Κοντά στον άνθρωπο

Τα σενάρια σε κάθε πολιτική φάση γίνονται λίγο πολύ γνωστά. Από ένα σημείο και πέρα, οι εξελίξεις μπορούν να προβλεφθούν ή να υπολογισθούν. Μένει μόνο η επιλογή, η βούληση εκείνων που θέλουν να προκαλέσουν γεγονότα. Αλλά τι άλλο είναι η πολιτική παρά οι συνέπειες κάποιων επιλογών. Το σημειώνουμε αυτό κόντρα σε μία γενικευμένη αντίληψη ότι όλα είναι κανονισμένα, ότι όλα είναι προβλέψιμα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν όντως να δεσμεύσουν το χρόνο, να ελέγξουν πλήρως το παιχνίδι. Στις εποχές που μπορούν να παρακολουθήσουν ακόμα και τα προσωπικά μας e-mail αποτελεί πρόκληση για την κάθε λογής εξουσίας να διατηρήσει ελεγχόμενο το περιβάλλον που την αναπαράγει.

Απογοήτευση

Δεν είναι όμως όλα τόσο εύκολα. Ο ανθρώπινος παράγοντας μπορεί να γίνει απροσμέτρητος και να λειτουργήσει πυροδοτικά. Να ανάψει φωτιές εκεί που όλα μοιάζουν σβησμένα. Τον άνθρωπο πάντα τον υποτιμούν οι εξουσίες. Τον θεωρούν λίγο, αδύναμο. Μέχρι να έρθει η ιστορία να πάρει την εκδίκησή της. Αλλά ας μην δραματοποιούμε την κατάσταση.
Στη χώρα μας είναι ο άνθρωπος που έχει πρώτος απογοητευτεί, πικραθεί. Είναι ο Έλληνας, γυναίκα και άντρας κάθε ηλικίας που νιώθει ότι δεν έχει μέλλον, αλλά ούτε και παρόν.
Αυτός είναι ο παράγοντας σήμερα που απειλεί την κυβέρνηση Τσίπρα κι όχι οι βουλευτές του που δεν υπακούουν. Αυτός ο άνθρωπος, που έχει δοκιμάσει τα πάντα τόσα χρόνια, δεν είναι απλώς ενάντια στα μνημόνια. Κυρίως δεν θέλει να ξαναδεί το παλιό πρόγραμμα της εξουσίας. Δεν θέλει να πεισθεί ότι «όλοι οι ίδιοι είναι».

Πέρα από τις πολιτικές

Εκεί είναι που θέλει να παίξει και ο Τσίπρας. Η κυβέρνηση της αριστεράς έχασε την ευκαιρία να δείξει ότι υπάρχει και μία άλλη πολιτική, διαφορετική. Τώρα, της μένει να δείξει ότι είναι ακόμα κοντά στον άνθρωπο. Θα τα καταφέρει; Να ένα ερώτημα που σχετίζεται με τις εξελίξεις. 

Σαν αντίπαλοι σε αρένα

Ο ρεαλισμός είναι πολύ υποτιμημένο εργαλείο εδώ στα δικά μας. Και η ομαδική εργασία. Δουλεύουμε με άλλα λόγια με βάση το συναίσθημα ή τις επιθυμίες μας και δουλεύουμε μόνοι μας, σε ένα στενό κύκλο σε αντιπαράθεση με τους άλλους. 
Υπάρχουν πολλές αναλύσεις που παραπέμπουν για εξηγήσεις τέτοιων διαπιστώσεων στο παρελθόν και τη συγκρότηση του κράτους μας. Δεν έχουν άδικο. Το πολιτικό σύστημα, η εξάρτηση από ξένες δυνάμεις, η έλλειψη ιστορικού βάθους στον εκσυγχρονισμό, η έλλειψη πόρων βέβαια, διαμόρφωσαν μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Αυτά όμως τα γνωρίζουμε πια, τα έχουμε συζητήσει τόσες φορές. Γιατί δεν αλλάζουμε; Γιατί δεν κάνουμε μόνοι μας καλύτερη τη ζωή και τη δουλειά μας. Πιθανών μία ευρύτερη παθογένεια να έχει επιπτώσεις και στον χαρακτήρα μας. Σίγουρα και η έλλειψη κρατικής οργάνωσης συμβάλλει. Αλλά το ότι λειτουργούμε σαν αντίπαλοι σε αρένα και κλαιγόμαστε κι από πάνω, πρέπει να το δούμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr