Η επόμενη μέρα του εορτασμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, προσφέρεται όχι μόνο για αναστοχασμό αλλά και για έναν προγραμματισμό για τον εορτασμό των 50 χρόνων με τη νέα χρονιά.
Πρόκειται για ένα ορόσημο που μπορεί να δώσει μία νέα πνοή στον εορτασμό αλλά και να συμβάλλει ουσιαστικά στην έντονη συζήτηση για το μέλλον της δημοκρατίας που εξελίσσεται.
Γιατί το βασικό μήνυμα, το επίκεντρο του Πολυτεχνείου, ήταν και παραμένει η δημοκρατία. Η απάντηση στην χούντα, τα βασικά αιτήματα πάνω στο τρίπτυχο «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία», η αγωνιστική αναζήτηση ενός νέου πολιτικού σχεδίου για τον τόπο, συγκλίνουν πάνω στην ανάγκη χειραφέτησης του ανθρώπου και της συλλογικής δυνατότητας να ορίζεις την εξουσία, από και για τον λαό. Άλλωστε μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι που ορίσαμε και τη νέα περίοδο που άνοιξε μετά το 1974 ως «Μεταπολίτευση».
Πέρασαν προφανώς τα χρόνια και ήδη μιλάμε πια και για το «τέλος» της Μεταπολίτευσης, βλέποντας ότι έχουν αλλάξει πολύ οι συνθήκες σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Πόσο μάλλον στις μέρες μας μετά τις αλλεπάλληλες κρίσεις, αλλά και τα νέα δεδομένα που δημιουργούν ο πόλεμος και η ενεργειακή κρίση.
Χρειαζόμαστε σίγουρα το πάθος και την εξεργετική δύναμη των νέων ανθρώπων που πάλεψαν εκείνο το τριήμερο στο Πολυτεχνείο όπως και των άλλων νέων που εξεγέρθηκαν ταυτόχρονα και σε άλλες πόλεις μεταξύ των οποίων και τα Γιάννενα.
Και έχουμε πια και την εμπειρία και την πείρα ώστε πάνω στο πάθος να προσθέσουμε ψηφίδες και πολιτικά προτάγματα για ένα καλύτερο μέλλον. Ο αγώνας δεν σταματά ποτέ.
Δεν βοηθάνε οι «πόλεμοι μνήμης»
Στις αρχές του ’80 κάναμε κοπάνα από το σχολείο για να πάμε στην πορεία του Πολυτεχνείου μέχρι να καθιερωθεί σαν σχολική γιορτή. Κι όταν καθιερώθηκε γίνονταν πολύ ωραίες σχολικές εκδηλώσεις πάντα με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη στην πρώτη γραμμή.Στα χρόνια που πέρασαν δεν σταμάτησαν οι τριβές για τον εορτασμό λόγω των πάσης φύσεως «αρνητών» της εξέγερσης. Κι αυτές όμως οι διαφωνίες πάλιωσαν πια και δεν παράγουν αποτέλεσμα.
Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα στην πρόσληψη των ιστορικών γεγονότων από εκείνους που δεν τα αποδέχονται για ιδεολογικούς λόγους. Είναι οι «πόλεμοι μνήμης», όπως τους λέμε οι οποίοι ενίοτε είναι πολύ ισχυροί. Στην Ισπανία ας πούμε ακόμα παράγει ένταση η διευθέτηση του παρελθόντος της δικτατορίας του Φράνκο και η αποκατάσταση της μνήμης των θυμάτων.
Κι όσο πιο νωπά είναι τα γεγονότα τόσο πιο έντονες είναι οι ερμηνείες που τα αρνούνται.
Αλλά από κάποια στιγμή και πέρα το επίσημο κράτος που υπερασπίζεται το όλον και έχει στόχο την κοινωνική συνοχή, μπορεί να βάζει ένα μέτρο και να φέρνει τις ισορροπίες. Άλλωστε κάποτε οι «πόλεμοι» πρέπει να τελειώνουν και να αφήνεται ελεύθερη η πρόσβαση όλων στην ιστορική αλήθεια και μνήμη.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
