Κυριακή μεσημέρι, βόλτα από την πλατεία ως τον Μώλο, το Κάστρο, το παραλίμνιο. Το τουριστικό ρεύμα στο φουλ με εκδρομείς σε μεγάλες ομάδες, παρέες επισκεπτών, λεωφορεία, αυτοκίνητα, ουρές στα εστιατόρια κλπ Μία αίσθηση ζωντάνιας και δυναμικής που δεν μπορεί παρά να σε κάνει αισιόδοξο τουλάχιστον ως προς την πορεία της οικονομικής ανάπτυξης.
Στο Κάστρο, είδαμε και τα έργα ανάπλασης που είχαμε πρωτοσέλιδο θέμα την προηγούμενη εβδομάδα, στην πλατεία Γλυκήδων, μπροστά από το Δημοτικό Μουσείο και την Οθωμανική Βιβλιοθήκη. Αυτή η αίσθηση ενοποίησης του χώρου, είναι φανερό ότι αλλάζει την εικόνα της περιοχής και της δίνει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Όταν αποκαλυφθούν και τα Οθωμανικά Λουτρά θα φανεί η σημασία της περιοχής, στην οποία βελτιώνεται πολύ και η προσβασιμότητα για τους πεζούς. Μακάρι να δοθούν και καλές λύσεις για τα αυτοκίνητα ώστε να μην καλυφθεί ο χώρος από τα οχήματα.
Γιατί είναι φανερό ότι η περιοχή συνολικά κοντά στη λίμνη, δέχεται πια μεγάλες πιέσεις και δεν είναι σίγουρο ότι θα αντέξει μεσοπρόθεσμα αν δεν δρομολογηθούν κι άλλες παρεμβάσεις στις υποδομές.
Μου έκανε εντύπωση σε δύο περιπτώσεις ότι συζητούσε κόσμος για τον Αλή Πασά και την Κυρά Φροσύνη. Είναι ένα από τα πιο ισχυρά στερεότυπα αυτή η ιστορική σύνδεση. Δεν είναι κακό, είναι όμως απαραίτητο να ανοίξει η μεγάλη εικόνα της ιστορικής ταυτότητας των Ιωαννίνων ως σημείο συνάντησης τριών θρησκειών και πόλη άκμασε στα Γράμματα, το εμπόριο και τον πολιτισμό. Πόλη κέντρο για ένα διάστημα αρκετών αιώνων.
Δεν είναι εύκολο να βρεις σήμερα τα σημεία ανάπτυξης και προβολής μίας πόλης. Είναι ωραίο που τα Γιάννενα γίνονται πόλος έλξης για πολύ κόσμο ανεξαρτήτου οικονομικής επιφάνειας και όλων των ηλικιών. Όπως και ότι προσφέρει εναλλακτικές επιλογές και σε διαφορετικές αναζητήσεις, από τους φίλους της φύσης ως τους ειδικούς της ιστορίας. Που σημαίνει, όμως, ότι ο πήχης είναι ψηλά κι ότι και η πρόκληση για την πόλη είναι μεγάλη αν θέλει να αυξήσει την επιρροή του ονόματός της.
Γιατί είναι άδεια τα πάρκα μας
Άδεια είναι τα πάρκα μας. Τα όποια πάρκα μας. Κανάς ηλικιωμένος, ίσως μία μητέρα με καροτσάκι, κανάς νεαρός στρατιώτης που θέλει να πάρει μια ανάσα στην έξοδό του.Το θυμάμαι αυτό στο Διδυμότειχο που έβγαινα από το στρατόπεδο και χρειαζόταν να βρεις κάπου να κάτσεις για να περάσει η μέρα σου. Πόσο πια να κάθεσαι σε καφετέριες; Και πώς να τις πληρώνεις συνέχεια;
Το ότι δεν καθόμαστε στα πάρκα είναι ένας συνδυασμός. Εμείς δεν θέλουμε και δεν το έχουμε μάθει και η πόλη δεν φτιάχνει τα πάρκα έτσι ώστε να προσελκύουν τον κόσμο. Αλλού δεν είναι καθαρά, αλλού δεν έχει φως, αλλού δεν έχει καν παγκάκια. Κενοί χώροι πρασίνου γεμάτοι συχνά από προτομές και αγάλματα από τα «πρέπει» άλλων εποχών μεταπολεμικά. Μέχρις εκεί.
Μου έκανε εντύπωση ο περιβάλλοντας χώρος του Τζαμιού του Ασλάν Πασά, στο Δημοτικό Μουσείο. Τόσο πράσινος, τόσος ήσυχος, υπέροχος. Θα έπρεπε να πείθουμε τους Γιαννιώτες να κάνουν πικ νικ σε τέτοιους χώρους και να κάθονται ελεύθερα να περνάνε τον χρόνο τους. Θα μπορούσε να λειτουργεί κι ένα κυλικείο. Ένα παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ.
Υπάρχουν κι άλλα πολλά. Φτάνει να τα θέλει η πόλη.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
