Στα Γιάννενα συζητάμε για ποδηλατοδρόμους εδώ και 25 χρόνια. Το μαρτυρούν άλλωστε οι ελάχιστοι ποδηλατόδρομοι που δημιουργήθηκαν. Κι από αυτή τη σκοπιά, η πόλη ήταν σύγχρονη με την πανευρωπαϊκή συζήτηση, αλλά μέχρις εκεί. Γιατί κατά τα άλλα, η βιώσιμη μετακίνηση που περιλαμβάνει και το ποδήλατο δεν ήταν ποτέ το φόρτε της. Τα Γιάννενα ήταν και είναι μια πόλη του αυτοκινήτου για αυτό και οι προτεραιότητες ήταν και είναι, οι δρόμοι και τα πάρκινγκ.
Η πρωτοβουλία συνεπώς τη δημοτικής αρχής να προχωρήσει μία μελέτη με τη συμμετοχή των πολιτών για την ένταξη του ποδηλάτου στη ζωή της πόλης, μόνο θετική μπορεί να είναι. Για να έχει νόημα όμως, πρέπει να έχει και χρονοδιάγραμμα λειτουργίας των ποδηλατοδρόμων. Αν δεν δούμε ποδήλατα να κινούνται μαζικά και με ασφάλεια στους δρόμους της πόλης, δεν θα έχουμε πάει μακριά.
Παλιότερα, οι αντιρρήσεις που ακούγονταν επικεντρώνονταν κυρίως στο ανάγλυφο της πόλης και τις ανηφόρες. Κανένα τέτοιο εμπόδιο όμως, δεν σταμάτησε το ποδήλατο σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Γιατί το κύριο ζήτημα δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το ποδήλατο, αλλά οι προτεραιότητες που θέτουμε για την πόλη. Ποδήλατο μπορεί να μην θέλουμε ή να μην μπορούμε να κάνουμε όλοι. Κάποιοι προτιμούν να περπατάνε απλώς. Και άλλοι να πάρουν ένα λεωφορείο για να πάνε στη δουλειά τους. Οι περισσότεροι όμως θέλουμε ποιότητα ζωής, ελεύθερο χρόνο, πρόσβαση στον δημόσιο χώρο και μία οικολογική, υγιεινή ζωή.
Αυτές είναι και οι διεθνείς τάσεις. Κι όσο εμείς δεν συγχρονιζόμαστε με αυτές τις τάσεις, τόσο θα μένουμε πίσω, στην επαρχιακή μεθόριο των εξελίξεων και του νέου τρόπου ζωής. Είναι συνεπώς θέμα επιλογής προς τα πού θέλουμε να πάμε.
Μην πατάς το κουμπί
Πρόοδος και ευημερία μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν να πατάς ένα κουμπί και να τα έχεις όλα τα κομφόρ. Πατάς τον διακόπτη και έχεις ρεύμα, πατάς το κουμπί και ανοίγει η πόρτα του γκαράζ, ένα άλλο ανάβει το κλιματιστικό και ένα ακόμα σου ζεσταίνει το φαγητό. Κουμπιά, εξηλεκτρισμός, αυτοματισμοί. Το ότι μπορούμε να κινήσουμε το «έξυπνο» σπίτι μας μέσα από το κινητό μας τηλέφωνο, μας φάνηκε κάποια περίοδο το απώτατο όριο της καινοτομίας στα χέρια μας. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποια στιγμή θα χρειάζεται απλώς ένα βλέμμα για να κινούνται οι μηχανές μας. Μέχρι τότε όμως, έχουμε να λύσουμε και το ζήτημα του λογαριασμού για όλα αυτά. Γιατί κάποτε έρχεται ο λογαριασμός.
Το ότι καλούμαστε να πληρώσουμε τόσο ακριβά την ενέργεια, είναι το άνοιγμα σε ένα κόσμο απομυθοποιημένο, που θεωρούμε ότι μας τραβάει πίσω. Πόσο προοδευτικό μπορεί να είναι να μας βάζει σε έγνοιες για κόστη, λογαριασμούς και χρέη όλο αυτό;
Είναι σίγουρα πάντως μία πραγματικότητα.
Που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει τίποτα ανέξοδο, τίποτα χωρίς κόστος στη ζωή. Δεν υπάρχει απεριόριστη ενέργεια, ούτε νερό, ούτε καν αέρας στον πλανήτη, τόσο ώστε να μην μας νοιάζει τίποτα όταν πατάμε ένα κουμπί.
Και δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο ο πόλεμος που μακάρι να τέλειωνε αύριο. Κάτι άλλο θα βγει που θα μας θυμίσει ότι οι πόροι του πλανήτη μπορεί να μην ταιριάζουν και απεριόριστα με τις ανάγκες μας.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
