Θα είμαστε καλά όσο υπάρχουν άνθρωποι- πολίτες, που πιστεύουν πως η κοινωνία μας για να έχει ουσιαστική αναπτυξιακή προοπτική, πρέπει ν’ αντιμετωπίζει την Υγεία, την Εργασία, την Παιδεία, τη Μόρφωση, την Ανημποριά, τους Νέους, τη Ζήση, σαν κοινωνικά αγαθά και επένδυση στον Άνθρωπο.

Μου αρέσουν όσοι μένουν πιστοί στον πολιτικό πολιτισμό των Συλλογικών Δικαιωμάτων. Μου αρέσουν όσοι μας κληροδότησαν  την Δημοκρατική διακυβέρνηση, προσανατολισμένη στην κοινωνική συνοχή, στη δικαιική συναρμογή, την αλληλεγγύη, το πάθος για έναν ομορφότερο κόσμο για όλους.

Δεν μου αρέσουν εκείνοι που στο μυαλό τους δεν υπάρχει η σκέψη: “Κάθε αγαθό, κάθε υπηρεσία είναι σύνθεση του μόχθου και της αφοσίωσης πολλών έμψυχων παραγόντων, από τον εμπνευστή και τον σχεδιαστή, ως τον εργάτη και τον καταναλωτή. Τον κάθε πλούτο δεν τον παράγει μόνο ένας, όσο έξυπνος, όσο εύστροφος, όσο επιτηδευματικό δαιμόνιο κι αν έχει και άρα ανήκει στους πολλούς”.   

Δεν μου αρέσει η χώρα μου να έχει υποταγμένη Δικαιοσύνη, συρρικνωμένη και ταξική Παιδεία, μετανάστευση του επιστημονικού δυναμικού, μετανάστευση νέων, ρηχή και στρεβλή οικονομία, αγορά χωρίς έλεγχο και κανόνες, χειραγώγηση και ελεγχόμενη ενημέρωση, γερασμένο πληθυσμό, άνεργους, αβοήθητους, ανθρώπους χωρίς χαμόγελα, χείλη που δεν τραγουδούν.   

Στην Δημοκρατία υπάρχουν άνθρωποι-πολίτες με υποχρεώσεις και δικαιώματα, δεν υπάρχουν θεατές.

Γιώργος Μακρίδης