Κάθε φορά που είμαι κοντά στην Παμβώτιδα ανοίγουν τα μάτια μου και κοιτάζω τις τόσες ομορφιές της. Ο νους μου ταξιδεύει σε πολλά.

Μια αίσθηση ελευθερίας μου δίνει τη δύναμη να ξεφύγω από τα ζοφερά που μου φορτώνουν κάθε τόσο. Αναζητώ το άγνωστο, θέλω να συναντήσω το διαφορετικό, και μέσα από την πρόσμειξη των ιδεών, των ηθών και των εθίμων να ξαναζήσω τον πολιτισμό μας, που κάποιοι προσπαθούν να σβήσουν.

Ψάχνω καταφύγιο στις μνήμες για να επικοινωνήσω με τους δικούς μου και με το καθετί που είναι κοντά μου, γύρω μου, μακριά μου, πολύ μακριά μου! 

Η απώλεια κάποιων από τους συνοδοιπόρους μου, συνοδοιπόρων μας, ενεργοποιεί την φαντασία μου, την οργή μου, χωρίς να φτιάχνω ξωτικά και μάγισσες.

Η Παμβώτιδα με γαλουχεί, είναι φωταγωγός μου, σφραγίζει τα ταξίδια μου και με τραβά κοντά της. Με ξεχωρίζει από τους καθηλωμένους της Γης.

Η πένθιμη σιωπή, δε σημαίνει λήθη. Ο σεβασμός στους νεκρούς, προϋποθέτει σεβασμό στην αλήθεια. 

Είμαι πολύ στεναχωρημένος, από την γκρίζα νύχτα των Τεμπών. Θλίβομαι για όσους έφυγαν και ζω μέσα στην πίκρα των δικών τους.  

Αντικρίζω την Παμβώτιδα και οι σκέψεις μου τριγυρίζουν στις δεκαεπτά με την κυρά-Φροσύνη, σε όσους έφυγαν… και στα παιδιά που δε γύρισαν σπίτι  τους ή τη σχολή τους. 

Γιώργος Μακρίδης