρόσημο. Γιατί η γενικευμένη αίσθηση είναι ότι κάνουμε μεν ό,τι μπορούμε καλύτερο, δεν φτάνει όμως αυτό.
Η έστω και με ερωτηματικό αναφορά χτες σε πιθανά νέα αυστηρότερα μέτρα για τα Γιάννενα, έγινε δεκτή από την κοινή γνώμη με ζωηρό ενδιαφέρον ως προς τι ισχύει, αλλά και με μία μάλλον παθητική αποδοχή των εξελίξεων. Κάπως σαν «θα το υπομείνουμε κι αυτό».
Πού βρίσκεται το κύριο πρόβλημα; Βρίσκεται στην πεποίθηση ότι από τον Οκτώβριο και μετά δεν αναζητήθηκαν νέοι τρόποι και λύσεις για την αντιμετώπιση της έξαρσης κάθε φορά των κρουσμάτων. Στην πράξη εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται μία διαφορετική κάθε φορά λογική του lockdown με λίγα ή περισσότερα μέτρα, με λίγες ή περισσότερες κλειστές δραστηριότητες. Όλη η μάχη που δόθηκε είναι αν θα ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία ή αν θα επιτραπεί το κυνήγι. Κάπως έτσι πέρασε το τρίμηνο, το οποίο ας μην ξεχνάμε θεωρήθηκε το πιο κρίσιμο όλων μέσα στην πανδημία. Τώρα έχουν μπει άλλα ορόσημα. Ο δύσκολος Μάρτιος, τα εμβόλια τον Απρίλιο, τι θα γίνει με το Πάσχα κλπ
Όλη αυτή η κατάσταση οδήγησε και σε αυτήν την αίσθηση της κόπωσης που νιώθουν οι περισσότεροι πολίτες, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν προστατεύονται πλήρως από τη μετάδοση και διασπορά της νόσου, αλλά δεν βλέπουν και να τους προτείνονται και άλλες λύσεις πλην τα «ακορντεόν» του κλείνω- ανοίγω κάθε τόσο.
Αν το δεις από πολύ ψηλά, είμαστε κοντά στην έξοδο μετά από 11 μήνες αποκλεισμών. Κάποια στιγμή θα δουλέψει ο εμβολιασμός, πού θα πάει. Αν όχι τον Ιούνιο τότε τον Αύγουστο κλπ. Και υπάρχει και αυτή η αίσθηση ότι είμαστε τυχεροί που δεν κολλήσαμε, όταν όμως νιώθουμε παράλληλα, ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή, κι από ένα στοιχείο ατυχίας, να κολλήσουμε.
Είναι όμως αυτή η συνθήκη που αποκαλύπτει και ένα καλά δομημένο σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας; Μάλλον όχι. Και δεν είναι μόνο ελληνικό θέμα, αλλά διεθνές πια.
Η καραντίνα βαραίνει πολύ
Στην αρχή της καραντίνας υπήρχε η σχεδόν ευχάριστη αίσθηση ότι έχουμε χώρο και χρόνο για εμάς, για τον εαυτό μας. Μπορεί να μας προκαλούσε πολύ μεγάλη ανησυχία ο νέος ιός, και να πιστεύαμε ότι είναι παντού γύρω μας, όμως η παραμονή μας στο σπίτι μας έδινε την ψευδαίσθηση ότι προστατευόμαστε και ότι υπήρχαν τα περιθώρια να ασχοληθούμε δημιουργικά με πράγματα που μας αρέσουν.
Προσωπικά έτσι κι αλλιώς έβγαινα πολύ λίγο έξω, είχα όμως πριν από την πανδημία λόγω της δουλειάς την ευκαιρία να είμαι συνεχώς έξω, να βλέπω ανθρώπους κλπ, οπότε δεν μου έλειπε η έξοδος πχ το σαββατόβραδο. Αυτό που άλλαξε με την καραντίνα είναι ότι δεν σου χτυπούσε κανένας πια το κουδούνι, ότι όλοι ζούσαμε το ίδιο και κανένας δεν παρακινούσε τον άλλο για κάτι διαφορετικό. Μαζέψαμε το μυαλό μας και μείναμε μέσα όπως μας καλούσε και το μήνυμα στην τηλεόραση κι αυτό μας φάνηκε σαν να κερδίζουμε χρόνο.
Τώρα όμως, μετά από ένα χρόνο, δεν λειτουργεί έτσι. Τώρα συνηθίσαμε σε μία κατάσταση που δεν έχει εναλλακτικές, που δεν έχεις επιλογές. Η καραντίνα μικρότερη ή μεγαλύτερη, μας τρώει πια τον χρόνο, γιατί δεν έχουμε την άνεση να είμαστε χαλαροί και άνετοι. Είμαστε μόνοι μας με τους φόβους μας, είμαστε πιο ανασφαλείς για το μέλλον, και πιο δύσθυμοι, πιο βαριοί. Μας σώζει ίσως η δουλειά και αυτό το αίσθημα κάθε πρωί ότι πρέπει να βγει και η σημερινή μέρα με όσο γίνεται περισσότερη αξιοπρέπεια και καλή διάθεση.
Αν και αυξάνονται γύρω μας οι κακές συμπεριφορές και η άρνηση. Δύσκολα τα πράγματα.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
