Η είδηση για τον προγραμματισμό πτήσεων απευθείας μεταξύ Ιωαννίνων και Τελ Αβίβ μοιάζει κατ’ αρχάς και σαν μία επιστροφή σε έναν τύπο κανονικότητας. Αν αναλογιστούμε τι πέρασε ο πλανήτης με την πανδημία και τους τρομερούς περιορισμούς στις μετακινήσεις, τότε μία διεθνής σύνδεση είναι από μόνη της μία αισιόδοξη εξέλιξη.
Πιάνει επίσης το νήμα από τις προηγούμενες κινήσεις που είχαν κάνει οι τοπικοί φορείς για τη διεθνοποίηση και του αεροδρομίου και των Ιωαννίνων ως προορισμού. Και λογικά θα υπάρξει και συνέχεια τώρα που μοιάζει να διαφαίνεται ένα φως στην άκρη του τούνελ της πανδημίας.
Και υπό κάποια έννοια, μοιάζει εδώ να υπάρχει μία νέα ευκαιρία για τα Γιάννενα. Αυτή η «επιστροφή» δηλαδή δεν είναι απλώς μία συνέχεια, αλλά ένα νέο πεδίο.
Γιατί η μεταπανδημική φάση που διανύουμε δημιουργεί νέα πεδία. Δεν είναι σίγουρο ότι απλώς θα γίνει ένα restart του «παλιού» κόσμου. Κι αυτό γιατί συντελέστηκαν αλλαγές κρίσιμες. Αλλαγές στις συμπεριφορές και συνήθειες των ανθρώπων, πλήγματα στις οικονομίες, νέα γεωπολιτικά δεδομένα, μεταβολές όπως η ψηφιοποίηση. Το ότι ακόμα μοιάζει να υπάρχει μία αρνητική ατμόσφαιρα λόγω και του πολέμου ταυτόχρονα, δεν σημαίνει ότι δεν θα γεννηθούν και νέες τάσεις.
Σε τέτοια περιβάλλοντα, ανοίγονται ευκαιρίες και για περιπτώσεις σαν των Ιωαννίνων που θέλουν να μπουν στη μεγάλη εικόνα, μοιάζει να ανοίγει και ένα παράθυρο. Για αυτό και θα πρέπει να υλοποιηθεί ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός, που να βλέπει αυτήν τη μεγάλη εικόνα που δημιουργείται και να αυξάνει όσο γίνεται τα πλεονεκτήματα της περιοχής μας. Είναι ρεαλιστικό να πούμε σήμερα ότι αξίζει τον κόπο.
Μία στάση πριν από τη φυγή προς τα εμπρός
Η κατάσταση είναι λίγο…μετά-covid για όλους μας είτε έχουμε νοσήσει είτε όχι. Γιατί οι συνέπειες της πανδημίας από τη πλευρά των μέτρων που ελήφθησαν και των προσαρμογών που χρειάστηκε να κάνουμε, είναι υπαρκτές και αφορούν πολύ κόσμο. Και θα συνεχίσουν να τον αφορούν όπως καταλαβαίνουμε, γιατί και η οικονομική κρίση που επήλθε ως συνέπεια, δεν λύνεται σύντομα και οι κοινωνικές μεταβολές δεν θα μετατραπούν σε κάποιες περιπτώσεις σε μορφές κανονικότητας. Αλλάξαμε όλο αυτό το διάστημα και μάλλον τώρα έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε τις αλλαγές.
Προσπαθούν οι ερευνητές να βρουν και νέα στοιχεία κυρίως για τις θεραπείες και καλά κάνουν, όμως πια η πανδημία δεν είναι ένα αμιγώς ιατρικό ζήτημα, αλλά έχει μετατραπεί σε κοινωνικό και πολιτικό θέμα. Ίσως όμως, πάντα έτσι να ήταν. Γιατί όταν στην αρχή ανακαλύψαμε ότι δύσκολα θα φτάσουν στα γρήγορα τα εμβόλια ως τις φτωχές χώρες του πλανήτη, ήμασταν μπροστά σε ένα πολιτικό πρόβλημα και όχι επιστημονικό. Όπως και το να προστατεύσουμε τους συνανθρώπους με ευπάθειες ήταν και είναι ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα που επιβάλλει συνεχώς νέες ιεραρχήσεις και νέα προαπαιτούμενα.
Η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας είναι να μην αφεθούμε στην παρηγορητική ιδέα της λήθης και κοιτάξουμε πώς θα πάμε στην επόμενη μέρα, χωρίς να έχουν επιλυθεί όλα τα προβλήματα της σημερινής. Και εμβόλια χρειαζόμαστε και κλίνες ΜΕΘ, και ιατρικό προσωπικό και φάρμακα. Και θα τα χρειαζόμαστε και στο μέλλον, ακόμα κι αν σβήσουν θα κύματα της πανδημίας. Πόσο όμως έτοιμοι είμαστε ώστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να μην μπούμε στον πειρασμό της φυγής προς τα εμπρός;
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
