Πόσα έχουν γραφεί και πόσα έχουν ακουστεί στο πέρασμα των ετών για τη μεθυστική έκφραση της χαράς και του γλεντιού, που αποτυπώνεται στο βλέμμα μα πάνω απ’ όλα στις κινήσεις του σώματος του πρωτοχορευτή.

Αυτή η πρωτόγνωρη είσοδος στη μέθεξη, σε μία κατάσταση ευθυμίας και ευδαιμονίας, με το νου και το σώμα να ταξιδεύουν εκεί όπου ο καθένας θέλει να θυμηθεί, να ξεχάσει ή και να γνωρίσει, δύσκολα αποτυπώνεται στο χαρτί. Ίσως καλύτερα όμως μπορεί να αποτυπωθεί σε μια φωτογραφία, μέσα από την οποία ο καθένας μπορεί να κρίνει και να αντιληφθεί πόσο κοντά έρχεται ο χορευτής σε μία κατάσταση ψυχικής ευφορίας.

Ο φωτογράφος Παναγιώτης Τσιγκούλης, από την Κόνιτσα παρουσιάζει αυτές τις ημέρες στον εκθεσιακό χώρο του Ιδρύματος Γκανή στην οδό Σούτσου μια έκθεση φωτογραφίας, με τίτλο «Η Μέθεξις του Χορο – Χρόνου», που περιλαμβάνει μοναδικά ενσταντανέ από παραδοσιακά πανηγύρια και γλέντια γάμου στην περιοχή της Κόνιτσας, με δύο βασικούς πρωταγωνιστές.

Τον πρωτοχορευτή και τον δεξιοτέχνη του κλαρίνου, που πότε ακολουθεί και άλλοτε καθοδηγεί τον πρώτο του χορού, σε μονοπάτια δυσερμήνευτα για κάποιον που δεν το έχει βιώσει.

Ο Παναγ. Τσιγκούλης μίλησε στο φακό του ITV για την φωτογραφική του έκθεση και για τη δύναμη της φωτογραφίας, που καταγράφει το δρώμενο, μία στιγμή τοπικής ιστορίας.

«Μέσα από ένα μεγάλο αρχείο από πανηγύρια και γλέντια επέλεξε κάποιες χαρακτηριστικές φωτογραφίες που αποτυπώνουν αυτή τη μέθεξη, στην οποία συμμετέχει ο χορευτής, έχοντας πολύτιμη συντροφιά τους μουσικούς και κυρίως τον δεξιοτέχνη του κλαρίνου. Πάντα με μάγευαν και με συγκινούσαν αυτές τις στιγμές, ειδικά όταν βλέπεις πως ο ένας προσκαλεί τον άλλο να τον ακολουθήσει στις νότες και στα βήματα του χορού. Αισθάνεσαι πως ο πρωτοχορευτής, ειδικά ο μερακλής, όπως λέμε και στην περιοχή μας, ζει μόνο για εκείνη τη στιγμή, μόνο για τον χορό, απαλλαγμένος από άλλα επίγεια, ανάλαφρος ψυχικά, σαν να κινείται σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας», ανέφερε μεταξύ άλλων.

Η έκθεση είναι αφιερωμένη στη μνήμη τριών δεξιοτεχνών του κλαρίνου από την επάνω Κόνιτσα των Νικόλα Αλεξίου, Βαγγέλη Μπέτζιο και Μιχάλη Πανοσάκο. «Είναι οι άνθρωποι που έμεναν κοντά στο σπίτι μου και κάθε φορά που ετοιμάζονταν για ένα πανηγύρι ή για ένα γάμο έβγαιναν στις αυλές των σπιτιών τους και έκαναν πρόβες ή κούρδιζαν τα κλαρίνα για να είναι έτοιμοι την επόμενη ημέρα. Αυτές τις νότες, αυτές τις σκηνές τις κουβαλώ μέσα μου και θέλησαν να αφιερώσω στη μνήμη τους την έκθεση», ανέφερε.

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ