Νέα οδικά έργα ανακοινώνονται σε διάφορα σημεία της χώρας, αλλά για την Ήπειρο είμαστε ακόμα σε επίπεδο προχωρημένων προθέσεων. Ας ελπίσουμε ότι λόγω της μακράς προεκλογικής περιόδου τα υπουργεία θα βρουν τον πραγματικό δρόμο προς τα Γιάννενα ώστε να ανακοινώσουν τι θα γίνει με την επέκταση της Ιόνιας προς την Κακαβιά ή τη σύνδεση με την Πρέβεζα. Αν και διαφαίνεται ότι είναι οριστική η μείωση των μεγεθών. Όσο για το τρένο είμαστε ακόμα στα «θα» λες και είναι πολυτέλεια για την Ήπειρο.
Πέρα όμως, από αυτά τα θέματα που έχουμε κουραστεί να γράφουμε τόσα χρόνια, η αλήθεια είναι ότι θα πρέπει να υπάρξει πια και μία ιεράρχηση για τα μεγάλα έργα. Κι αυτό γιατί από ένα σημείο και πέρα αρχίζει και η σύγχυση για το τι πρέπει να γίνει πρώτα, αλλά χάνονται και τα όρια μεταξύ μικρών και μεγάλων έργων.
Γιατί είναι πια μεγάλες και οι ανάγκες των πόλεων σαν τα Γιάννενα για νέους δρόμους και πεζοδρόμια μέσα στον αστικό ιστό. Και μην το θεωρούμε «μικρό έργο» αυτό. Αν ζεις 10 και 20 χρόνια μέσα στην πόλη και δεν έχεις καν δρόμο και σου υπόσχονται συνέχεια ότι θα γίνει, όπως θα γίνει και το αποχετευτικό ή ο φωτισμός, προφανώς και είναι μεγάλη η ανάγκη σου. Γιατί είναι θέμα ποιότητας ζωής. Μία βόλτα στα Σεισμόπληκτα, τα Καρδαμίτσια και άλλες περιοχές που μένουν χιλιάδες άνθρωποι με μεγάλες ελλείψεις επί πολλά χρόνια, θα έπειθε για το τι είναι αναγκαίο.
Και δεν είναι το θέμα ποιος έχει την ευθύνη ή πώς θα πάρουν οι υποψήφιοι δήμαρχοι μερικές ψήφους παραπάνω. Παίρνουν με υποσχέσεις ψήφους και σε τέσσερα χρόνια καταψηφίζονται.
Το θέμα είναι να βρεθούν τρόπο συνεργασίας όλων με όλους ώστε οι πόλεις να γίνουν λειτουργικές και να εγγυώνται μια ποιότητα ζωής στους κατοίκους τους αντίστοιχης με αυτήν των άλλων ευρωπαϊκών πόλεων. Αυτό το μεγάλο έργο, δεν το έχουμε πετύχει ακόμα. Και ίσως και να απομακρυνόμαστε και από τον στόχο μέσα στα χρόνια.
Ό,τι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε
Παγκόσμια είδηση ο θάνατος του Μ. Γκορμπατσόφ. Σε ανθρώπινο επίπεδο, έχει ένα ενδιαφέρον η είδηση της απώλειάς του. Ήταν ένας πολιτικός που βρέθηκε σε μία ιστορική καμπή όπως το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ένας σταρ που επηρέασε την παγκόσμια κοινή γνώμη τη δεκαετία του ’80.
Πολιτικά όμως, νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πια να συζητηθεί, ούτε παράγει τίποτα νέο ο αναστοχασμός στον ρόλο που έπαιξε. Ό,τι ήταν να ειπωθεί και να γραφτεί έγινε.
Όπως δεν υπήρχε στην ουσία και “σοβιετικός” κομμουνισμός μετά το 1918-1920 ώστε να έχει νόημα κάποια συζήτηση για το σήμερα.
Ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, η αριστερά που παράγουν κάτι σήμερα μαζί με την πολιτική οικολογία, αναπτύχθηκαν μεταπολεμικά στη δυτική Ευρώπη, στη νότια Αμερική, σε απελευθερωτικά και αντιαποικιακά κινήματα σε όλον τον κόσμο. Μαζί με τις επαναστάσεις και τις λαϊκές εξεγέρσεις που είχαν προηγηθεί σε βάθος χρόνου με σημείο σταθμό το 1789, δίνουν δύναμη και έμπνευση στο σήμερα για όσους την αναζητούν.
Η Σοβιετική Ένωση ήταν μία έρημος του ολοκληρωτισμού και για τις ιδέες και για τον άνθρωπο. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν πάλεψαν κι εκεί οι άνθρωποι για να ζήσουν όσο καλύτερα γίνεται- αυτός ο αγώνας τους ήταν που γέννησε και τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο το ’40 και κράτησε όρθιο το αντιναζιστικό μέτωπο.
Πάντα θα αγωνίζονται οι άνθρωποι. Αλλά μην ψάχνουμε σήμερα να βρούμε σημάδια και συμβολισμούς για το μέλλον στο πολιτικό πρόσωπο του Γκορμπατσόφ. Πιο πολύ τα νιάτα μας, για όσους ήταν νέοι τότε, ξεσυγυρίζει και δημιουργεί μία κάποια νοσταλγία. Αλλά η νοσταλγία δεν μας λυτρώνει από τις άγριες μέρες που ζούμε σήμερα. Ούτε κάνει καλύτερο το παρελθόν. Απλώς το απομακρύνει σε μία βολική λήθη.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
