Σταλμένο σε μένα, από τον Τάκη και όχι μόνο για μένα.

“Σήκωσε τα λάβαρα μέσα σ’ αυτή την ομίχλη. Θα βγουν πολλά καλά κι ας είναι όλα γύρω σου μέσα σ’ αυτήν.

Κι αν όλοι σου λένε μάζεψέ τα, πήγαινε κλάδεψε τα δέντρα σου, σκάλισε τον κήπο σου, κάτσε στη γωνιά σου, εσύ κράτα τα λάβαρα ψηλά, να τα βλέπουν όσοι έχουν μάτια. Έτσι θα κρατήσεις το απείκασμα στο βάθος των ματιών σου. Τον καημό που σε δροσίζει. Τη μνήμη που σε δυναμώνει. Ακολούθα το ίχνος σου. Ένα ζωντανό ίχνος είναι μια πρόγευση του μέλλοντος! Μελέτα την ιστορία της πατρίδας σου. Κάθε άλμα προς το μέλλον επιβραβεύει μια τονωτική επιστροφή στις πηγές, απ’ όπου ήπιαμε δυναμωτικό νερό. Οι αρετές του παρελθόντος δεν είναι αναχρονιστικές.

Αν δεν κάνεις κάτι, μένει τίποτα.

Αν δεν ξέρεις τη γλώσσα που μιλάει ο διπλανός σου, μπορείς με ένα χαμόγελο να πεις πολλά, πάρα πολλά. Μ’ ένα χαμόγελο κάνεις τον άλλο να ελπίζει και να χαμογελάσει. Το κάθε χαμόγελο δεν κοστίζει κάτι, δεν πουλιέται, δεν αγοράζεται, μόνο χαρίζεται για να γεμίσει ο κόσμος χαρές. Όλοι μπορεί να το έχουν και να το χαρίζουν”.

Δεν μου αρέσουν όσοι θεωρούν τη Δημοκρατία πολυτέλεια.

Δεν μου αρέσει η τυραννία και ο έλεγχος της σκέψης.

Δε μου αρέσει η χειραγώγηση και ο περιορισμός της σκέψης και της πληροφορίας.

Μου αρέσει η ελευθερία της σκέψης και της δράσης

Απλώνω το χέρι και κρατώ το δικό σου, σου χαμογελώ. Εσύ;

Γιώργος Μακρίδης