Ανακοινώθηκε τη Δευτέρα ένα πρόγραμμα έργων του Δήμου για δρόμους της πόλης που περιλαμβάνει μια αρκετά μεγάλη παρέμβαση στην οδό Χαριλάου Τρικούπη και την πλατεία Πάργης. Στην πράξη θα γίνουν «διορθώσεις» και παρεμβάσεις ώστε ο δρόμος να εξυπηρετεί σύγχρονες ανάγκες με μία λογική ήπιας κυκλοφορίας.
Πάνω σε αυτή τη βάση, γεννιώνται δύο ακόμα σκέψεις.
Η πρώτη είναι ότι χρειάζονται και άλλες ανάλογες παρεμβάσεις στο κέντρο της πόλης. Είχε ακουστεί παλιότερα να μετατραπεί σε ήπιας κυκλοφορίας η οδός Πυρσινέλλα ή και η 28ης Οκτωβρίου από κάποιο σημείο ίσως. Επειδή δεν τα συζητάμε αυτά τα θέματα παρά μόνο όταν είναι να υλοποιηθεί κάποιο έργο που απορροφά πόρους ή έχουμε προεκλογική περίοδο, η κοινή γνώμη δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις και δεν μετέχει και του διαλόγου, ο οποίος τείνει να γίνει υπόθεση λίγων ειδικών.
Κι όμως, η σύγχρονη τάση είναι να υπάρχει κίνηση μεν στο κέντρο των πόλεων, αλλά με την αντίληψη της βιώσιμης μετακίνησης που σημαίνει χαμηλές ταχύτητες και περισσότερος χώρος στους πεζούς με μεγάλα πεζοδρόμια κλπ. Η εμπειρία λέει, ότι δεν είναι θέμα μόνο οικολογικής αντίληψης για την αστική ζωή- που δεν είναι και λίγο αφού προσφέρει στην ευζωία των πολιτών- αλλά ευνοεί και την ανάπτυξη της αγοράς της πόλης και μίας διαφορετικής επιχειρηματικότητας. Ο κόσμος συρρέει στο κέντρο της πόλης για ψυχαγωγία, πολιτισμό και κατανάλωση στους εμπορικούς δρόμους και αυτό δυναμώνει ακριβώς την «καρδιά» της πόλης.
Ο καιρός που περνούσαμε έξω από ένα μαγαζί με το αυτοκίνητο και σταματάγαμε να πάρουμε κάτι, είναι παρελθόν πια.
Η δεύτερη σκέψη είναι ότι πρέπει να υπάρχει μία ισόρροπη ανάπτυξη και στις περιφερειακές συνοικίες. Σήμερα μεγάλα τμήματα της πόλης, μοιάζουν απλώς με σταθμούς των κατοίκων μέχρι να μπουν ξανά το πρωί στο αυτοκίνητο για τη δουλειά. Έλλειψη ζωντανών δημοσίων χώρων και πλατειών, χωρίς πράσινο που μάλιστα συνοδεύεται και από έλλειψη αγοράς. Αν οι συνοικίες έχουν απλώς σειρά από δρόμους με πολυκατοικίες που γεμίζουν μετά το μεσημέρι, γιατί να πάει να ανοίξει κάποιος ένα κατάστημα ρούχων ή εμπορίου. Κι όμως, η περιφέρεια των πόλεων πρέπει να έχει μία αυτόνομη ζωή, αυτάρκεια στην κάλυψη των αναγκών των κατοίκων. Κάτι που θα βοηθά και την αποσυμφόρηση του κέντρου.
Γνωρίζουμε ότι αυτά τα πράγματα είναι κοινή πια υπόθεση και για τις τοπικές αρχές και συζητούνται και στο δημαρχείο. Η πραγματικότητα όμως λέει ότι δεν εκπονείται ποτέ ένα στρατηγικό σχέδιο για την υποστήριξη της αστικής ζωής μέσα από σύγχρονες λογικής βιώσιμης και «πράσινης» πόλης και στο τέλος όλα περιορίζονται στο αν πρέπει να υλοποιηθούν ή όχι κάποια ευρωπαϊκά προγράμματα. Πολιτικές δηλαδή της δεκαετίες του ’90 που άφησαν τις πόλεις μας πίσω ενώ όλη η υπόλοιπη Ευρώπη έτρεχε μπροστά.
Με την πειθώ πρώτα
Το Ευρωπαϊκό Πιστοποιητικό Εμβολιασμού είναι μία καλή ιδέα, όμως μόνο για να ευνοήσει τον εμβολιασμό και όχι για τη λειτουργία της αγοράς και του τουρισμού.
Μπορεί να λειτουργήσει ως θετικό παράδειγμα, για ένα μικρό διάστημα, ας πούμε το καλοκαίρι, για όσους δεν θέλουν να εμβολιαστούν για τους δικούς τους λόγους. Αν δουν ότι ο εμβολιασμένος μπορεί να έχει πρόσβαση σε μία συναυλία που δεν θα οργανωνόταν αλλιώς, ή για ταξίδια με μικρότερους περιορισμούς, τότε θα μπορούσε να καταλάβει ότι δεν έχει και μεγάλο κέρδος να μένει απ’ έξω. Τα κάποια ευνοϊκά μέτρα για τους εμβολιασμένους είναι η πρόκληση που χρειάζεται το εμβολιαστικό πρόγραμμα για να πάρει μπροστά και να ξεπεράσει τους μέσους όρους του 40 και του 50% που βλέπουμε ακόμα.
Από εκεί και πέρα όμως δεν μπορεί το εμβόλιο να διχάσει τις κοινωνίες και να τις κρατήσει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα χωρισμένες σε «στρατόπεδα». Δεν θα λειτουργήσει άλλωστε και σωστά στο τέλος. Λειτουργεί κάτι που κινεί μεγάλες πλειοψηφίες. Και υπάρχουν και δικαιώματα που δεν μπορούν να παραμεριστούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν γίνεται ας πούμε, ένα παιδί να μείνει έξω από το σχολείο για πολλούς μήνες επειδή δεν έχει ανοσία. Θα χρειαστεί να βρεθούν λύσεις ώστε να μη χάσει την ευκαιρία της μόρφωσής του.
Το κυριότερο που πρέπει να γίνει κατανοητό στην υπόθεση των εμβολίων, είναι ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να αναλάβουν το βάρος που τους αναλογεί στην προστασία της ζωής και την προάσπιση της Υγείας όλων των άλλων. Αν αυτό κατανοηθεί από το 95% της κοινωνίας, τότε θα βρεθούν και συλλογικές λύσεις και για τους εμβολιασμούς και για όλα. Δεν είναι εύκολη υπόθεση όμως μία τέτοιου ύψους πλειοψηφία.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
