Η νέα προεκλογική περίοδος που ξεκίνησε έχει γίνει αποδεκτή ως συνέχεια της προηγούμενης, από τη στιγμή που είχε τεθεί το θέμα της αυτοδυναμίας. Δεν εκπλήσσει το εκλογικό σώμα όπως έγινε το 2012, όταν και έπεσαν κατά πολύ τα ποσοστά των δύο μεγαλύτερων τότε κομμάτων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, στη σημερινή περίπτωση, η ΝΔ είχε ξεκαθαρίσει ότι θα επιδιώξει την αυτοδυναμία, κάτι που έκανε παρά τα μεγάλα ποσοστά που πήρε στις 21 Μαΐου με την απλή αναλογική.
Τώρα ακούγεται από τα κόμματα η φράση ότι «η νέα κάλπη είναι άδεια». Στόχος είναι να μην χαλαρώσουν οι ψηφοφόροι και τουλάχιστον να πάνε ως την κάλπη ώστε να μη μεγαλώσει η αποχή. Ο κυριότερος όμως φόβος των κομμάτων είναι ότι οι πολίτες μπορεί να αλλάξουν την ψήφο τους. Είναι φόβος αλλά και επιδίωξη. Γιατί το στοίχημα των εκλογών της 25ης Ιουνίου είναι αυξήσουν τα ποσοστά τους. Κατά συνέπεια είμαστε μπροστά σε μία νέα εκλογική μάχη που δεν ξεκινάει από το μηδέν, έχει όμως σαφείς στόχους για κάθε κόμμα και κάθε άλλο θα περάσει ανώδυνα και ουδέτερα αυτή η περίοδος των 4 εβδομάδων.
Υπό αυτήν την έννοια, ένα κρίσιμο σημείο θα είναι αν οι πολίτες θα θελήσουν να «επέμβουν» στο αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής, αλλάζοντας την ψήφο τους. Οι μετακινήσεις ψηφοφόρων μεταξύ των κομμάτων θα είναι το καθοριστικό σημείο.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο σημασία έχει και αν θα «κουραστεί» το εκλογικό σώμα. Μπορεί να μένει ακόμα ένας μήνας, όμως έχει προηγηθεί μια μακρά περίοδο πολιτικής έντασης. Τι θα μπορούσε άραγε να φέρει αυτή η «κούραση».
Για να μην είμαστε όμως απαισιόδοξοι, θα μπορούσαν οι νέες εκλογές και μία ευκαιρία για να ξανασυστηθούν τα κόμματα, για να προχωρήσουν τις θέσεις τους, να διορθώσουν λάθη, να εντείνουν τα καλά τους σημεία.
Είμαστε στην εκκίνηση. Θα έχει ενδιαφέρον.
Το προσωπικό αλλάζει την πολιτική
Λέγαμε προεκλογικά πριν από τις 21 Μαΐου ότι κάτι που άλλαξε σε αυτές τις εκλογές χωρίς όμως να φαίνεται και καθαρά, είναι μία διαφορετική σχέση του πολίτη με το κόμμα. Υπάρχουν και οι παραδοσιακές σχέσεις προφανώς που μπορεί και να υπερισχύουν, υπάρχουν όμως και νέες πτυχές. Και μία τέτοια είναι ο ρόλος που παίζουν τα πρόσωπα στις υποψηφιότητες και η σχέση αλληλεπίδρασης υποψηφίους και πολίτη.
Ανέβηκε εκείνη η τάση που δεν βλέπει μόνο σημαίες, τίτλους και μυθολογίες, αλλά προσπαθεί να δει και μία πολιτική πιο γειωμένη, πιο κοντά στην πραγματικότητα που ζούμε όλοι μας.
Και έχουν σημασία τα πρόσωπα γιατί αυτά συμπυκνώνουν και τις ιδέες και τα προγράμματα και τις διαφορές των κομμάτων.
Τώρα αν αυτή η τάση αλλάζει πολύ τα δεδομένα, είναι ένα ερώτημα. Σίγουρα δεν αλλάζει την κυρίαρχη τάση. Όμως, όταν η σχέση του πολίτη με την πολιτική μοιάζει πιο προσωπική και γειωμένη τότε ίσως να είναι καλύτερα τα πράγματα και για την πολιτική.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
