Τα νέα μέτρα για τον περιορισμό των μετακινήσεων που ισχύουν από σήμερα δεν είναι προφανώς νέα αλλά παλιά. Άλλωστε τι νέο να υπάρχει που δεν το ξέρουμε πια. Κάτι πήγε να ακουστεί για εφαρμογές στο κινητό και νέους κωδικούς, αλλά έχουμε μάθει πλέον και τις αδυναμίες της κυβέρνησης, μια εκ των οποίων είναι ότι προσέχει επικοινωνιακά και δεν θέλει να εκτίθεται με δυσάρεστες αλήθειας. Γιατί αν έπρεπε να ειπωθεί μία αλήθεια είναι ότι χωρίς εμβόλια δεν μπορεί να εννοείται η μείωση των μέτρων.

Θα μπορούσε άραγε να υπάρχει μία άλλη κατεύθυνση; Σε όλη την Ευρώπη λίγο πολύ ακολουθείται μία κοινή γραμμή. Η πολιτική στην Ελλάδα μοιάζει περισσότερο με τη γαλλική που προβλέπει μεγάλο περιορισμό των μετακινήσεων. Το πρόβλημα όμως στην Ελλάδα είναι ότι δεν έχει προωθηθεί αποφασιστικά η τηλε-εργασία πιθανά λόγω και ελλείψεων τεχνολογικών στον χώρο της εργασίας, ενώ και η οικονομία εξαρτάται από τις μικρές επιχειρήσεις που πλήττονται από τα κλεισίματα και αυτό έχει αποτύπωμα πια και στα έσοδα των νοικοκυριών.

Η μακρά αναφορά στην «ατομική ευθύνη» θα έπρεπε ίσως να συνδυαστεί και με την ατομική γνώση των μέτρων άρα και μία μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους πολίτες ότι θα τα τηρούν. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση το φοβάται αυτό. Κι έχει αποδειχτεί ότι το lockdown πιάνει μειώνοντας την πίεση στα νοσοκομεία. Για αυτό και από πέρυσι βλέπουμε το ίδιο έργο. 

Η αδύναμη φωνή κατά της βίας

Είναι αξιοπερίεργο και καμιά φορά και οδυνηρό σε προσωπικό επίπεδο να αντιλαμβάνεσαι πόσο αδύναμη είναι η θέση και η φωνή όσων είναι κατά της βίας. Όσων είναι σταθερά ενάντια σε κάθε μορφή δεσμών πάνω στον άνθρωπο. Οταν δηλώνεις κατά κάθε μορφής τρομοκρατία, αλλά και κάθε είδους κρατικής και θεσμικής βίας, μοιάζει να κινείσαι σε έναν χώρο αφωνίας από τον οποίο σε καλούν να βγεις κάθε προέλευσης "γνώστες" που "γνωρίζουν"  το πώς κινείται ο κόσμος και τι είναι ρεαλισμός. 

Μόνο όμως όταν είσαι κατά της βίας μπορείς να διαβάζεις καλύτερα, πιο ανθρώπινα, τον κόσμο που πορεύεται πάντα ανάμεσα στις αντιφάσεις του και μόνο τότε μπορείς να υπερασπίζεσαι τη ζωή όλων των ανθρώπων, ακόμα και εκείνων που δεν τη σεβάστηκαν. Η ζωή πάνω από όλα.

Το βαθύτερο πρόβλημα είναι ότι ως κοινωνία θεωρούμε αδύναμες τις φωνές γενικά όσων είναι κατά της βίας. Ίσως γιατί θεωρούμε ακόμα τη σωματική βία μέρος του διακανονισμού, μέρους του παιχνιδιού. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr