Ανοίγω την κουρτίνα και βλέπω τον κόσμο. Έναν κόσμο που δε χάθηκε, που εξακολουθεί να μας γοητεύει. Έναν κόσμο που πιστεύει στον άνθρωπο και τη δύναμή του, την αγάπη, την αγάπη για τη δημιουργία, αλλά και την πίστη για έναν καλύτερο τώρα και αύριο.

Έναν κόσμο που θέλει να είναι δίκαιος, αλλά και να βρίσκει το δίκιο του. Έναν κόσμο που θέλει να ζει ανθρώπινα, ελεύθερος, ξέγνοιαστος και οι χαρές του να είναι πιο πολλές από τις λύπες του!

Ταξιδεύω στο χρόνο και στο χώρο, στη νοσταλγία, τον αναστοχασμό, τις αναπολήσεις και στη μνήμη.

Το περιβάλλον (πολιτισμικό, πολιτικό, οικονομικό) μεταβάλλεται.   

Χρειάζονται γερά κότσια, καθώς ο χρόνος διαβαίνει, να μην αλλάζεις, να κρατάς τις αξιακές σου συντεταγμένες, να διατηρείς ζωντανή την πεμπτουσία του Ανθρώπου.

Πρέπει να έχεις ψυχική δύναμη για να διαπερνάς τις Συμπληγάδες της αλλοτρίωσης και να χαρίζεις το ψυχικό σου απόσταγμα στον συνάνθρωπό σου, χωρίς- υλικό- αντάλλαγμα!

Μου αρέσουν όλοι εκείνοι, και υπάρχουν πολλοί, που ξεσκεπάζουν τον υλικό ευδαιμονισμό του μέρους της κοινωνίας, που είναι “λιμασμένη”, για νεοπλουτισμό και ξεχνά τις όμορφες καρδιές.

Πολύ μου αρέσουν, όσοι ακολουθούν την ιστορικοδιαλεκτική θεώρηση της ζωής.

Πάρα πολύ μου αρέσουν, όσοι επιμένουν να σκέφτονται.

Γιώργος Μακρίδης