ΤΓια μία ακόμα φορά συζητήθηκε στο δημοτικό συμβούλιο το θέμα του νέου δημαρχείου μετά τις πρόσφατες εξελίξεις με το ΚΕΠΑΒΙ. Από τη συζήτηση δεν προέκυψε κάτι νέο και κυμάνθηκε σε μία αναμενόμενη πολιτική αντιπαράθεση για το ποια πλευρά μεταξύ δημοτικής αρχής και αντιπολίτευσης θέλει περισσότερο να δοθεί λύση και ποια όχι. Κάποια στιγμή όμως θα έπρεπε όσοι συμμετέχουν στο δημοτικό συμβούλιο να αποφασίσουν ότι δεν πρόκειται για φόρουμ ιδεών και διαβούλευσης, αλλά κυρίως για όργανο αποφάσεων μετά βέβαια από τη διατύπωση επιχειρημάτων. Αν χρειάζεται επιπλέον διαβούλευση θα πρέπει το δημοτικό συμβούλιο να διοργανώνει είτε ειδικές συνεδριάσεις με ένα θέμα είτε ειδικές θεματικές εκδηλώσεις ανοιχτές στο κοινό.
Αποφάσεις συνεπώς για το νέο δημαρχείο δεν ελήφθησαν. Η δημοτική αρχή έχει στην πράξη λιγότερο από δύο χρόνια ώστε να φέρει μία ώριμη πρόταση στο τραπέζι, κάτι που σημαίνει ότι η κατασκευή του νέου δημαρχείου θα πάρει άλλα πέντε χρόνια αν συνυπολογιστούν αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί, αναζήτηση χρηματοδότησης, σύμβαση κατασκευής και υλοποίηση.
Κατά συνέπεια, αυτό που πρέπει να γίνει το επόμενο διάστημα είναι να ληφθεί η απόφαση. Πρέπει να περάσουμε στο πεδίο των αποφάσεων.
Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν διαθέσιμα, το κτίριο του ΚΕΠΑΒΙ και η προοπτική παραχώρησης του παλιού πανεπιστημίου. Παλιότερα είχε γίνει ένας διαγωνισμός για νέο κτίριο στο χώρο της Λαϊκής Αγοράς Αγ. Μαρίνας και επίσης ένας σχεδιασμός την παραχώρηση του στρατοπέδου Βελισσαρίου με την κατασκευή διοικητικού κέντρου- στο οποίο θα μεταφερόταν η Περιφέρεια και στο κτίριο της πλατείας θα μετακόμιζε το Δημαρχείο. Καταλαβαίνουμε συνεπώς ότι είμαστε ακόμα μακριά από τις αποφάσεις.
Τι μπορεί να γίνει σε αυτή τη φάση. Πρώτα μία διερεύνηση της περίπτωσης του ΚΕΠΑΒΙ για τη δημιουργία στην ουσία ενός πολυχώρου στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις, στις οποίες θα μπορούσε να συνυπάρξει και το Δημαρχείο με τις υπηρεσίες του. Ο συνδυασμός με την προβολή της αργυροχοΐας θα ζωντάνευε το χώρο και δημιουργούσε μία νέα δυναμική.
Η δεύτερη επιλογή είναι ένα κτίριο, μέσα στον αστικό ιστό, πιθανότατα στη Λαϊκή Αγορά, κτίριο βιοκλιματικό, με χώρους για εκδηλώσεις και τη συμμετοχή πολιτών και ταυτόχρονα δημαρχείο, το οποίο άλλωστε όπως όλες οι υπηρεσίες στο μέλλον θα είναι όλο και πιο ψηφιακά.
Μέσα στους επόμενους έξι μήνες πρέπει να ληφθεί απόφαση για το αν μπορεί να ακολουθηθεί κάποιος από αυτούς τους δύο δρόμους.
Τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε τις συνέπειες
Ενώ στην αρχή της πανδημίας υπήρξε μία τάση ευδαιμονίας θα τη λέγαμε, σταδιακά το κλίμα άλλαξε και έγινε πολύ πιο βαρύ.
Ευδαιμονία ήταν εκείνη η χαλαρή διάθεση ότι θα την περάσουμε την καραντίνα μέσα, θα διαβάσουμε τα βιβλία μας, θα δούμε σειρές στην τηλεόραση, ή θα καθαρίσουμε την αποθήκη που είχε γίνει ζούγκλα. Αντέξαμε μέχρι τον Μάιο.
Από τον Νοέμβριο καταλάβαινες ότι δεν ήταν πια το ίδιο κλίμα. Είχε βαρύνει ακόμα περισσότερο και η κατάσταση με την υγεία των ανθρώπων και ακούγαμε για γνωστούς μας που νοσηλεύονταν ή τους πρώτους νεκρούς στη διπλανή πόρτα. Δεν υπήρχε ούτε η διάθεση ούτε ο χώρος για ευφυολογήματα. Δεν μπορείς να λες πόσο καλά περνάς μέσα, όταν δίπλα σου εξελίσσονταν δράματα.
Κι αυτό ήταν τελικά ένα καλό μάθημα, τουλάχιστον για όσους θέλουν και αντέχουν να διδάσκονται από τη ζωή και δεν αποφεύγουν τις δύσκολες καταστάσεις και τις οξείς γωνίες στο σκοτάδι.
Αλλά η κατάσταση σταδιακά δεν προσφέρονταν καν για αναστοχασμό. Γιατί δεν ήταν εύκολο όσο μπαίναμε στη νέα χρονιά να είμαστε συγκεντρωμένοι και να εστιάζουμε σε όσα θα μπορούσαν να μας κρατήσουν. Τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε τις συνέπειες. Είμαστε ανήσυχοι, επιφυλακτικοί, έχουμε ερωτήματα ακόμα. Κι ας είναι καλές οι ειδήσεις που έρχονται από το μέτωπο…
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
