Ποιος έχει το πολιτικό πλεονέκτημα

Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα την Πέμπτη υπό το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» είχε ενδιαφέρον. Μάζεψε κατ’ αρχήν αρκετό κόσμο δημιουργώντας έτσι ένα προηγούμενο, ένα πολιτικό γεγονός. Υπάρχουν πλέον, πολλοί που θέλουν να διαδηλώσουν το αίτημά τους για συμφωνία με την ΕΕ, παραμονή στο ευρώ κλπ. Σε αντίθεση με παλιότερες προσπάθειες που περιορίζονταν σε λίγα μόνο άτομα, τώρα υπάρχει μια αναβάθμιση.
Η πολιτική στο δημόσιο χώρο συνιστά πυλώνα κάθε πολιτικής που απευθύνεται στο κοινό, στους πολίτες. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε δημόσιο χώρο τα social media, πάλι η ανάγκη για μαζική απεύθυνση αποτελεί κρίσιμο παράγοντα πολιτικής έκφρασης.  Θα αποκτήσει αυτό το ρεύμα της πλήρους συμφωνίας με τους «θεσμούς», πολιτική έκφραση; Να ένα πρώτο ερώτημα.

Ίδια χαρακτηριστικά

Στη συγκέντρωση αυτή υπήρξαν κι άλλα συνθήματα, όπως η εναντίωση… στον σταλινισμό. Αυτό δείχνει ότι αυτό το ρεύμα δεν είναι τόσο ομοιογενές όσο φαίνεται. Επίσης στην εκδήλωση παρέστησαν πολύ γνωστά στελέχη της ΝΔ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, άρα δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι ακομμάτιστο.
Με άλλα λόγια και η συγκέντρωση «Μένουμε Ευρώπη» είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με άλλες πολιτικές συγκεντρώσεις που έχουν τα ακριβώς αντίθετα αιτήματα.
Πού θα μπορούσε να έγκειται η πρωτοτυπία του εγχειρήματος;
Σε δύο επίπεδα.
Το πρώτο, να λειτουργεί σαν ένας χώρος επιρροής, επίδρασης στην κυβερνητική πολιτική, χωρίς όμως να θέτει και θέμα αλλαγής της κυβέρνησης. Τα όσα όμως είπαμε ότι έγιναν (πολλά συνθήματα, παρουσία βουλευτών κλπ) δείχνει ότι αυτός ο χώρος δεν θέλει να περιοριστεί σε αυτόν το ρόλο.

Ο πολιτικός ρόλος

Το άλλο επίπεδο είναι το πολιτικό. Μπορεί να υπάρξει ένας πολιτικός χώρος που να εκφράζει ανάλογες ιδέες με το «Μένουμε Ευρώπη» και να μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση; Αυτή τη στιγμή όχι. Γι’ αυτό άλλωστε κάποιοι έχουν προτείνει ήδη μια συμμαχία της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Τα ίδια αυτά κόμματα όμως αποφεύγουν να δεσμευτούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Και λογικά, αφού αν το Ποτάμι συμμαχήσει αύριο με τη ΝΔ για το καλό του ευρώ, θα χάσει το μοναδικό πλεονέκτημα που έχει που είναι η επίκληση του νέου και του διαφορετικού στο πολιτικό σύστημα. 
Για να έχουμε μια αναλογία, η ΝΔ έχασε μεγάλο μέρος της επιρροής της στην κομματική της βάση, όταν άφησε πίσω τα αντιμνημονιακά Ζάππεια, υιοθέτησε την πολιτική των δανειστών και συμμάχησε με το ΠΑΣΟΚ. 
Στη φάση αυτή, τον πρώτο ρόλο πολιτικά τον έχει ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό γιατί έχει πετύχει ένα ανέλπιστα μεγάλο ποσοστό στις εκλογές, την ώρα που όλα τα άλλα κόμματα και στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες βρίσκονται κάτω από το 30%. Αυτός ο πρώτος ρόλος, είναι όπως φαίνεται παράμετρος των εξελίξεων αυτό το πεντάμηνο. 

Συνηθίσαμε να αποφεύγουμε τη ζωή

Είναι εύκολο να κατακρίνεις το παρελθόν σήμερα που μοιάζει να έχουν γίνει όλα μαύρα, όμως δεν είναι σίγουρο ότι από μόνο του αυτό το παρελθόν, είναι ο φταίχτης. Έχει να κάνει και με τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή.
Για παράδειγμα, δεν εκτιμήσαμε το κλίμα ελευθερίας που επικρατούσε στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Υπήρξαν οι εποχές που μπορούσες να κάνεις σχεδόν ό,τι ήθελες, χωρίς να σε επιβλέπει κανένας. Αν ήθελες, είχες την ησυχία σου.
Εμείς σήμερα, θέλουμε να θυμόμαστε περισσότερες τις δεκαετίες του ’90 και του 2000 τότε που «είχαμε λεφτά στα χέρια μας». Αυτά τα 20 χρόνια της ευημερίας όμως ήταν και χρόνια μονοδιάστατα, εγκλωβισμένα σε νέα πρέπει, σε νέα στερεότυπα, αυτά του καταναλωτισμού και της επιτυχίας, μοντέλα ζωής που έγιναν σύντομα βραχνάς και έπνιξαν την δημιουργικότητα, ειδικά των νέων ανθρώπων. Αν δεν ξόδευες, αν δεν είχες ένα κάποιο επίπεδο κατανάλωσης, δεν σε χώραγε το πλάνο των επιτυχημένων.
Παλιότερα, μπορούσες να ζήσεις και με λιγότερα, χωρίς να εργάζεσαι σκληρά ή δουλεύοντας κάπως στην άκρη της έντασης, αποδεχόμενος ότι θα κάνεις μια ζωή χαμηλών τόνων, αλλά κοντά στα θέλω σου.
Ποιο ήταν όμως το αρνητικό σε αυτήν την κατάσταση; Δεν άφησε πίσω της κάτι γόνιμο για τις επόμενες γενιές. Κατακρίνουμε εύκολα τη γενιά του Μάη του ’68 γιατί συμβιβάστηκε και μπήκε στην αγορά, όμως εκεί μπόρεσε να κινηθεί ένας ολόκληρος κόσμος επί δεκαετίες μετά. Εμείς επιλέξαμε το βόλεμα, την κρατική ραστώνη, την ανέπνευστη πίστη ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε και πολλά πολλά. Συνηθίσαμε να αποφεύγουμε τη ζωή. 

fkaramitsos@yahoo.gr