Τι θα γίνει αν έχουμε γενικό lockdown τον Δεκέμβριο; Θα πεινάσει κυριολεκτικά κόσμος. Ακόμα και 15 ημέρες να κλείσει η οικονομία, υπάρχουν νοικοκυριά που δεν έχουν εναλλακτικές πηγές εσόδων. Και μην ξεχνάμε ότι είμαστε στον δεύτερο χρόνο μιας χειμαζόμενης οικονομίας που επέζησε από τα έτοιμα, από τις κρατικές ενισχύσεις. Τώρα που φαίνεται ότι παίρνει πάνω της η ανάπτυξη, θα είναι βαρύ ένα απαγορευτικό.
Από την άλλη, πώς να αναχαιτιστεί η πανδημία χωρίς κάποια εμπόδια στις επαφές και τις μετακινήσεις; Ίσως τώρα να ήρθε όντως η ώρα της ατομικής ευθύνης. Η ώρα να αποφασίσουν οι πολίτες να αξιοποιήσουν όλα τα μέσα που διαθέτουν, από το εμβόλιο και τα τεστ, ως τη μάσκα και τις φυσικές αποστάσεις, για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους αλλά και τους άλλους.
Για να λειτουργήσει όμως η ατομική ευθύνη πρέπει να υπάρχει από πίσω και ένα σοβαρό και υπεύθυνο κράτος. Ένα κράτος που αναλαμβάνει τη δική του ευθύνη και λύνει προβλήματα αντί να τα πολλαπλασιάζει.
Τα νοσοκομεία χρειάζονται προσωπικό, άρα πρέπει να βρεθεί άμεσα. Τα σχολεία χρειάζονται και προσωπικό και εξοπλισμό από κινητές μονάδες τεστ ως μεγαλύτερους χώρους, συστήματα εξαερισμό και αντισηπτικά.
Είναι μόνο δύο παραδείγματα των απαιτήσεων.
Τι αντίθετα βλέπει ο πολίτης; Ένα μεγάλο αριθμό υπουργών να βγαίνει κάθε μέρα στην τηλεόραση και να κάνει δηλώσεις για το πόσο πετυχημένη είναι η κυβέρνηση. Και ένα μεγάλο αριθμό ειδικών που αναλύουν συνέχεια στοιχεία και μελέτες.
Αν όμως ήταν επιτυχής η τηλεοπτική παρέμβαση πολιτικών και ειδικών τόσο καιρό, δεν θα είχαμε 40% ανεμβολίαστους.
Για να ξαναγυρίσουμε στην ατομική ευθύνη, το βασικό είναι να προστατευτεί η υγεία των ανθρώπων. Κι αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι πρέπει να στηριχτούν στις ζωές τους και να μην αισθάνονται ότι ζουν σε μία διαρκή κατάσταση ανασφάλειας για όλα, από το αν αύριο θα έχουν δουλειά και εισόδημα, μέχρι αν θα βρουν κρεβάτι σε νοσοκομείο αν χτύπα ξύλο το χρειαστούν.
Ο ατομικισμός στις μέρες μας
Υπάρχουν πολλές ιστορίες από το παρελθόν που αναφέρονται στον αγώνα για να εμβολιαστεί κόσμος και να σωθεί από μεγάλες επιδημίες. Θεωρούμε όμως ότι είναι άλλες εποχές σήμερα, ότι εμείς οι σύγχρονοι έχουμε περισσότερες γνώσεις και ξέρουμε τι γίνεται.
Το πιο δύσκολο στις μέρες μας όμως είναι ο ατομικισμός. Αυτή η κατάσταση που ο καθένας θεωρεί ότι είναι μόνος του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη και έχει όλο το δικαίωμα στην προστασία και την πρόοδο του εαυτού του.
Είναι μία συνθήκη που δεν την είχαμε στο ιστορικό παρελθόν σε τέτοιο βαθμό. Γιατί ο ατομικισμός δεν είναι ο εγωισμός ή μία προφανής ανάγκη στην αυτοπροστασία. Ούτε καν ο κυνισμός να βλέπεις μόνο τα συμφέροντά σου. Είναι πολλά περισσότερα και κυρίως αυτή η αίσθηση ότι δεν υπάρχουν άλλοι. Το άτομο σήμερα, δεν βλέπει καν τον άλλο. Για αυτό και δεν τον ακούει όταν του λέει για εμβόλια, ευθύνη προς τη δημόσια Υγεία και ανθρώπινες και κοινωνικές ανάγκες.
Για να μπορέσει συνεπώς αυτός να ακούσει, πρέπει να «σπάσει» το πλέγμα του ατομικισμού που τον κυκλώνει. Δεν είναι εύκολο.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
