Η προσπάθεια που γίνεται για αύξηση του ρυθμού εμβολιασμού μόνο θετική μπορεί να κριθεί. Έχει να κάνει σαφώς και με την αύξηση των δόσεων ή τα νέα εμβόλια ενώ και η δυνατότητα εμβολιασμού και μεγαλύτερων ηλικιών με το εμβόλιο της Astrazeneca είναι επίσης πολύ θετική αφού θα δώσει την ευκαιρία για σύγκλιση των εμβολιαστικών γραμμών.
Σε αυτή τη φάση η αντιπολιτευτική γραμμή σε αυτό το επίπεδο δεν έχει νόημα. Δεν γίνεται κάποιο λάθος με τη διαχείριση των εμβολίων. Το λάθος αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο, γιατί περισσότερο είναι αδυναμία, έγκειται στην τακτική της ελληνικής κυβέρνησης και της ΕΕ να καλλιεργούν μεγάλες προσδοκίες από το καλοκαίρι, αλλά στο τέλος να αδυνατούν να πιέσουν τις φαρμακοβιομηχανίες για την παράδοση μεγάλου αριθμού δόσεων. Και η καλλιέργεια κλίματος αισιοδοξίας μόνο με τον αριθμό των δόσεων που δυνητικά θα έρχονταν («δύο εκατομμύρια εμβολιασμοί τον μήνα») αποδείχτηκε ότι υπονομεύει όχι μόνο το κυβερνητικό αφήγημα, αλλά και αυτή καθ’ αυτή την προσπάθεια του εμβολιασμού.
Σε αυτή τη φάση, η κυβέρνηση πρέπει να αφήσει πίσω της την αλαζονεία ότι ασκεί μία από τις πιο επιτυχημένες πολιτικές στην Ευρώπη και να πείσει τον κόσμο ότι το σχέδιο λειτουργεί κι ότι ο πολίτης μπορεί να στηρίζεται σε αυτό ώστε και την υγεία του να προστατεύσει και στην οικονομική ζωή να επιστρέψει με ασφάλεια.
Έχει μεγάλη σημασία, να δομηθεί μία σχέση εμπιστοσύνης με τον πολίτη για τον εμβολιασμό γιατί αυτό θα βελτιώσει και το κλίμα μέσα στην κοινωνία.
Κουλτούρα διαλόγου
Ας πούμε γίνονται εκλογές τον Σεπτέμβριο. Τι θα μπορούσε να ισχυριστεί ένας φανατικός υποστηρικτής της κυβέρνησης στην απλή καθομιλουμένη:
– Μπήκε η Αστυνομία στα πανεπιστήμια, τέρμα στην ανομία
– Μπήκε τάξη στις διαδηλώσεις.
– Αξιοποιούνται δημόσιες εκτάσεις για επενδύσεις.
– Στις πανεπιστημιακές σχολές μπαίνουν μόνο καλοί μαθητές.
Πάνω κάτω, έτσι θα είναι ο προεκλογικός διάλογος.Όμως θα υπάρχει και αντίλογος:
– Χρειάζεται η Αστυνομία στα Πανεπιστήμια;
– Δεν έχει δικαίωμα ο κόσμος να διαδηλώνει και να εκφράζεται αν νομίζει ότι αδικείται;
– Πρέπει να προστατευθεί ο δημόσιος χώρος από ιδιωτικά συμφέροντα;
– Πού θα στραφούν για μόρφωση όσα παιδιά δεν θα μπορούν να μπουν σε σχολές;
Αυτή η διάσταση απόψεων όμως και συχνά και ο διχασμός, μήπως αποκρύπτει και την έλλειψη κουλτούρας διαλόγου στην πολιτική και την κοινωνία μας, ακόμα και σε βασικά θέματα όπως το φυσικό περιβάλλον ή η Παιδεία;
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
