Ανεξαρτήτως των προσεγγίσεων που κάνουμε και των ερμηνειών που δίνουμε, αυτό που βλέπουμε σε εξέλιξη γύρω μας, είναι μία συνολική προσπάθεια αφενός να αναχαιτισθεί η μετάδοση της Όμικρον και η τεράστια αύξηση των κρουσμάτων και αφετέρου να αντέξει τις συνέπειες η κοινωνία και η οικονομία. Στις αντοχές εντάσσονται και οι κινήσεις που γίνονται στο σύστημα Υγείας το οποίο θέλει δεν θέλει η κυβέρνηση δεν μπορεί να το αφήσει να καταρρεύσει.
Ακριβώς μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η πίεση που δέχεται η κυβέρνηση είναι προς τη βελτίωση της κατάστασης στα νοσοκομεία και η ενίσχυση της δημόσιας Υγείας. Πρέπει και η ίδια, αλλά και όσοι αντιδρούν στην κριτική, να αντιληφθούν ότι ενδιαφέρον για βελτίωση των συνθηκών υπάρχει τόσο από την αντιπολίτευση όσο και μέσα από την κοινωνία. Και δεν λειτουργούμε εν κενώ με την εμπειρία δύο χρόνων πια ούτε σε ένα πεδίο πολιτικής ουδετερότητας. Κατά συνέπεια, η πολιτική συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει και θα συνεχισθεί και πρέπει να συνεχισθεί.
Το κρίσιμο που οφείλουμε πια και ως πολίτες να αντιληφθούμε, είναι ότι κινήσεις πρέπει να γίνουν και μέτρα πρέπει να ληφθούν. Πρέπει δηλαδή να γίνει κατανοητό ότι η χώρα δεν μπορεί να «ξανακλείσει». Καμία άλλωστε άλλη χώρα δεν κάνει κάτι τέτοιοι. Ένα νέο lockdown θα είναι απίστευτα βαρύ και για την κοινωνία και για την οικονομία. Κατά συνέπεια πρέπει να αντέξουμε… κινούμενοι εν μέσω πανδημίας.
Μία μεγαλύτερη προσπάθεια της Πολιτείας, μία σύνθεση των προσεγγίσεων σε πολιτικό επίπεδο, μία καλύτερη ενημέρωση της ιατρικής κοινότητας προς τον πληθυσμό και μία κοινωνική εγρήγορση, θα ήταν ένα ιδανικό τετράπτυχο για το άνοιγμα του δρόμου προς την έξοδο.
Μερικές παραδοχές
Δύο πράγματα που ισχύουν γενικά:
1. Τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν. Το πότε και πότε, είναι υπόθεση των ειδικών. Αλλά και η κοινωνία και η οικονομία πρέπει να είναι ανοιχτές. Το “μένουμε σπίτι” δεν είναι λύση για τίποτα πια- είχε λειτουργικότητα όταν δεν ξέραμε τίποτα για τον ιό.
2. Τα εμβόλια δεν μπορούν να είναι υποχρεωτικά, γιατί κανένα φάρμακο δεν μπορεί να είναι υποχρεωτικό. Κάποιοι επαγγελματικοί κλάδοι, όμως στους οποίους η υγεία είναι το βασικό όπλο της εργασίας τους μπορεί να υποχρεωθούν να κάνουν το εμβόλιο ώστε να συνεχίσουν την εργασία τους προς το συμφέρον του δημοσίου και της κοινότητας (δεν μπορεί να μείνει το κράτος από γιατρούς κλπ).
Και μερικές παραδοχές:
– Σε όλα τα νοικοκυριά, είτε αποτελούνται από ένα άτομο είτε από δέκα, υπάρχουν παραπάνω από ένας λόγοι και αφορμές για να κολλήσουν κορωνοϊό. Άλλοι έχουν παιδιά στο σχολείο ή το πανεπιστήμιο, άλλοι είναι εκτεθειμένοι στη δουλειά τους, άλλοι πρέπει να πάρουν επί ώρες λεωφορεία κλπ. Άρα μας αφορά όλη η κοινωνία. – Ναι, η κυβέρνηση έχει βαρύτατες ευθύνες για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία και το σύστημα Υγείας ή τα συλλογικά μέτρα (έπρεπε δύο χρόνια τώρα να έχει φτιάξει μερικές καλύτερες σχολικές αίθουσες, να έχει βρει περισσότερα λεωφορεία κλπ) καθώς και στο ότι δεν υποστηρίζει τα νοικοκυριά από την τρομακτική ακρίβεια (ούτε μάσκες δεν μπορεί να αγοράσει ο κόσμος). Επίσης, είναι αναξιόπιστη και πολιτεύεται με παλινωδίες που επηρεάζουν τη σχέση εμπιστοσύνης της Πολιτείας με τους πολίτες. Ειδικά αυτό το φαινόμενο που οι υπουργοί μιλάνε συνέχεια στην τηλεόραση, είναι απωθητικό πια.
Υπάρχει, τέλος ένα μέρος πολιτών που δεν τηρεί καν τα μέτρα και ζει σαν να μην υπάρχει ιός. Είναι πολίτες που ζουν με σημαία τους τον ατομικισμό και τίποτα παραπάνω.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
