Κομβικό σημείο η προσπάθεια πλειστηριασμού τη Δευτέρα το πρωί στην κατοικία συνταξιούχου. Γιατί αλλάζει επίπεδο στην αντιμετώπιση των πολιτών. Στις μέρες μας, μέρες βαθιάς κρίσης, δεν είναι λύση να σπάνε οι πόρτες του σπιτιού που μπαίνει σε πλειστηριασμό. Υπάρχουν άλλες λύσεις, άλλοι δρόμοι που πρέπει να ακολουθηθούν.
Γιατί η βάση κάθε νόμου είναι και πρέπει να είναι η απόδοση δικαιοσύνης και η ισονομία. Ο πολίτης που μένει μόνος απέναντι στον νόμο, πρέπει αν μη τι άλλο να νιώθει ότι ζει μέσα σε ένα πλαίσιο δικαιοσύνης. Πριν από το χάσει το σπίτι του, εξαντλήθηκαν όλοι οι ουσιαστικοί τρόποι για την αποπληρωμή των δανείων του; Αυτό θα έπρεπε να μας νοιάζει από την κοινωνική σκοπιά, πέραν του τυπικού της εφαρμογής του νόμου.
Το κοινωνικό ζήτημα για να φύγουμε από τη συγκεκριμένη περίπτωση και να δούμε με μεγαλύτερο εύρος τα πράγματα, έρχεται στο επίκεντρο των εξελίξεων σήμερα. Και είναι η δεύτερη φορά που το βλέπουμε αυτό, βλέπουμε τη σημασία του κοινωνικού, μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση του 2010-2012. Και κοινωνικό ζήτημα σημαίνει ότι ανεξάρτητα των πολιτικών ή νομικών εξελίξεων, ανεξάρτητα των μέτρων που λαμβάνονται ή των πολιτικών που εφαρμόζονται, έχει απόλυτη σημασία να δούμε και τι γίνεται στην πραγματικότητα. Έχουν ένα σπίτι οι άνθρωποι να μένουν; Έχουν να φάνε; Τα παιδιά πάνε σχολείο; Υπάρχει Υγεία, πρόνοια, ασφάλεια; Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα.
Οι οικονομικοί δείκτες δείχνουν τη δική τους εικόνα και δεν τους παραβλέπουμε. Και η πολιτική έχει τις δικές της προτεραιότητες. Είναι απόλυτα σημαντικό όμως να δούμε και ξεχωριστά τη ζωή κάθε ανθρώπου. Γιατί κοινωνία σημαίνει άνθρωπος. Κι αυτός πρέπει τελικά να είναι στο επίκεντρο όλων. Ας το δούμε και από αυτή τη σκοπιά ώστε να δούμε κι αν μπορούν να γίνουν αλλαγές στην οικονομία ή την πολιτική.
Να συζητήσουμε για τη δημοκρατία
Διανύουμε μέρες σκοτεινές, κινούμαστε με την αίσθηση του κινδύνου, υποψιαζόμαστε ότι το μέλλον θα είναι ζοφερό και θα μας βρει ανοχύρωτους. Να ξυπνάς κάθε μέρα με την ανησυχία ότι δεν θα βρεις χώρο να πατήσεις.
Θέλοντας να δώσω μία πολιτική διάσταση σε αυτό που ζούμε, θα έλεγα ότι είμαστε μπροστά σε ένα καίριο πρόβλημα δημοκρατίας. Και στις μέρες που έρχονται το πρόβλημα της δημοκρατίας θα έρχεται όλο και πιο κοντά στο κέντρο, θα γίνεται όλο και πιο σημαντικό.
Το πρόβλημα της δημοκρατίας έχει δύο διαστάσεις.
Η μία είναι η υπονόμευση του κράτους και η ρωγμή στο θεσμικό πλαίσιο. Δεν είναι μόνο οι παρακολουθήσεις, η διαπλοκή ή η ανεπάρκεια του κυβερνητικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει τις κρίσεις. Είναι η όλο και πιο εντεινόμενη αίσθηση ότι το κέντρο της εξουσίας μετατοπίζεται και φεύγει από το χώρο του δημοκρατικού θεσμικού ελέγχου, της αιρετότητας, της εποπτείας του πολίτη και της αντιπροσωπευτικότητας.
Η άλλη διάσταση είναι η αίσθηση που έχουμε ως πολίτες, ως πρόσωπα, ότι ο βίος μας υπόκειται σε μία διαρκή πειθάρχηση, σε μία χειραγώγηση χωρίς τέλος που διεισδύει σε κάθε πτυχή του.
Η δημοκρατία ως ο πυρήνας του λειτουργίας του κράτους και της οργανωμένης Πολιτείας, αλλά και ως το πλαίσιο που μας επιτρέπει να ζούμε τις ζωές όπως θέλουμε και όπως μπορούμε να εκφραζόμαστε, στη σημερινή Ελλάδα, δοκιμάζεται έντονα.
Κάποιοι δεν το βλέπουν αυτό. Κάποιοι το βλέπουν μόνο ως το σημείο που τους επιτρέπει η ιδεολογία τους. Δεν είναι παράλογο αυτό. Ας συμφωνήσουμε όμως ότι πρέπει να συζητήσουμε για τη δημοκρατία μας. Σε όλον τον κόσμο άλλωστε είναι νούμερο ένα θέμα πια, δίπλα στα μεγάλα ζητήματα του πολέμου και της νέας κρίσης.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
