Προφανώς, ούτε καν το ίδιο το έγκλημα ή αν αποδειχθεί και τα τρία εγκλήματα ή περισσότερα της γυναίκας από την Πάτρα, δε δικαιολογεί για εμάς τουλάχιστον, τις εικόνες που καταγράφηκαν και έξω από το σπίτι της στην Πάτρα και χθες, έξω από την Ευελπίδων…
Το λέμε μετά λόγου γνώσης και με την ψυχραιμία που μπορεί να δημιουργήσει και η απόσταση από ένα γεγονός όπως αυτό…
Αντιλαμβανόμαστε τη στιγμιαία αντίδραση που μπορεί να έχει κάποιος, που ίσως βρίσκεται τυχαία στο σημείο, από το οποίο περνά η γυναίκα αυτή που κατηγορείται ότι σκότωσε το παιδί της…
Επειδή έχουμε βρεθεί σε προσαγωγές κατηγορουμένων ή σε αποχωρήσεις από το δικαστήριο, καταδικασθέντων σε ισόβια για ανθρωποκτονίες και έχουμε δει παρόμοιες στιγμές αποδοκιμασίας ή προσπάθειας προπηλακισμού, αντιλαμβανόμαστε απόλυτα πως μπορεί να νιώθει ένα συγγενικό πρόσωπο του θύματος…
Αυτό που θέλουμε όμως να πούμε, είναι πως ποτέ δε μπορέσαμε να καταλάβουμε το κίνητρο της παρουσίας ενός άσχετου με την υπόθεση, που θέλει να είναι παρών στη μεταγωγή, για να αποδοκιμάσει, να πετάξει κάποιο αντικείμενο ίσως, να βρίσει ή να καταραστεί…
Όλοι αυτοί που βρέθηκαν για ώρες έξω από το σπίτι της κατηγορούμενης στην Πάτρα, που έγραψαν συνθήματα στα παντζούρια και τους τοίχους, που αποδοκίμαζαν την Αστυνομία, επειδή έβαλε φραγμό γύρω από το σπίτι, είναι υπέρμαχοι της αυτοδικίας;
Το ίδιο και αυτοί που συγκεντρώθηκαν χθες και λογικά θα είναι εκεί κάθε φορά που θα βρίσκεται και η κατηγορούμενη, για να αποδοκιμάσουν;
Καλώς έγραψε κάποιος, δε θυμόμαστε ποιος, ότι μεταξύ αυτών, προφανώς είναι και κάποιοι που είτε κάτι ήξεραν είτε κάτι είχαν ακούσει αλλά έκλεισαν τα αυτιά τους και το στόμα τους και βρήκαν ευκαιρία, να βγουν μπροστά, να δηλώσουν προστάτες. Του δικαίου ίσως; Της οικογένειας; Δίνοντας αυτό το παράδειγμα της οχλοκρατίας στα παιδιά τους;
Και προφανώς, γι’ αυτό είμαστε σίγουροι κι εμείς, ότι μεταξύ αυτών είναι και κάποιοι, οι οποίοι αισθάνθηκαν, ότι απέκτησαν δύναμη και δημόσιο λόγο μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…
Που με κάθε ευκαιρία, γνωρίζουν ή δε γνωρίζουν κάποιον, ξέρουν ή δεν ξέρουν αν έχει κάνει κάτι ή όχι, βρίζουν, απειλούν, καταριούνται…
Και εύχονται θάνατο, κρεμάλες, καρκίνους και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί το (κούφιο) κεφάλι τους…
Δεν είμαστε με την κατηγορουμένη, ούτε με τα συγγενικά της πρόσωπα, ούτε με κανέναν από όσους έχουν την προσωπική ευθύνη είτε ως φυσικοί είτε ως ηθικοί αυτουργοί…
Θρηνεί όλη η Ελλάδα τρία αγγελούδια και βλέπει μάνα, θεία, γιαγιά, ψυχρές και αδιάφορες, να μην έχει στάξει ένα δάκρυ γι’ αυτά, αλλά να μιλάνε για το πότε θα τελειώσουν όλα αυτά, να… πάνε για ποτάρες!
Αλλά σίγουρα δε μπορούμε να είμαστε και με τους αυτόκλητους τιμωρούς, που σήμερα αποδοκιμάζουν τη Ρούλα, αύριο τον Γιάννη, το βράδυ χτυπάνε ή βρίζουν τα παιδιά ή τη σύζυγό τους, το πρωί πηγαίνουν σαν κύριοι στη δουλειά τους και τις άλλες ώρες (αν δεν υπάρχει «δουλειά» στο δικαστήριο) αναρτούν την ανοησία τους, καμαρώνοντας για τα likes, που παίρνουν από άλλους ανόητους…
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
